In een vergelijkend artikel over Schuberts beroemde liederencyclus werd deze aangeraden als een soort tegenhanger van de ondramatische, op dictie en verstaanbaarheid gerichte opnamen van Dietrich Fischer-Dieskau: "Van de hedendaagse zangers is Matthias Goerne, in juni 2014 op het Holland Festival te zien, een van de belangrijkste Schubert-vertolkers. Hij legt minder nadruk op de tekst zoals zijn leraar Fischer-Dieskau, maar boeit met een breed palet aan zangkleuren. Dit is een live-opname met Alfred Brendel uit 2004. Winterreise is een cyclus van 24 liederen op gedichten van tijdgenoot Wilhelm Müller. Een jaar voor zijn dood, in 1827, nodigde Schubert zijn vrienden uit om te komen luisteren naar de zojuist door hem voltooide 'angstwekkende liederen'. Hij was platzak, leed aan syfilis en was in die dagen zwaar melancholisch. Die toestand kleurde zijn nieuwe werk: het werd intense, donkere muziek, zwanger van doodsdrift. Zo smartelijk had Schubert nog nooit gezongen en had niemand ooit geschreven." (Volkskrant)
Een uiterst gevoelig en delicaat gezongen Winterreise, door de lenige tenor Ernst Haefliger. Hij wordt begeleid door Jörg Ewald Dähler, die zeer transparant begeleidt op een prachtig warm klinkende Hammerflügel uit Schuberts tijd. Haefliger is trouwens gemakkelijk woord-voor-woord te verstaan, toch klinkt z'n dictie niet gemaakt overdreven vertellerig - hij zingt juist heel lyrisch. Het is bij beluistering goed voor te stellen dat deze opname uit 1980 bij de eerste uitgave veel stof deed opwaaien. Hij won de Prix Mondial du Disque de Montreux.
"Omdat het dit jaar precies 150 jaar is geleden dat Richard Strauss werd geboren, wil Hampson hem eren met een dwarsdoorsnede van zijn rijk gevarieerde liedoeuvre, het genre waarin Strauss zoveel van zichzelf kwijt kon. De keuze uit de ruim 200 liederen is, zoals verwacht mag worden van Hampson, weloverwogen. Naast het overbekende Zueignung en Morgen! klinken ook zelden gezongen stukken, waaronder het duistere Notturno dat tevens het hoogtepunt is van deze opname. Dit lange lied voor zangstem, viool en klavier dateert uit Strauss avantgardistische periode (rond 1900), waarin hij de grenzen van de tonaliteit opzocht en experimenteerde met impressionistische akkoorden en harmonische progressie. Mooier en treffender kan de dood niet worden uitgebeeld. De sublieme begeleiding van violist Daniel Hope en pianist Wolfram Rieger versterken de ongeëvenaarde kwaliteiten van Hampson als liedzanger die nog steeds aan rijkdom en diepgang wint. Een stijlvol eerbetoon!" (Frans Jansen, Klassieke Zaken)
"Julian Prégardien is een avonturier. Zijn nieuwe cd, Dichterliebe, neemt Schumanns gelijknamige liedcyclus wel als vertrekpunt maar komt uit bij Prégardiens eigen visie op een liederenavond zoals die ten huize van de familie Schumann kan hebben geklonken. De tenor bestudeerde handschriften en verslagen van concerten en ontdekte dat Robert Schumanns echtgenote Clara, pianiste, middenin de toch al bondige Dichterliebe zomaar een deel uit Roberts pianocyclus Kreisleriana kon invoegen. Zo ver gaan Prégardien en de fortepianist Éric le Sage niet, maar hun afwisseling van soms nauwelijks bekende liederen en pianostukken, ook van Clara Schumann, intrigeert. Sandrine Piau leent haar ranke sopraanstem voor duetten met Prégardien. In een deel uit Spanisches Liederspiel bijvoorbeeld. Wie goed luistert, hoort in het vierde lied van Dichterliebe hoe ze heel zachtjes met Julian Prégardien Ich liebe dich meezingt. Wonderschoon." (Volkskrant)
De Nederlandse zangeres Nora Fischer (1987) maakte speciaal voor de campagne Klassiek voor jou een cd met de titel Folk. Het is een mini-album waarop Fischer liederen zingt van Ravel en Bartok. Repertoire waarin volksmuziek en klassieke muziek elkaar ontmoeten. De vocale benadering van Nora Fischer is, zoals ze zelf omschrijft, "minder gestileerd, meer intuïtief".
`31 liederen lang is het Sehnsucht wat de klok slaat. In vertaling zwenkt die gemoedstoestand tussen nostalgische melancholie en vurig verlangen. De melancholie rijmt met het levensgevoel in Oostenrijk-Hongarije, de dubbelmonarchie die in 1914 uit elkaar spat. Het verlangen laait op bij muzikale twintigers als Arnold Schönberg, Alban Berg en Anton Webern. Dit stelletje saboteurs legt vanaf 1900 springstof onder de klanktaal van de Romantiek. Toonsoorten, melodieën, akkoorden, al het vertrouwde gaat aan duigen. (...) Meestal komt dit broeierige repertoire over het voetlicht met keurige zangeressenmanieren. Daar doet Barbara Hannigan niet aan. Zonder overdreven emotioneel te worden stopt ze Sehnsucht in elke noot. Haar kunst is er een van kruip-door-sluip-door. Boven- of onderlangs glijdt ze tonen in en uit, een voorschot nemend op het expressieve Sprechgesang dat Arnold Schönberg een decennium later uitvond. Reinbert de Leeuws pianoklank komt uit een ijl universum". (Volkskrant, 5 sterren)
"De Britse sopraan Carolyn Sampson waterklaar timbre, elke syllabe verstaanbaar heeft naam gemaakt met recitals die meer zijn dan compilaties. Ook A Sopranos Schubertiade is zon intelligent album. Sampson buigt zich met de geweldige pianist Joseph Middleton over 15 Schubert-liederen. Van Gretchen am Spinnrade tot het 13 (!) minuten durende Viola (1823), een soms opera-achtige reuzenlied over vergane onschuld, Schubertesk gevangen in huiveringwekkende modulaties. En dan moeten Ellens Gesänge met de galopperende paarden, jachthoorns en het Ave Maria nog komen. Meer dan een piano en een stem heb je niet nodig om alles te zeggen. Dat wist Schubert, en onderstreept Sampson met goudstift op haar eerste Schubert-album". (Mischa Spel, NRC)
Tot aan het verschijnen van de opnamen van Monica Groop en Roger Vignoles (2010) was dit de enige complete opname van Grieg-liederen. Op deze opnamen van begin jaren '90 horen we de Nederlandse pianist Rudolf Jansen, met 4 solisten (sopraan, mezzosopraan, tenor en bariton). Alleen dat al maakt deze set een stuk afwisselender dan de Groop-box. "Like Dvorak, Kodály, Bartok and Vaughan Williams did in their own way, Grieg 'saved' for posterity the rich legacy of music passed down through generations of his countrymen. Grieg ensured that the folk tunes of Norway had a new lease of life when set to words by Ibsen, Benzon, Krag and Varen, and others. These are not songs as Schubert or Wolf would have composed. They are simple, folk-based, honest and true, and display the true genius of the composer as a miniaturist. (Brilliant) "... Many causes for gratitude, a few occasions for quite intense pleasure ...Rudolf Jansen is a sensitive and skilful accompanist throughout." (Gramophone)
Bekende aria's, uitgevoerd door de Enschedese sopraan Claudia Patacca onder begeleiding van pianist Hans Middelhuis. Claudia Patacca studeerde cum laude af aan het conservatorium in Enschede en won de Tubantia Prijs, waarna ze verder studeerde aan het Internationaal Opera Centrum Amsterdam. Ze debuteerde met het Gloria van Poulenc tijdens haar studie in het Muziekcentrum in Enschede. Haar operadebuut vond plaats in Het Concertgebouw tijdens het Holland Festival met Le Roi Arthus van Chausson olv Edo de Waart. Haar repertoire reikt van barok tot hedendaagse muziek. Ze trad overal ter wereld op en gaf masterclasses in binnen- en buitenland. Claudia is sinds 2007 verbonden als Hoofdvakdocent aan het ArtEZ Conservatorium in Zwolle.
Met het inluiden van de 20e eeuw brak een tijdperk van vernieuwing aan. Ook de Britse muziek was toe aan verandering: de romantiek van de 19e eeuw was voorbij en de muziek had tot dusver een Duitse grondslag gehad. Waar was de Britse kleur in de muziek? Twee veelbelovende jonge componisten Cyril Scott en Ralph Vaughan Williams lieten zich op hun zoektocht inspireren door hun Franse tijdgenoten Claude Debussy en Maurice Ravel. Hoewel Cyril Scott en Ralph Vaughan Williams elkaar niet persoonlijk hebben gekend, waren zij beiden pioniers voor de moderne muziek in Groot-Brittannië. Van Scotts liederen zijn slechts enkele ooit opgenomen. Robbert Muuse en Micha van Weers maakten wereldpremiere opnamen van 13 liederen van Scott. (Website Micha van Weers).
Luister-10, okt./nov. 2014: "Asti vindt altijd het juiste volume; daarnaast interpreteert en speelt hij bevlogen. Karthäusers interpretatie staat niet alleen vocaal als een huis, maar is onlosmakelijk met Asti's spel verbonden. Dat haar timbre ook nog matcht met het fluwelen timbre van de piano geeft de finishing touch." (René Seghers) "De liederen van Poulenc (1899-1963) behoren naar mijn gevoel tot de mooiste van het gehele Franse liedrepertoire, door hun sterke verbeeldingskracht en anders door hun direct aansprekende intimiteit en tegelijk grootse lyriek. En dan is daar de Belgische sopraan Sophie Karthäuser die deze mélodies' tot een stilistisch wonder verheft. Ieder lied vormt een wereld op zich, een ware, alsmaar uitwaaierende kleurenpracht, met superieure vocalistiek en tekstbehandeling, waarbij uitsluitend schoonheid domineert en waarvan de expressieve reikwijdte alleen maar in superlatieven beschreven kan worden. De opname is een juweel. Om héél stil van te worden..." (Aart vd Wal, OpusKlassiek)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
