"Het is weer "Eels Time!", maar het uitroepteken achter de albumtitel heeft iets ironisch, want een nieuw Eels-album is er elke twee jaar. "Eels Time!" is het vijftiende sinds 1996, en omdat je in de stemmige opener "Time" al na vijftien tellen precies weet met wie je van doen hebt, ben je soms geneigd te denken: nu weten we het wel. Eels-liedjes komen in twee categorieën: ‘droef contemplatief’ en ‘stevig rockend’. Directe voorganger "Extreme Witchcraft" (2022) was categorie 2; op "Eels Time!" heeft het eerste type de overhand. Dat is in zekere zin verrassend, omdat het album het resultaat is van de eerste bandsessies na de pandemie: eindelijk weer samen in de studio. Maar harder gerockt dan in "Goldy" werd er niet. De meeste liedjes zijn rustig, maar toch echte bandsongs, waaronder naar Eels-maatstaven zonnige exemplaren als "I Can’t Believe It’s True" en "Sweet Smile". Toch weer bijzonder hoor, deze verse levering van de nu 61-jarige E." (Volkskrant; 3 uit 5 sterren)
"De beste albums van Lana Del Rey blijven een mysterie. Haar meesterwerk, de dubbelaar "Norman Fucking Rockwell" laat zich zelfs na bijna vier jaar nog niet gemakkelijk duiden. Iedere keer hoor je weer wat nieuws en blijft er weer een andere tekstregel hangen. Inmiddels is de 37 jaar oude, als Elizabeth Grant geboren zangeres drie albums verder en na een kleine week intensief luisteren weet je nog altijd niet wat ze precies wil zeggen op "Did You Know That There’s A Tunnel Under Ocean Blvd". Haar spel met het gegeven authenticiteit en de vraag ‘wie ben ik echt?’ gaat meteen in het eerste nummer al onverminderd door met het naar haar familie vernoemde "The Grants". De muzikale sfeer roept weer beelden op van Amerika in de jaren vijftig. Hollywood in Technicolor, onderkoeld bezongen en begeleid door melancholieke pianoakkoorden." (De Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Er schuilt warme melancholie in de muziek van Gruff Rhys, en onweerstaanbare naïeve charme in zijn teksten. Alweer het achtste album van de man die ooit frontman was van Super Furry Animals uit Wales. En hoewel Rhys zich opnieuw een muzikale alleseter toont, die zowel country als samba blieft, zijn de meeste nummers op "Sadness Sets Me Free" gebouwd rond een leidende piano, gepaard aan bescheiden strijkersarrangementen. Hoogtepunt: de dromerige seventies-softpop van "Celestial Candyfloss" Tekstueel is er ruimte voor het persoonlijke én voor het politieke. Er schuilt warme, ingetogen melancholie in de muziek, onweerstaanbare naïeve charme in de teksten. In het slepende "I Tendered My Resignation" betuigt Rhys spijt voor het beëindigen van een relatie. Als een schuldbewuste puppy zingt hij dat hij zijn spulletjes in een kruiwagen naar een vriend moest rijden. Je moet er een beetje om huilen en een beetje om lachen." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Het duurt over het algemeen wat langer dan drie albums in drie jaar voordat de frontman van een bandje het op zijn heupen krijgt en solo wil gaan. Maar Grian Chatten, zanger van het Ierse Fontaines D.C., wist koud een jaar nadat het album Skinty Fia juichend was ontvangen dat hij zijn volgende plaat in zijn uppie ging maken. Er waren wat uitvergrote aspecten van zijn ziel die hij wilde uitdrukken. En dat lag nu eenmaal niet op de route die de band was ingeslagen. Het duurt over het algemeen wat langer dan drie albums in drie jaar voordat de frontman van een bandje het op zijn heupen krijgt en solo wil gaan. Maar Grian Chatten, zanger van het Ierse Fontaines D.C., wist koud een jaar nadat het album "Skinty Fia" juichend was ontvangen dat hij zijn volgende plaat in zijn uppie ging maken. Er waren wat uitvergrote aspecten van zijn ziel die hij wilde uitdrukken. Chatten heeft zijn band niet nodig om een wereldplaat te maken." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Angus en Julia wonen onder hetzelfde dak en tijdens een pandemie grijpt een artiest dan ook snel naar zijn muziek. Alleen al aan de hand van de titel zou je dan ook al snel kunnen vermoeden dat de vijfde langspeler van het Australische duo een lockdownplaat is geworden, maar niets is minder waar. Life Is Strange speelt een dubbele rol van betekenis. Aan de ene kant zal het album fungeren als de soundtrack van de gelijknamige videogame, maar langs de andere kant was het voor de twee de ideale gelegenheid om oude ideeën vanonder het stof te halen en die nieuw leven in te blazen. Het eindresultaat werd een verrassend mooie combinatie van een dromerige soundtrack en een liefdevolle avond onder de sterrenhemel. De nazomer kan beginnen, want Angus & Julia Stone maakten de perfecte soundtrack voor een wondermooie zomeravond." (Dansende Beren)
"In Nederland is een ruw diamantje ontgonnen. Pitou – zo heet ze ook echt, voluit Pitou Nicolaes -, zangeres-gitariste-multi-instrumentaliste, met roots in Amsterdam en nu al enkele jaren toepasselijk in diamantstad Antwerpen residerend. Haar nummer Dancer van haar debuutplaat Big Tear krijgt dezer dagen regelmatig airplay op de Vlaamse radio. Pitou, Vlaanderen leerde haar in primetime kennen via Spinvis, ze maakte er een geweldige presence tijdens diens Radio 1-sessie op 22 november 2022, waar er tijdens zijn song "Trein Vuur Dageraad" een en al elektriciteit knetterde tussen de Nederlandstalige meester en de bevallige onbekende nimf in het wit. Maar hé, o.a. ook Rock Werchter, de BBC-radio en de "Britse The Independent" hadden de charismatische zangeres al opgepikt. De kleine, toen nog louter gitaargedreven songs van haar twee eerdere uitstekende epeetjes gingen voor een steeds groeiende schare enthousiaste bewonderaars op als kleurige heliumballonnetjes." (Written in Music; 4,5 uit 5 sterren)
"Anders dan op zijn voorgaande vier albums vol fascinerende kijkjes in zijn ziel neemt de soms praatzingende Ier je met ijzersterke teksten mee op sleeptouw door een sociale belevingswereld. Een grote bron van inspiratie vormt deze keer de muziek van hiphop artiest Kendrik Lamar, waar Flannery, samen met platen van Eminem, de laatste tijd naar luisterde. Ritme en zang zijn dan ook de basiselementen tijdens de opnames voor “I Own You”. Daarbij feilloos ondersteund door een breed arsenaal aan instrumenten, die bescheiden aanwezig zijn en met een expressief en ijzingwekkend stemgeluid de luisteraar vastnagelt. Met invloeden uit het folk, blues, gospel en funkgenre trakteert Flannery ons op bloedmooie liedjes vol intensiteit en bezieling, waar de urgentie vanaf druipt. Hoewel je echt de tijd moet nemen voor de weemoedige inslag van deze plaat kent “I Own You” geen afhaakmomenten." (Altcountryforum)
"Met haar meeslepende vierde soloalbum, "Labyrinth", blijft Heather Woods Broderick de balans van haar gracieuze, experimentele indiefolkpalet nog een beetje verder doen doorslaan in de richting van de elektronica en slankere texturen geïntroduceerd op tweede album "Glider" (2015) en onthult tegelijkertijd hints van het schrijven van vintage AM-popsongs. Voordat ze daar echter aan toekomt, begint de set met een spaarzaam, meditatief pianolied. "As I Left" begint met een herhaalde noot die een trioolritme uitdaagt, al snel vergezeld door een eenvoudige akkoordprogressie en songteksten die plannen onthullen om na enige tijd naar huis terug te keren "weg van de ratrace en stadsmanieren". Een harmonieus vocaal nummer komt binnen, wat de nadruk legt terwijl ze zich vervolgens afvraagt: "Wat zocht ik hier in de modder?" (AllMusic; 3.5 uit 5 sterren)
""In 2003 verzamelde Weller zijn mooiste outtakes en rariteiten op het driedubbelalbum "Fly On The Wall". "Will Of The People" is daarop het vervolg en bevat overblijvertjes uit de periode 2002-2021. Een fascinerende, drie albums vullende compilatie die ons alle uithoeken van het muzikale denkraam van Paul Weller laat horen. Gekkigheid (de jam "Super Lekker Stoned"), verjaardagscadeautjes ("Birthday" voor Paul McCartney), soulcovers ("How Sweet It Is"), dancetracks ("Cosmic Fringes"), onafgemaakte idee? waar meer in had gezeten ("I Spy", "Praise If You Wanna"), maar ook briljante liedjes die destijds niet op een album pasten en daarna zijn vergeten. In die categorie kun je je verbazen over "The Piper", "Into The Sea", "Oranges And Rosewater" en "The Ballad Of Jimmy McCabe". In weerwil van de titel is "Will Of The People" natuurlijk een set voor gevorderden. Maar voor de fan is het wel een mooi bewijs van de enorme creativiteit van Paul Weller." (OOR)|"
"Dat gedempte gitaartje in het begin van "Veronica Mars", de beheerste openingszinnen en dan ineens, boem, een lijzig refrein dat door brullende, gierende gitaren besprongen wordt. Als kind van de grunge-generatie denk je direct: ha, lekker, zo ging dat. Sabrina Teitelbaum uit Los Angeles nam in 2020 een liedje op onder de naam Baum. Fuckboy heette het. Stoere titel, niksige pop. ‘Dat was ik niet,’ zegt ze nu. Ze heet nu Blondshell: doorvoeld Generatie Z-feminisme (veel toxic liefdesgedoe) met flinke klodders Courtney Love en vroege PJ Harvey. Een liedje als het ingehouden verbeten Olympus had Kurt Cobain van Nirvana kunnen schrijven: ‘I’d still kill for you/ I’d die to spend the night at your belonging.’ In interviews laat Teitelbaum weten dat ze deze krachtige worp boze songs (met Dangerous als mooie, introspectieve finale) pas kon schrijven toen ze de alcohol had afgezworen." (Volkskrant; waardering 4 uit 5 sterren)
"Sinds hij als jonge Welshman naar New York verhuisde om daar met The Velvet Underground de moderne popmuziek mede vorm te geven, heeft zijn carri?e in het teken gestaan van het verenigen van melodie en avant-garde. De laatste jaren is hij niet bijster productief meer. "Mercy" is de indrukwekkende getuigenis van zijn artistieke urgentie. Het album staat vol spannende, eigenzinnige songs waarin clich? en conventionele structuren ver te zoeken zijn en diverse opmerkelijke gasten hun opwachting maken. Namen als Laurel Halo, Weyes Blood en Animal Collective laten niet alleen zien dat Cale een open oog heeft voor de nieuwe vaandeldragers van de popmuziek, maar bewijzen ook het respect dat de grote man geniet bij een jongere generatie. Hun bijdragen zijn waardevol, maar relatief bescheiden: "Mercy" is bovenal het geesteskind van Cale zelf, die met zijn onverminderd fraaie bariton een aantal van de grootste uitwassen en bedreigingen van de westerse wereld aan de kaak stelt." (OOR)
"Tussen alle verplichtingen van de ? inmiddels afgesloten ? Supergrass-re?nietour door heeft Gaz Coombes dus ook nog tijd gevonden om een nieuw soloalbum af te ronden. Een project waar hij naar eigen zeggen al een jaartje of zeven op gezette tijden aan heeft lopen sleutelen. En ja, dat hoor je er zeker aan af. "Turn The Car Around" is een veelgelaagd, rijk gearrangeerd album geworden waarop ijle vrouwenkoortjes, zwierige pianoklanken en elektronische accenten smaakvol met het bekende stemgeluid van de Supergrass-zanger samensmelten. De liedjes zelf laten zich ook al niet in ?n hokje vangen." (OOR)
