"Chantal Acda, zangeres uit Helmond, bivakkeert al lang in Vlaanderen. Ze wordt er hooglijk gewaardeerd en blijft ongemeen productief. Vooral met eigen albums, al leent ze haar stem graag aan Isbells, True Bypass, Marble Sounds en Distance, Light & Sky. In die laatste band speelt ook Chris Eckman (The Walkabouts). Hij produceerde "The Whale". Hoewel Acda’s zacht vibrerende, hoge stem, dat timbre en die emotionele ladingen in haar woorden uit duizenden herkenbaar blijven, steeds is de verpakking anders, muzikaal verrassend en van zeldzaam hoog niveau. Haar band flirt soms met pop, rock zelfs, zonder dat die haar zo kenmerkende breekbaarheid aantast. Op het einde van "Heads" doet ze graag een pas opzij om haar muzikale mannen heerlijk los te laten gaan Het draait hier om Togetherness. "The Whale" is een bandproduct, iets wat ook duidelijk zal worden tijdens hun tournee in oktober en november, met vijf shows in Nederland en zeven in België." (OOR)
"Het eerste dat opvalt als je "Diving Deep Live" opzet, is de kwaliteit van de opnames. Het laatste studio-album van Amos verscheen in 2021: "Ocean to Ocean", een verwijzing naar het feit dat de songwriter zelf in Groot-Brittannië was en haar familie in de VS, terwijl een pandemie de wereld in haar greep hiel. De opnames op "Diving Deep Live" werden gemaakt tijdens de Ocean to Ocean-tour: je zou kunnen verwachten een hoop tracks van dat album terug te vinden op deze live-registratie, maar behalve de titeltrack is het vooral een complete terugblik op het enorm rijke oeuvre van Amos. "Diving Deep Live" zal voor de fans een heerlijk weerzien zijn met een vriendin waarmee je lief en leed kunt delen. Voor anderen zal het een eerste zoen zijn. Maar wel eentje die je altijd bij zal blijven en zo nu en dan een die je doet trillen op je benen." (Maxizine)
"Heather Nova groeide op in Bermuda en leefde jaren op een zeilboot. Het verwondert dan ook niet dat de oceaan, net als op eerdere albums, nooit ver weg is. In het openingsnummer roept Nova de god van de zeeën aan. Op het prachtige "Ebbs And Flows" is de zee een metafoor voor het leven. Dat gaat het hele album zo door. De wind ruist. Er wordt gewandeld langs de kustlijn. De natuur geeft het ritme aan. Alle nummers klinken even uitgebalanceerd en verfijnd. De elektrische gitaren heeft ze in de hoek laten staan, de rock heeft plaatsgemaakt voor verstilling en er is ruimte gekomen voor zelfinzicht en berusting. Verder is het toch vooral de Heather Nova zoals we haar al drie decennia kennen en waar we, eerlijk is eerlijk, ook geen genoeg van krijgen. Luister alleen naar het titelnummer en er is geen ontkomen aan: de muziek van Heather Nova ontroert en is beeldschoon. "Breath And Air" is een prachtplaat. De tijd mag voor Heather Nova in deze vorm stil blijven staan." (Dansende Beren; 4 uit 5 sterren)
"Piet Goddaer is een bescheiden, zachtaardig mens. Zijn werk als Ozark Henry is steeds rijk aan ideeën en altijd bijzonder van klank. Bijzonder ja, want opgenomen in Immersive sound, een format waarbij je muziek in 3D ervaart. Baanbrekend? Ja. Waar hij in stereo veel moest wegfilteren, staat alles wat deze zanger/multi-instrumentalist inspeelt én produceert volgens hem meteen waar het moet staan. Hij ziet het als beeldhouwen met geluid. Zonder overigens de songs vol te stoppen met effecten, want hij herleidt ze tot hun puurste essentie. Hij ging er anders door componeren en overwoog zelfs een nieuw pseudoniem: August Parker. Verstandig genoeg deed hij dat niet, want ondanks de lange aanlooptijd en andere werkwijze klinkt dit als het ultieme Ozark Henry-album. Gevoelig, diepgravend, nergens hoogdravend en ook gewoon commercieel verantwoord. Met mooie songs en thema’s, zoals in "Martyr", een duet met Emily Vernaillen, handelend over het ontbreken van een moreel kompas bij velen." (OOR)
"Precies veertig jaar na haar titelloze debuut komt Suzanne Vega met dit tiende studioalbum. "Flying With Angels" verrast en is een gevarieerd. Vertrouwd klinkt de nog altijd even onderkoelde als warme stem en voordracht van de nu 65-jarige Vega. Daarnaast is folk meestal de basis, al wordt die soms naar de achtergrond gedrukt. Geslaagd is de rinkelende powerpop van "Speaker’s Corner", over de plek waar excentriekelingen vroeger hun gedachtekronkels konden delen. Het charmante "Chambermaid" ligt muzikaal in dezelfde lijn en is nog beter. "Rats" doet met z’n nerveuze ritme en kittige orgeltje sterk aan The B-52’s denken, terwijl het rootsy "Lucinda" weleens een ode aan Lucinda Williams zou kunnen zijn. Echt vintage Vega zijn de titelsong en het afsluitende "Galway", over een romance die nooit van de grond kwam. Ze houdt niet echt een muzikale lijn aan op "Flying With Angels", toch klinkt het geheel als een album dat klopt. Suzanne Vega vat eigenlijk het hele leven in tien betekenisvolle nieuwe liedjes." (OOR)
"Langzaam maar zeker mag je van Michael Hadreas echt wel zeggen dat hij een imposant oeuvre heeft opgebouwd. Waarbij vooral ook de ontwikkeling van de als Perfume Genius musicerende Amerikaan heel interessant is om te zien. Van simpele, tot op het bot rakende lo-fi via flirts met ambient, soul en gospel en experimentele maar zelfverzekerde artrock naar verstilde chamberpop: Hadreas verrast altijd en stelt nooit teleur. Dat doet ‘ie dus ook niet op zijn zevende langspeler "Glory", waarop ons genie veelzijdiger en overtuigender klinkt dan ooit tevoren. Hadreas zwalkt met speels gemak en zonder ook maar een moment z’n evenwicht te verliezen tussen bedrieglijk catchy indierock ("It’s A Mirror"), experimentele pop ("Clean Heart", "Hanging Out"), bloedmooie pianoballads ("Me & Angel") en etherische pop ("Full On") – en levert samen met collega Aldous Harding in de vorm van het folky "No Front Teeth" ook nog eens het mooiste duet van 2025 af. Wederom een glorieuze overwinning." (Lust For Life; 5 uit 5 sterren)
"Dankzij samenwerkingen met onder anderen Andrew Bird en Remi Wolf mag ze al enkele grote namen tot haar fans rekenen. Hier is haar naam nog minder bekend, maar daar zou "Ace" wel eens verandering in kunnen brengen. Cunningham koos deze titel omdat een aas in een kaartspel zowel de hoogste als de laagste kaart kan vertegenwoordigen. En net zoals een aas twee waarden heeft, kan ook een relatie alle uitersten doorlopen: van schitterende hoogtes tot diepe laagtes. Die extremen heeft de artieste willen vangen op haar nieuwste langspeler, en wat ons betreft is ze daar ruimschoots in geslaagd. Vergelijkingen met Joni Mitchell zijn daarbij zeker niet van de pot gerukt, want Ace is een bijzonder knappe plaat van een singer-songwriter die haar eigen emoties ontrafelt en muzikale uitdagingen niet uit de weg gaat. De kwaliteit van de songs zakt nergens onder het hoge niveau. Als geheel is dit album dan ook, om in sporttermen te blijven, een echte ace: een rechtstreekse voltreffer." (Dansende Beren; 4 uit 5 sterren)
"Voller, grootser, betoverender: Father John Misty imponeert met zijn zesde album. Als het klaterende orkest opent met het titelnummer van "Mahashmashana" (Sanskriet voor crematorium) voel je je meteen weer thuis in het universum van Father John Misty – ondanks alle verwijzingen naar de dood, afscheid, vervreemding en identiteitscrises die je uit de teksten denkt te destilleren. Het eerste liedje betekent al negen minuten betovering met bedwelmende strijkers, blazers en wat dies meer zij. Zo wisselt hij op dit album steeds van sfeer en intensiteit, zonder dat we echt van de jaren zeventig loskomen. Elton John, Phil Spector, George Harrison en Bob Dylan blijven in de buurt en tot slot komt ook Randy Newman nog even langs in het droefgeestige "Summer’s Gone". Maar "Mahashmashana" is vooral heel erg Father John Misty: soms tot op het irritante af de luisteraar willen imponeren. Met dit album zijn we nog wel even zoet." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
“Het is moeilijk om uit de tien nummers van "Javelin" enkele hoogtepunten te kiezen omdat de plaat het meest tot zijn recht komt als geheel. Door de beperkte speelduur van net geen drie kwartier, door de harmonieuze rijkdom van de muziek en de diepgang van de teksten verveel je je als luisteraar geen moment. En hoewel Stevens de liedjes met dezelfde elementen opbouwt, slaagt hij er in elk nummer in om toch met verrassende vondsten te komen. Met "Javelin" keert Sufjan Stevens niet alleen terug naar het land van de indiefolk en singer-songwriters, hij claimt ook meteen weer de troon. Inhoudelijk combineert "Javelin" de opbouw en sombere gevoelens van "Carrie & Lowell" terwijl het klankenpalet een kleine weerspiegeling geeft van Stevens’ carrière. Het resultaat is een plaat van een adembenemende schoonheid. 'Javelin' vertaalt zich uit het Engels als ‘speer’ en dat woord dekt volledig de lading: Stevens doorboort met deze nieuwe plaat helemaal het hart van de luisteraars.” (Dansende Beren; 5 uit 5 sterren)
"Ik weet nog goed dat Marina Allen voor het eerst opdook met het fraaie mini-album "Candlepower". We zijn inmiddels drie jaar verder en toe aan het tweede volwaardige album van de Amerikaanse muzikante. Net als haar debuutalbum is ook "Eight Pointed Star" een album dat in muzikaal opzicht dieper graaft dan de meeste andere singer-songwriter-albums van het moment en dat wat complexere songs bevat. Het zorgt ervoor dat er van alles valt te ontdekken in de songs van Marina Allen, die dit keer niet alleen invloeden uit de folk en jazz verwerkt, maar ook een vleugje country heeft toegevoegd aan haar album, dat net als zijn voorganger de aandacht trekt met prachtige zang. Net als "Centrifics" is ook "Eight Pointed Star" echt veel te mooi om in de vergetelheid te raken de komende maanden. Ik ga er zelf daarom alles aan doen om dit bijzonder mooie album voor de afwisseling eens niet te vergeten, al is het maar omdat de songs van Marina Allen ook over flink wat groeipotentie beschikken." (De Krenten Uit De Pop)
""Troubled Waters" van Isaac Roux is een album dat bij iedere keer horen mooier wordt. De singer-songwriter uit Gent levert een veelzijdig debuutalbum. De Belgische muzikant beschikt over een prachtige stem, die hij op meerdere manieren kan inzetten. Het is zoals gezegd dringen in het genre, maar een uitstekend album als "Troubled Waters" moet absoluut boven komen drijven. Hij heeft een groot bereik, kan bijna griezelig hoog zingen en zingt met veel gevoel, zonder dat het een kunstje wordt, een kunst die ook bijvoorbeeld David Gray goed beheerst. Het is een stem die op "Troubled Waters" altijd mooi is en bovendien altijd oprecht klinkt. Zijn akoestische gitaarspel is subtiel, maar zeer trefzeker. Het geldt voor het wat stevigere gitaarwerk dat af en toe opduikt, voor de subtiele percussie en de synths, maar het geldt ook zeker voor de blazers, die wat mij betreft een voornamere rol hadden verdiend op een album dat ik echt steeds beter en indrukwekkender ga vinden." (De krenten uit de pop)
City And Colour is de artiestennaam van Dallas Green (een stad en een kleur, ja inderdaad), ooit de zanger van de post-hardcoreband Alexisonfire. Al sinds 2005 maakt de Canadees solo-albums met een heel ander karakter. Ook op dit achtste studio-album vallen we weer meteen voor zijn stem: loepzuiver hoog, nét tegen het falsetbreekpunt. Denk aan Jasper Steverlinck van het Belgische Arid. Ook moesten we denken aan vroeg werk van Jeangu Macrooy, die we op basis van diens debuut-EP nog als progressieve singer-songwriter kenschetsten, voordat hij naar commercieel interessantere funky soul omboog. City And Colour maakt nog steeds licht-progressieve singer-songwriter-poprock, nog extra meeslepend gemaakt door de meanderende gitaarpartijen van John Sponarski, die de songs een fijn rafeltje meegeven. In de climax van het extra gevoelige “Bow Down To Love” laat Green horen dat hij met gemak nog een stuk hoger kan reiken met zijn stem. Op 25 oktober 2023 treedt hij op in de Melkweg, Amsterdam. (AAFM's Xymphonia)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
