"De tweede jeugd van The Dream Syndicate leverde al twee uitstekende albums op, die nu gezelschap krijgen van een uur durende luistertrip vol invloeden uit de psychedelica en de jazzrock. The Dream Syndicate stond ooit aan de basis van het genre Paisley Underground; een genre dat niet vies was van psychedelica. Zoveel psychedelica als is te horen op "The Universe Inside" heeft de band uit Los Angeles echter nog nooit in haar muziek gestopt. Gecombineerd met onder andere invloeden uit de jazzrock levert het een buitengewoon fascinerende luistertrip op. Gitaren, keyboards en blazers gaan onnavolgbare duels aan, steeds wat verder omhoog gestuwd door een geweldig spelende ritmesectie en een verdwaalde sitar. Geen muziek waar je altijd voor in de stemming bent, maar als je er voor in de stemming bent is het een uur lang genieten." (De krenten uit de pop)
“XI” omvat maar liefst 22 nummers voor een totaal van een uur en een kwartier. En zoals we gewend zijn gaat het met de muziek alle kanten op. Het springt van fijnbesnaarde countryballads (Growing Divide) naar strakke rock (No Confidence) naar ambient (Pigments). Even niet opletten en je denkt plotseling naar de Dead Kennedys te luisteren (Kill Everyone). Over het geheel genomen heeft het album een nostalgische, lekker analoge feel. Er is heel veel te beleven op dit album. “XI” groeit met elke luisterbeurt. Er is een oppervlakkige, vooruit: alternative bovenlaag, maar daaronder is er van alles te ontdekken, en dat maakt ons in ons genre juist heel blij. Het album is quadrafonisch. Heb je een surround systeem, dan hoor je het automatisch. (Progwereld, Marcel Debets, 2022)|
" Stoere rock met een baard uit de Achterhoek. Want daar komt deze nu vanuit Nijmegen opererende band oorspronkelijk vandaan. Het kwartet noemde zich naar een personage uit een song van Captain Beefheart en deze 6-track vol lang uitgesponnen songs met vette riffs klinkt heerlijk eigenwijs. Het absolute hoogtepunt vormt de ruim 14 minuten durende afsluiter When She Starts Singing dat regelrecht uit de psychedelische sixties lijkt weggelopen. De opbouw is traag, de bas groovy, maar de climax groots. De band van zanger/gitarist Pieter Holkenborg put uit de blues, oude hardrock en alles wat er aan gruizig materiaal uit Amerikaanse woestijnen deze kant op is komen waaien. En als mijn oren mij niet bedriegen, dan kan dit alles vanaf een podium nog wel eens nog meer indruk maken." (Willem Jongeneelen Oor)|
"Zoals gewoonlijk zit de geest van The Velvet Underground de psychedelische rockband The Black Angels op de hielen. De band onder leiding van Alex Maas ontleende niet voor niets zowel zijn eigen naam als die van het vijfde album (Death Song) aan Velvets-song The Black Angel’s Death Song. Ook op Wilderness Of Mirrors, album nummer zes, is het weer raak. Deze keer gaat het om een verwijzing naar zangeres Nico op het stevige Icon, een van de hoogtepunten. De invloed van de Velvets is op muzikaal gebied in even grote mate als altijd aanwezig, want heel veel evolutie heeft de sound van het vijftal niet doorgemaakt. The Black Angels specialiseren zich nog altijd in lome psychedelische rock en schakelen daarin tussen stevige geluidsmuren en midtempo jams. In die eerste categorie blinkt vooral de eerste helft van het album uit, met openingstrack Without A Trace als dampend hoogtepunt." (OOR)|
"Welkom in Melody’s Echo Chamber, waar de betoverende Emotional Eternal klanken de hese zuchtstem van Melody Prochet in een bubbelbad aan funky gitaarakkoorden en lome baspartijen laten wegdoezelen. Het is allemaal betrekkelijk vaag, zo wordt er ook geheimzinnig over het grote ongeluk gedaan waardoor deze Franse zangeres een tijdlang uit de roulatie is. Is dat verder belangrijk? In principe niet, maar deze gezonde nieuwsgierigheid en inlevingsvermogen draagt wel mee om een artiest beter te begrijpen. Noodgedwongen een stapje terug doen, door vervolgens sterk met het leven te revancheren, de onderliggende gedachtegoed van Emotional Eternal." (Written in Music)|
