Het is intussen bijna dertig jaar geleden dat de band nieuw materiaal opnam (al kwam in 2014 wel nog een nieuwe plaat uit met The Endless River), maar voor de oorlog in Oekraïne kropen de mannen samen nog eens in de studio. David Gilmour en Nick Mason rekenen op het zangtalent van de Oekraïense Andriy Khlyvnyuk van de groep Boombox, maar zelfs in het Oekraïens (en zonder Roger Waters) klinkt Pink Floyd zoals Pink Floyd. De schoondochter van Gilmour is trouwens van Oekraïense afkomst, waardoor deze oorlog geen ver-van-hun-bedshow is voor de mannen. De muziek versterkt de dramatische tekst en zang van de Oekraïense zanger en ondanks dat we weinig van de tekst begrijpen, is de emotie, dankzij het indrukwekkende gitaarwerk, wel voelbaar tot in je kleine teen. (Robbe Rooms, 2022, DansendeBeren.be)|
"Op 10 Tracks To Echo In The Dark vind je geen dansbare indierock uit de noughties, maar sfeervolle synthesizerstapijtjes en hoekige funkbassen die naar de jaren tachtig teruggrijpen. Zo komen in opener Connection zowel de vroege Simple Minds als Donna Summer (State Of Independence) even buurten en lijkt het daaropvolgende, funky Cold Heart van een oude Duran Duran-plaat te zijn getrokken. De feelgood-vibes van Duran Duran horen we sowieso vaker terug, onder meer in het heerlijk groovende Sailing On A Dream, dat mede dankzij die hoge zangnoten in het refrein aan de fameuze eightiesband refereert. Het ‘Berlijn-album’ van The Kooks is daarmee nog geen artistieke hoogvlieger geworden, daarvoor ontbreekt het bij teveel liedjes aan zeggingskracht. Wel een zomers dansplaatje waarop de band zichzelf (deels) opnieuw uitvindt en er met een simpel reggae-uitstapje (het met Milky Chance geschreven Beautiful World) of een voorspelbaar funkthemaatje (Oasis) zo maar grote hits kunnen worden gescoord." (Oor.nl)|
Mercury – Act II, opvolger van het album Mercury – Act I, focust op voortleven na het verlies van geliefden. Al bij al levert Imagine Dragons een oké album af. Het is vooral jammer dat de kwaliteit van de nummers daarop zo sterk fluctueert. Sterke exemplaren worden immers verdrongen door de eerder platte popsongs die de band ons voorschotelt wanneer ze de dingen te groots of te complex wil aanpakken. Blijft Imagine Dragons dichter bij zichzelf, dan weet het ook dichter bij zijn luisteraars te komen. (Hanne Vanluyten, 2022 DansendeBeren.be)|
Dat Foals voor de nieuwe plaat Life Is Yours een andere richting insloegen, kan dus ook niet helemaal als een verrassing gezien worden. Met dit album mikken ze alvast genadeloos op een plaatsje in elke zomerse afspeellijst. Dat de band staat te popelen om hun nieuwe muziek op de buitenwereld los te laten, mag een klein understatement genoemd worden. In de aanloop naar de release van Life Is Yours werden maar liefst vijf singles uitgebracht om het wachten te verzachten. Het getuigt van enig lef om het roer toch grotendeels om te gooien op je zevende studioalbum, maar Foals vindt uitstekend de balans tussen wat vroeger was en wat de toekomst kan brengen. Die ene slow burner die elke voorgaande plaat naar een hoger niveau bracht, hoef je op Life Is Yours niet te verwachten, maar Foals levert een heel aangenaam, dansbaar en zomers album af waar de fans zich absoluut in zullen kunnen vinden. (Kenny Claeyé, 2022, DansendeBeren.be)|
Just Mustard is bijzonder origineel. Met "Heart Under" verheffen ze zich boven hun competitie. De enige artiest die we kunnen opnoemen om het mee te vergelijken is Cranes. Vooral de etherische stem van Katie Ball en dreunende gitaren lijken op die van de Britse dreampopband uit de jaren 90. De Ieren verrukken echter hun onderscheidende eigenschappen om tot iets te komen dat ervoor nog niet bestond. Als een van de weinigen doen ze de vermeende genrenaam ‘atmosferische rock’ eer aan. De meeslepende soundscapes zijn in een lokale studio opgenomen (namelijk Attica in Donegal) en ook de productie namen de Ieren zelf voor hun rekening. Je hebt heel wat aandacht nodig om je doorheen de 45 minuten ijle noise te loodsen. We kunnen je echter garanderen dat het turbulente muzikale moeras wel went als je het tot je door laat dringen. (Renaat Senechal, Dansende beren, 27 mei 2022)|
"Op The Alchemist’s Euphoria worden Meighan snerpende stemgeluid en Britse bluf node gemist. Afgezien van de geschifte rockanthems Rocket Fuel en Alygatyr, beide op Meighans lijf geschreven, zijn er weinig parallellen met voorganger For Crying Out Loud (2017). Pizzorno, toch al nooit erg terughoudend met het uitventen van zijn particuliere obsessies, gooit op dit veredelde soloalbum alle creatieve remmen los. Met wisselend succes. In Scriptvre rapt hij als een Beastie Boy en zingt hij als een Backstreet Boy, The Wall is zijn idee van een epische pianoballad en in Stargazr voert trippy elektronica de boventoon. Powerpopverrassing Chemicals verdient een speciale vermelding omdat Serge zonder ironie ‘Whatever don’t kill you makes you stronger’ zingt. Dan ben je wat mij betreft af. The Alchemist’s Euphoria getuigt van Pizzorno’s kracht om Kasabian steeds weer opnieuw uit te vinden." (Tom Springveld-www.oor.nl)|
" Met Hope Downs (2018) en Sideways To New Italy (2020) veroverde Rolling Blackouts C.F. snel de harten van liefhebbers van indiegitaarbands.Twee jaar nauwelijks kunnen optreden lijkt ervoor gezorgd te hebben dat de band het gemiddelde tempo van de songs wat omlaag heeft geschroefd. Er wordt op Endless Rooms nog weleens een jachtig ritme ingegooid, maar bijna alle songs klinken bedachtzamer en zijn introspectiever van insteek dan voorheen. Daarnaast is er een mespuntje synthesizer aan het geluid toegevoegd en hebben Fran Keaney, Tom Russo en Joe White werk gemaakt van mooi vervlochten gitaarpartijen. Aan de andere kant van het spectrum vinden we het traag doorgroovende Dive Deep, met gierend gitaarwerk in de tweede helft. Het schort een beetje aan indiehits op Endless Rooms. Tegelijk klinkt Rolling Blackouts C.F. interessanter – en dus wat ingetogener – dan voorheen op een plaat die lekker wegluistert." (Oor)|
Het belang van deze band voor de alternatieve muziekscene moeilijk onderschat worden. Met "Time Skiffs" lijkt de band wel degelijk iets van zijn oude kracht herwonnen te hebben. Op de opening op “Dragon Slayer” word je meteen al om de oren gesmeten met de klassieke elementen van een Animal Collective-song: een groovy ritme, gloedrijke synths en h. Zo gooit deze plaat je direct in terug naar het eind van het vorig decennium. Single “Prester John” en het prachtige “Strung with Everything” houden die sfeer goed vast met doeltreffende crescendo’s en een heerlijk vervreemdend klankpalet. Opvallend is hoe vooral langere nummers, toch een kunst zich, er op deze plaat erg goed uitkomen. Niet alleen kleurrijk en gevarieerd, maar ook nog eens Animal Collective’s beste in jaren, die duidelijk maakt dat deze band zeker nog niet is uitgespeeld. (Jonathan van der Horst, Dansende beren, 5 mei 2022)|
