"Tim Knol houdt van wandelen. De singer-songwriter heeft een wandelclub en in zijn theatertour "Wanderings" vertelt hij over de verstrooiende omzwervingen die hij heeft gemaakt. De nummers van die voorstelling staan nu op een album met dezelfde naam en alles ademt de sfeer van het avontuur te voet. "Wanderings" met zijn galopritme, strijkers en de twang van een spaghettiwesterngitaar opent prairievergezichten. "Up In The Hills" is wat de eenzame zwerver zingt bij het kampvuur. Met fingerpicking op de gitaar en de langgerekte nasale vocalen is het in de verte verwant aan de muziek die Knol maakte met Bluegrass Boogiemen. Americanapareltjes uit de polder waarmee Knol bewijst dat hij zich de traditie eigen heeft gemaakt. Je kunt hard maken dat Knol, met die wankele, op de tast zingende stem, niet de gedroomde zanger is van zijn eigen liedjes. Maar hij geeft het prachtig verstilde "Quiet Mountain" wel een breekbaarheid waarbij je je adem inhoudt." (de Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Tijdens een trip met mama door de VS kocht hij als 17-jarige knul in New Orleans een Gretsch Tennessean uit 1967. Hij leerde er ook nog op spelen. Het resultaat is bekend. Het werden eigen liedjes, geïnspireerd op de liefde, het leven, de dood en die vele tegenstellingen binnen de maatschappij. Op zijn eigen manier, met zijn eigen stem, maar uiteraard wel geïnspireerd op zijn oude en nieuwere muzikale helden. Op "The Way Home" staat opnieuw de nodige rock & roll, wat Americana en wederom ballads die velen kippenvel bezorgen. "The Dark", over schuilen met de ogen dicht, zal veel mensen met angsten herkenbaar in de oren klinken, "Temporary" doet hopelijk velen de vluchtigheid van het leven inzien. Danny Vera sluit zijn ogen niet voor alle ellende in de wereld, maar dat alles wakkert bij hem wel het verlangen aan om zorgeloos van zaken te genieten. Hij nam er de tijd voor en dat hoor je eraan af. "The Way Home" doet denken aan vervlogen tijden en klinkt ook als zodanig. Missie geslaagd." (OOR)
“One of the leading folk and Americana exponents, Tim Grimm, delivers his latest album rich in imagery and potent of lyrics. The personal, the political and the social are all examined, alongside tunes of real beauty delivered with glorious textured vocals. Tim is supported, in writing and recording, by his sons Jackson and Connor alongside his wife Jan, who weighs in with harmonica and vocals. Social issues also feature strongly in the managing “Black Snake” and the excellent “The Hungry Grass”. However, it is in the more personal songs that the album really hits home. “So Strong”, an effecting portrayal of his relationships and “Finding Home” are little gems, but possibly the stand-out track on the album is “Thirteen Years”. A song about a tree falling on the family farm in the 1940s and the wood being saved by Grimm’s father and turned into a guitar which was used to record this album. Superb stuff. An outstanding collection of songs by a multi-talented artist.” (Americana UK)
""Woodland" kwam tot stand in de legendarische, gelijknamige opnamestudio die het echtpaar al een tijdje bezit in Nashville. Het door fijn dobrowerk aangedreven "Empty Trainload of Sky" toont meteen de kracht van Welch als songwriter en ademt de magische intuïtieve wisselwerking uit, met de prachtige stem van Welch op de voorgrond geflankeerd door zachte zang van Rawlings. "Lawman", een verhaal over sociaal onrecht en armoede, een vertrouwde thematiek bij Welch. "The Bells and the Birds" roept aangename herinneringen op aan de gloriedagen van de Transatlantische folk van weleer Dat geldt ongetwijfeld evenzeer voor het op wonderlijke snarenpicking en melancholische pedalsteeltonen meanderende "North Country". Het breekbare "Here Stands A Woman" en het sterk in de Appalachen verankerde "Howdy Howdy", zijn poëtische parels die een briljant, hedendaags folkalbum van tijdloze allure afsluiten en geenszins verbleken in het unieke, tijdloze repertoire van Welch & Rawlings." (Written in Music; 4,5 uit 5 sterren)
"Lucinda Williams levert met "Stories From A Rock N Roll Heart" haar beste album in twintig jaar af. Dat het rock & roll-hart van Lucinda Williams veel bijzondere verhalen herbergt, bleek eerder dit jaar wel uit haar zeer lezenswaardige autobiografie "Don’t Tell Anybody The Secrets I Told You". En dat terwijl ze nog niet eens een letter wijdde aan de beroerte die eind 2020 zomaar het einde van haar carrière had kunnen betekenen. De singer-songwriter moest opnieuw leren lopen en kon geen gitaar meer spelen. Als geheel is "Stories From A Rock N Roll Heart" minder zwaarmoedig dan de ietwat eenvormige voorganger "Good Souls Better Angels" (2020), al vind je ook hier de vertrouwde, in eenzaamheid gedrenkte ballads. Zoals "Jukebox", waarin Angel Olsen meezingt, of het schitterende "Where The Song Will Find Me", waarin de intense gitaarpartijen evenveel bezieling overbrengen als Williams’ stem." (Lust For Life; 5 uit 5 sterren)
Werd bekend met The Drive-By Truckers. "De meeste nummers op "Exploding Trees & Airplane Screams" zijn geïnspireerd door herinneringen uit Hoods jeugd, van de belachelijk grote auto van zijn peettante en de kerstfeestjes waar hij voor het eerst leerde om stiekem drankjes uit de punchbowl te halen tot bitterzoete herinneringen aan zijn middelbare schoolvriendin en de manier waarop zijn obsessie met Walt Disney's Pinokkio hem tot in zijn volwassenheid zou achtervolgen. Deze verhalen voelen persoonlijk, bijna als intieme bekentenissen. "Exploding Trees" werd geproduceerd door Chris Funk van The Decemberists en het geluid van het album is cooler en zelfbewuster kunstzinnig dan Hoods eerdere solowerk. Het album bevat ook een indrukwekkend team van gaststerren, waaronder Lydia Loveless, Katie Crutchfield van Waxahatchee en Steve Berlin van Los Lobos. Het is de zorgvuldigste en meest samenhangende solo-uiting die Hood tot nu toe heeft uitgebracht." (AllMusic; 4 uit 5 sterren)
“Ad Vanderveen heeft een reputatie opgebouwd als een van de beste singer-songwriters in het nieuwe folk- en rootgenre. Sinds de dagen voordat het Americana heette, verkent Ad zijn songwriting-muze door een mix van rock-‘n-roll, folk en country, en werkte hij in veel bands voordat hij zijn eigen stem vond als soloartiest in de vroege jaren 90. Zijn muziek omvat een breed scala aan stijlen, van intieme akoestische liedjes en het album werd solo gespeeld in een studio/theatersfeer zonder publiek. Beginnend met een toewijding aan collega, vriend en mentor David Olney, gaan Vanderveens liedjes over onderwerpen als leven en dood, creativiteit, verandering en pandemische tijden, maar ook liefde die dit alles overstijgt in enkele meer meditatieve stukken. Hoewel de uitvoeringen spontaan en minimaal zijn, is de soundscape ingewikkeld en is deze gerealiseerd met behulp van de beste mensen en apparatuur die beschikbaar is op het gebied van audio.” (Dutch Performers House)
""Coyote" is more than just a cool title for an Americana/folk record. It’s tethered to a very real experience LeBlanc had as a child. As a kid living in Austin, he encountered a coyote. It was intense, this human-animal moment. And the intensity of that interaction can be heard all throughout this album. Themes of guilt and running away are weaved throughout the 13 tracks here and the lyrics are remarkably compelling especially on a song like “Dark Waters.” Musically, songs like “Forgotten Things” and the more up-tempo “No Promises Broken” are early stand outs and even work well divorced of the overall album concept. The record closes on “The Outside,” which finds the narrator outside of prison serving as both a fitting ending to the album and a potential new chapter to the story. The concept plays out beautifully thanks to LeBlanc’s deft and descriptive writing as well as his powerfully emotive vocals." (Americana Highways) Op 22 november 2023 in Metropool, Hengelo.
"Ryan Davis & The Roadhouse Band rekt het begrip van alt-country op met een indrukwekkend 2de album dat bulkt van experimentele invloeden en spitsvondige teksten. ‘De beste tekstschrijver die geen rapper is.’ Zo noemde David Berman (Silver Jews, Purple Mountains) de Amerikaanse singer-songwriter Ryan Davis (40). Sinds 2023 brengt hij solowerk uit onder de naam Ryan Davis & The Roadhouse Band, waarmee hij het begrip van alt-country oprekt. In de slipstream van succesvolle alternatieve countryacts als MJ Lenderman, Wednesday en Waxahatchee lijkt Davis eindelijk kans te maken op zijn grote doorbraak met zijn tweede soloalbum. De nummers zijn lang, tussen de 6 en 12 minuten, en klinken als speelse countryjams waarin ruimte is voor het experiment. In "Monte Carlo/No Limits" transformeert de country in drum-’n-bass met strijkers – wat verbazingwekkend goed werkt. Even sterk zijn de zwartgallige teksten over zijn innerlijke strijd, die met hun symboliek, metaforen en ironie een literaire kwaliteit hebben." (Parool)
"Na het al zo ontzettend sterke "Strictly A One-eyed Jack" van vorig jaar verrast de uit Indiana afkomstige Amerikaanse singer-songwriter John Mellencamp met het zelfs nog weer betere "Orpheus Descending". Wat een energie, klasse en emoties strooit hij weer onvervalst over ons neer. Sociaal bewogen heeft hij weer de ene na de andere parel voor ons vastgelegd. De elf songs die "Orpheus Descending" telt brengen het allerbeste van John Mellencamp naar boven. De rijke sound die hij samen met producer Don Gehman in de jaren tachtig, en vooral op het album "The Lonesome Jubilee", vond heeft hij over de decennia steeds weer opnieuw gedefinieerd. Op zijn vijfentwintigste album vindt hij daarin weer zijn absolute topvorm. Orpheus Descending is wederom een hoogtepunt in zijn al zo rijke oeuvre te noemen. Met recht mogen we spreken van een absoluut meesterwerk." (Written in Music; 5 uit 5 sterren)
"Met zijn 82 jaar is Bob Dylan nog steeds de originele zwerver die op pad is en hem live zien blijft bijbels. In tegenstelling tot veel oudere iconen is Dylan geen eerbetoon geworden aan zijn vroegere glorie. In veel opzichten is dit zelf een eerbetoon aan zijn kunstenaarschap in de eerste plaats - niets van zijn werk was ooit een gimmick of pretentie, het ging allemaal om de kracht van de liedjes zelf en die zijn tijdloos gebleven. En zo is hij oud geworden zoals een groot artiest betaamt, verweerd in de richting van een mystieke diepte en doordrenkt met een kiezelachtige kracht die zijn frêle gestalte trotseert als een veer die naar een raam zweeft en de ruit verbrijzelt bij inslag. En op Shadow Kingdom is hij even vitaal als altijd. De titel lijkt de gecodeerde mythe te verordenen die het album doet zweven. Live is Dylan nog steeds in staat om de werkelijkheid te manipuleren in de richting van deze soevereiniteit van het lied." (Far Out Magazine; 4.5 uit 5 sterren)
"Tim Knol doet gewoon na zijn zoektocht naar zijn nieuwe ik ook als niet zo dikke dertiger op Lightyears Better precies datgene waardoor we al twaalf jaar van hem houden. Met opnieuw een geweldig bandje naast hem. Als een Nederlandse Jeff Tweedy klassiek goede liedjes maken over het leven, de liefde en soms ergens een nieuw licht opsteken. Of hij dat nu met een poppy switch, een gevoelige country-touch of een speelse knipoog naar de rockmuziek van The Replacements en Drivin’ N’ Cryin’ doet, alles is raak, oprecht, eerlijk, mooi en positief zonder vrolijk te worden. Heerlijke plaat." (door Willem Jongeneelen op www.oor.nl)|
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
