"Johann, Johann Michael en Johann Christoph Bach: deze ooms van Johann Sebastian waren, net als veel andere Bachs, belangrijke figuren in het Thüringse muziekleven. De Bachfamilie bezette er eind 17de eeuw zon beetje alle muzikale posten. J.S. hechtte altijd veel belang aan de muziek van zijn oudere familieleden, hij verzamelde die in zijn Altbachisches Archiv, en hij heeft er veel van geleerd. Vox Luminis brengt hier alle motetten bijeen van de genoemde drie ooms. Die stonden dan weer model voor de zes motetten BWV 225-230 van J.S.. De ooms gebruikten, net als hun neef, in hun motetten een dubbelkorige techniek die in de 17de eeuw in zwang was. J.S. greep graag terug op dergelijke oudere vormen. Iets van zijn genialiteit horen we ook in de motetten van zijn ooms die veelal wat compacter zijn. Vox Luminis is wendbaar en krachtig en blijft ook in de achtstemmige polyfone gedeelten optimaal verstaanbaar. Het genie van J.S. is, zo blijkt, niet zomaar uit de hemel komen vallen." (Marcel Bijlo, Klassieke Zaken)
Heruitgave van in 2004 op Eufoda verschenen opnamen. "Ook onze zuiderburen hebben geheimen die liggen te wachten tot het stof der vergetelheid opgetrokken is en ze de liefhebbers kunnen verrassen. Zon geheim is Henri-Jacques de Croes (1705-1786). Hij begon als violist in Antwerpen, reisde naar Frankfurt en kwam uiteindelijk tot volle bloei als kapelmeester van de hofkapel van Karel van Lorreinen in Brussel. Veel is er niet meer over van zijn ongetwijfeld grote oeuvre. We moeten het doen met een zestal motetten, wat instrumentaal werk dat destijds grif werd uitgegeven in Parijs, en enkele missen. En afgaand op die motetten is dat een jammerlijk gemis, want De Croes verstond zijn vak. De motetten waar Capella Brugensis onder leiding van Patrick Peire hartstochtelijk reclame voor maakt, zijn in feite meeslepende cantates volgens goede hoogbarokke traditie met een vleugje Sturm und Drang. Een soort rijpe Bach ontmoet een onstuimige, jonge Haydn. Een absolute ontdekking voor de barokliefhebber." (Klassieke Zaken)
Luister-10 mei/juni 2013: "Julia Lezhneva is het schoolvoorbeeld van volkomen intuïtieve muzikale beleving; het tegendeel van een primair intellectuele benadering. Ze is een sopraan met natuurlijke vocale dramatiek. Emotionele drang zit in haar persoonlijkheid meegebakken, dat merk je al als je haar spreekt. Nooit heeft ze het over de betekenis van een compositie, maar altijd over de emoties die muziek in haar oproepen. Dit zijn semireligeuze motetten van eclatante operacomponisten maar in werkelijkheid zijn dit gewoon miniatuuropera's van ieder een goed kwartier. Daarin wordt je door een mallemolen van extreem tegengestelde stemmingen gevoerd, een beetje zoals in een vierdelige symfonie. Doel: de solist alle gelegenheid te geven zijn vocale talenten ten volle ten toon te spreiden. Lezhneva schudt 't haar mouw alsof het niets is. Daarbij heeft ze een techniek die aangeboren lijkt, waardoor alles volkomen natuurlijk klinkt. Prachtige, soms betoverend mooie muziek in verpletterende uitvoering." (René Seghers)
"This music for five equal voices is astonishingly beautiful and yet strange, radical even. These works had lain unsung and unloved for almost four centuries. In 1539, the Bishop of Verona banned all polyphony outright in every convent under his jurisdiction, saying nuns should use the mental attention used to understand notation and the rules of music to concentrate on the liturgy instead. Hearing these motets, I understood why the bishops were so queasy about nuns singing. Even those not used to Renaissance music can tell these motets are really unusual; they are sensuous and unexpectedly moving. Often they seem closer to the music of our own times John Tavener than Palestrina: five voices weaving hypnotically around each other, pulling the listener in. The constant echoing between the parts seem like whispers or faint but insistent memories of a melody and, before you know it, you are ensnared by an earworm before the work has even finished." (dirigente Laurie Stras in een artikel in The Guardian)\n\n"In 1543 verscheen in Venetië een anonieme bundel met vijfstemmige motetten die duidelijk voor een nonnenklooster bedoeld waren. de toelichting probeert met allerlei hints aannemelijk te maken dat de muziek is gezongen in het klooster waarvan Lenora d'Este - dochter van Lucrezia Borgia - abdis was, en zelfs te suggereren dat zij ze heeft gecomponeerd. Dat ze uit een muzikale familie kwam is bekend, maar bewezen kan er niets. Belangrijk is dat ook niet; het is interessante meerstemmigheid en ze wordt gezongen door vrouwenensembles van wisselende grootte en leeftijd. Bovendien is renaissance-polyfonie voor vrouwenstemmen een bijzonderheid die 16 stukken lang boeit. De toelichting wijst ook met nadruk op de nogal kruidige dissonanten die soms in de muziek voorkomen, maar die vinden we in die tijd net zo hevig in de religieuze muziek van Nicolas Gombert." (Paul Herruer, Luister; waardering: 8)
Dubbele tien, voor zowel uitvoering als registratie op ClassicsToday: "Finally, here is a recording of Bach's motets (sung at sensible tempos) that employs a moderately-sized choir (two dozen voices--no "one-to-a-part" stuff here!), a simple basso continuo (organ and cello), and doesn't get hung up on the "did he or didn't he" nonsense regarding BWV 230 (Lobet den Herrn), rightly including it among the "standard six" works Bach composed in this rather vaguely defined genre. (...)Essential!" (David Vernier)
Johann Friedrich Doles (1715-1797) was de opvolger-van-de-opvolger van J.S. Bach als koorleider/organist van de Thomaskirche in Leipzig - een functie die hij 33 jaar bekleedde. In de jaren dat hij theologie studeerde heeft hij compositielessen gevolgd bij de meester. Hij heeft vele cantates, passies, missen en motetten gecomponeerd voor het koor. Daarnaast verschenen er ook nog vele seculiere werken van zijn hand. Als Doles' naam nog wel eens valt, dan is het altijd als Doles-de-Bachleerling, nooit als Doles-de-componist. En als het al over diens werken gaat, dan worden altijd de overeenkomsten met Bachs werk geduid. Die zijn er natuurlijk, maar er zijn ook veel verschillen. Zoals Doris Blaich in de hoestekst van de CD het verwoordt: 'It is all to easy to overlook the fact that Bach's creations can hardly be compared with Doles's ideal of naturalness and simple songfulness and that a change in style had also taken place in the meantime.'
"Don Carlo Gesualdo, de Italiaanse edelman die 400 jaar geleden overleed, was in menig opzicht een buitenbeentje. Niet alleen bracht hij zijn vrouw en haar minnaar ter dood, maar hij schreef ook nog eens muziek die om zijn chromatische avonturen in zijn eigen tijd veel verwondering en tegenstand wekte en pas recentelijk wordt gewaardeerd. Zijn madrigalen en zijn eerste boek Sacrae Cantiones hebben podia en CD's inmiddels weer gehaald, maar van het tweede boek geestelijke motetten, zes- en zevenstemmig opgezet, waren de stemboeken voor de bassus en de sextus verloren gegaan. Die partijen heeft de Engelse componist/dirigent James Wood nu gereconstrueerd ('een geweldige kruiswoordpuzzel', zoals hij zegt), waardoor het Liber secundus nu voor het eerst kon worden opgenomen zoals deze cantiones mogelijk in het publicatiejaar 1603 werden gezongen. Onder zijn leiding voert het Vocalconcert Berlin Gesualdo's motetten voorbeeldig en met scherp oog en oor voor detail uit." (Frits Ham, Luister; 4 uit 5 sterren)
"Portus felicitatis: de haven van gelukzaligheid, ofwel het ware geloof. Dat thema bezingt de bijna vergeten Johann Georg Reutter, die toch rond 1750 een succesvol componist en kapelmeester was in het Wenen van Maria Theresa. In het hier opgenomen repertoire is de hoofdrol, naast de zang, voor de pantaleon, een grotere versie van het hakkebord, genoemd naar zijn uitvinder Pantaleon Hebenstreit. Dat Reutter vaak wordt beschouwd als een overgangsfiguur tussen de late barok enerzijds en Haydn en Mozart even later, gaat toch voorbij aan veel prachtige muziek van zijn hand, zoals hier te horen is. En de solisten en het ensemble (strijkers, hakkebord, luit, theorbe, orgel) doen Reutters muziek gelukkig alle eer aan. Vooral de stralende en krachtige sopraan Monka Mauch voert haar publiek moeiteloos de portus felicitatis binnen. En de solorol voor het hakkebord in een 5 minuten durend Pizzicato is een mooie kennismaking met dit niet vaak zelfstandig gehoorde instrument." (Frits Ham, Luister; 4 uit 5 sterren)
"A sensuous and exciting recital of Italian motets to the Virgin 'Beata Vergine'. Renaissance painters were obsessed with The Blessed Virgin Mary; but there must be many people who have stumbled from a church or a museum feeling that one Virgin and Child is much like another. Similarly, there are times when the prospect of listening to yet more settings of the Salve Regina, Ave Regina or Stabat Mater fails to lift the spirits. On the face of it, this recording could be expected to engender just such a depression. In fact, there is enough variety in the music to make the listening experience a pleasurable one. Philippe Jaroussky has the range of a soprano and sings with an even tone that is as pure in the upper register as in the lower. His coloratura is accurate and exciting, nowhere more so than in the Legrenzi piece, where he and Marie-Nicole Lemieux are beautifully matched. It is the operatic style that makes these pieces memorable, especially in the juxtaposition of recitative and aria." (Gramophone)
"Dit is tot op heden de enige volledige opname van de 20 'Geistliche Harmonien' van Bernhard (1627-92), sterleerling van Heinrich Schütz. Contacten met Giacomo Carissimi in Rome zijn traceerbaar in zijn componeerstijl. De Geistliche Harmonien componeerde Berhard in 1665 in Hamburg. Deze verzameling motetten weerspiegelt vooral de muziekpraktijk voor de kerk en het hof zoals hij die in Dresden had leren kennen. De bezetting varieert van één tot vijf zangstemmen met basso continuo en strijkers. In een aantal motetten waarin recitativische passages worden afgewisseld met arioso's klinkt de Italiaanse stijl van Carissimi door. De aandacht voor woordschildering past juist weer in de Duitse traditie. De uitvoerenden, de zeven hoorbaar jonge, frisse maar nog wat ongepolijste vocale solisten en zes instrumentalisten van Parthenia uit Eichenau zijn duidelijk volkomen met de materie vertrouwd en brengen de muziek tot klinken met een welluidende vanzelfsprekendheid." (Hans Quant, Luister; waardering: 4 uit 5 sterren)
Under Edward Higginbottom's leadership, the Choir of New College Oxford has gained a worldwide reputation and is known particularly for its stylish performances of Renaissance and Baroque music. Despite this high musical profile, with many recording commitments and a full programme of concerts in this country, on the continent of Europe and further afield, it is still recognisably what New College's founder, William of Wykeham, envisaged in the fourteenth century: a choir of sixteen choristers and clerks whose duty was, and still is, to provide a sung liturgy in one of the grandest chapels to be built in Oxford.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
