Het vierde album van de steeds populairder wordende Californische makers van catchy metal. Het album is geproduceerd door Bob Rock, die Metallica ooit aan miljoenensuccessen hielp door zijn productie van het meest catchy Metallica-album "Metallica". Zou dit de reden zijn dat Black Veil Brides dit album ook simpelweg naar de groepsnaam titelt? Gedoe met schmink is in ieder geval verleden tijd; de groep concentreert zich op de muziek. In dit geval: in aanleg ambachtelijke popliedjes volgens beproefd recept, maar dan met een heavy aankleding.
"Evanescence keert na vier jaar terug met vijfde studio-album The Bitter Truth. De afgelopen jaren speelde de band met verschillende genres, van heavy metal tot elektronische muziek, hoewel ze altijd bekend staan om hun gothic-vibes en emotionele lyrics. The Bitter Truth wil houvast geven in een onstuimige tijd. De laatste nummers Part Of Me en Blind Relief zijn energieke afsluiters. Keihard, aanvallend en superzwaar. Evanescence is het meest effectief. wanneer Lee agressief over de waarheid zingt bovenop een wolk van schreeuwende gitaren en sterke drums. Een woord om deze plaat de omschrijven is: wauw. Wat een plaat vol emotie en boosheid. Je hoort echt dat deze is geproduceerd tijdens een periode van onrust, onrechtmatigheid en angst. Evanescence laat zien dat ze er nog zijn en nog steeds net zo hard kunnen rocken. Evanescence is back, en hoe." (Nieuwe Plaat)
"De Canadese rockband Nickelback, die definitief doorbrak met de single "How You Remind Me" (2001) levert met "Feed The Machine" een echte rockplaat af. Het is zelfs een steviger album dan we van de band gewend zijn. Dit is direct te horen op de openings- en tevens titeltrack. Het maakt een duidelijk statement over de huidige manier van leven, al geeft de band aan, dat elk van de leden een eigen verhaal bij de song heeft. De Canadese rockers leveren een zeer divers geluid af. Naast de al benoemde stevigere tracks zijn er ook feelgood-nummers en is in "Must Be Nice" weer een meer staccato geluid in de zang horen. "After The Rain" heeft vervolgens een bijna rap-achtige drive in de coupletten. Er klinkt zelfs een western tintje door in het donkere "The Betrayal (Act III)" en het volledig instrumentale "The Betrayal (Act I)". In "For The River" wordt de band bijgestaan door gitarist Nuno Bettencourt (Extreme), voor de stevige gitaarrifs en fraaie gitaarsolo." (Rockzine.nl; score: 5 uit 5 sterren)
"De band rond Charlotte Wessels heeft met de vorige 3 albums een hoge internationale status binnen de female fronted symfonische metal verworven. Lost het Zwolse vijftal de hoge verwachtingen in? Ja, ruimschoots! Alle elementen die de band succes brachten zijn een paar stappen verder gebracht. Minder pop en toch catchy, donkerder en toch herkenbaar. Dat donkere zit met name in de heavy riffs van Timo Somers en de zware, doch transparante, productie. Verder valt op dat de keyboards van Martijn Westerholt duisterder, epischer en symfonischer klinken. Een extra dimensie vormen de goede orkestrale bewerkingen (met name in "Sing To Me" en "The Tragedy Of The Commons"). Compositorisch zitten de nummers goed in elkaar, waardoor de band volwassen en gevarieerd klinkt. Toch klinkt Delain weer als vanouds. Catchy nummers worden afgewisseld met melancholische. Op de tweede disc staan live-versies van oude nummers, een paar nieuwe stukken en ook nog enkele orkestrale bewerkingen." (Jeffrey, Metalfan.nl; cijfer: 84/100)
Nog net voor de coronapandemie (februari 2020) namen twee gitaargrootheden uit de hardrock gezamenlijk een album op: Amerikaanse gitarist Richie Kotzen (20 soloalbums plus werk met o.a. Poison, Mr. Big en Winery Dogs) en de Brit Adrian Smith (Iron Maiden). Ze zijn geen generatiegenoten (Kotzen, geb. 1970 en Smith, geb. 1957), maar hebben toch beiden hun roots in de jaren 70 hardrock. En dat is duidelijk hoorbaar. De muziek is voelbaar geworteld in de klassieke hardrock. Dat moge duiden op een voorspelbaar album, maar het valt alleszins mee. Beide heren komen met negen songs, waarin ze zang- en gitaarpartijen mooi verdelen en in elkaar laten overvloeien. Geen overvloedig lange gitaarsoli, maar wel functioneel binnen de songs. Kortom: een heerlijk album voor liefhebbers van de jaren 70 hardrock! (GT, Muziekbank)
"Ze waren lang de ?meest gehate rockband ter wereld?. Maar het is makkelijk om de band te haten: de gelikte dertien-in-een-dozijn-liedjes stralen weinig meer uit dan ?commercie?. Maar ze zingen lekker mee en er is dus overduidelijk een markt voor. Single ?San Quentin? opent het album vrij heavy zowaar. De zware bas ondersteunt de herkenbare zang van Chad Kroeger en het gelikte meezingrefrein doet de rest. Dit is onmiskenbaar Nickelback. De volle productie van vaste kracht Chris Baseford is weer gepolijst als altijd, maar rolt daardoor wel lekker de speakers uit. Het navolgende "Skinny Little Missy" is wat langzamer en heeft wel een catchy, doch niet al te boeiend refrein. Dan hoor ik liever het semi-akoestische "Those Days", welke met zijn country-inslag vast en zeker de volgende hit gaat opleveren. Ook het licht verteerbare "High Time" schurkt tegen deze cowboysound aan." (Maxazine)|
"Onder aanvoering van Steve Vai trekken sinds 2016 vijf gitaristen die elk afzonderlijk zalen kunnen uitverkopen door de VS en Azië onder de naam Generation Axe. In Europa moeten we het met het livealbum van de Aziatische tournee doen. De vijf zijn naast Steve Vai Nuno Bettencourt (Extreme), Zakk Wylde (Black Label Society, Ozzy), Tosin Abasi (Animals As Leaders) en Yngwie Malmsteen. Dat zijn mannen van veel nootjes per seconde, maar zeker Vai, Bettencourt en Wylde weten hoe ze die ook in echte songs weten te verpakken. Bij opener Foreplay (Boston) en afsluiter Highway Star (Deep Purple) staan ze alle vijf op het podium, bij de andere tracks zijn ze solo of in andere combinaties te horen. De andere muzikanten zijn fusiondrummer JP Bouvet, bassist Pat Griffin (o.a. Dweezil Zappa) en toetsenist Derek Sherinian (Sons Of Apollo, ex-Dream Theater)." (Rockportaal.nl)
"Korn is niet stuk te krijgen. De band is een vrij constante factor in de nu-metalscene, alhoewel de rockers dat predicaat inmiddels wel ontstegen zijn. "The Serenity Of Suffering" is het twaalfde album van de groep en de opvolger van "The Paradigm Shift" uit 2013. Echt een klassiek Korn-album, waarmee de Amerikanen hun oude sound weer hervonden hebben. Dat is voor de fans van het eerste uur erg goed nieuws. De kenmerkende hoekige groove, de ronkende gitaren, de slappende basgitaar van bassist Fieldy en de gekwelde uithalen van zanger Jonathan Davis. Klassiek Korn, dus zwaarder en steviger dan wat we de afgelopen albums gehoord hebben, met een enorm rauwe energie, maar wel met meer melodie. Op "A Different World" nog een gastbijdrage van Slipknot-zanger Corey Taylor. Het album is geproduceerd door Nick Raskulinecsz, bekend van zijn werk met Foo Fighters, Deftones en Mastodon - en dat is wel terug te horen in de sound." (Jesse Voorn, Platomania)
Groep uit New Jersey die een MTV-vriendelijke, uiterst catchy en poppy moderne hardrock/heavy metal-variant maakt.
"This funk metal crossover aggregation was formed in London during 1990, the multiracial line-up giving them their name. The band, who, predictably, were often described as the UKs answer to Living Colour. They made their long-playing debut in early 1992, with a self-titled album that met with a degree of enthusiasm from the rock press. Especially notable was the agenda-setting File Under Rock (Bite The Hand That Bleeds Us) single, which bemoaned the fact that their records were always categorized under the black sections in stores, despite 2 Tribes being an authentic rock act - it included the line: This aint Soul II Soul, Its rock n roll" (Allmusic)
"De focus van deze Finse rockband lag altijd vooral op het thuisland, Rusland en Duitsland - plekken waar Poets Of The Fall behoorlijk groot is. In Nederland is de groep vooral te bewonderen in kleinere concertzalen, maar een fikse Nederlandse fanbase is er zeker. Met platen als "Clearview" gaat de band nog veel groter worden, want dit is het beste album van de Finnen sinds het schitterende debuut "Signs Of Life" uit 2005. Verslavende, goed in het gehoor liggende rockliedjes met soms Pink Floyd-achtige gitaarsolo's maakten de mannen eerder ook al, maar deze plaat bevat wat minder ballads dan de voorgaande albums. Ook de wat formule-achtige radiosingles zijn verdwenen, de band heeft frisse nieuwe energie en dat hoor je in songs als "Crystalline", "Shadow Play" en "Children Of The Sun". Deze muziek kun je compleet grijs draaien en verveelt nooit, mede dankzij de geweldige stem van zanger Marko Saaresto." (Thomas Spiekerman, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
Debuut-EP van Enschedese band, die van zich zelf zegt een mengsel van de volgende stijlen te produceren: post-hardcore, alternative rock, pop-punk, easycore, popcore, electronic rock. Invloeden die het viertal aanhaalt zijn: Pierce The Veil, Sleeping With Sirens, Bring Me The Horizon, The Used, Memphis May Fire, Letlive, 30 Seconds To Mars. Wij horen een afwisselende vorm van popmetal, afgemaakt met toefjes hardcore, een beetje screamo of steviger metal. Van een vet commercieel geluid is het kwartet ook niet vies, getuige het feit dat het catchy "Edge Of The World" ook in dance-remix-vorm is toegevoegd. Eerder al had de band van het heftige, met screams doorspekte "Dirty Shirley" al een eigen beheer-videoclip gemaakt. De song is hier als bonus in geremasterde vorm toegevoegd. Zomer 2014 doet de band pogingen om aan De Grote Prijs Van Nederland mee te doen.
