"Grappige naam voor een 'Best Of'? De voor dit album gebruikte songtitel uit 2000 – iets wat iedere artiest voortdurend zou moeten denken – is voor Joost Zweegers alias Novastar altijd zijn levensmotto geweest. Een streven, want hij is nooit honderd procent tevreden, het kan altijd beter. Daarom is "The Best Is Yet To Come" geen normaal overzicht van tien klassiekers uit zijn 25-jarige oeuvre, het zijn remakes. Heropnames met vooral de Britse muzikanten waar Joost de laatste jaren rust en voldoening bij vond en zijn qua klankkleur mooiste platen mee opnam. Denk vooral aan de intense samenwerking met pianist Mikey Rowe (Noel Gallagher’s High Flying Birds), wiens aanwezigheid er hier voor zorgt dat songs als "Closer To You" en "Light Up My Life", beide afkomstig van het destijds productioneel verzopen "Inside Outside", hier een machtig mooie update krijgen en nu klinken zoals ze waarschijnlijk ooit bedoeld waren." (Oor)
"Aan het begin van "Naked At The Albert Hall", een van de vele verhelderende memoires die Tracey Thorn sinds 2013 heeft gepubliceerd, merkt de zangeres op dat ze geen nostalgische optredens doet. Nadat zij en Ben Watt in 2000 het popsterrendom de rug toekeerden, hun laatste concert gaven als Everything But The Girl en zich concentreerden op het samen stichten van een gezin, duurde het enkele jaren voordat Thorn terugkeerde naar de opnamestudio en haar solocarrière hervatte. Met "Fuse", het eerste EBTG-album in 24 jaar, maakt het duo meteen duidelijk niet in het verleden te willen blijven hangen. De Overmono-achtige strakke beats en trillende bas van de geweldige eerste single "Nothing Left To Lose" plonsen het geluid van EBTG stevig in 2023, maar de spaarzame, heldere productie maakt het onmiskenbaar dat de stem van Thorn een beetje ruwer is geworden, zelfs sinds haar laatste soloplaat." (AllMusic; waardering 4 uit 5 sterren)
Release van de Week bij Guitarist: "Bij het Limburgse Solomon voel je de sfeervolle invloeden van bands als Radiohead en Elbow, maar dan verwerkt in compactere, pakkendere nummers dan veel bands met vergelijkbare invloeden. Het Maastrichtse Solomon legt vanaf 2019 de basis voor wat een heel succesvolle carrière kan gaan worden, met inmiddels optredens in Duitsland en België, Popronde 2022 en ESNS 2023 op het conto. "It's All Downhill From Here" is een persoonlijke en avontuurlijke hervertelling van de reis die de band de afgelopen drie jaar heeft ondernomen, waarin niets van de ups en downs, dromen en teleurstellingen onaangeroerd blijven. In de studio van Christopher Elms in Stockholm maakte de band een prachtig album om helemaal in op te gaan. De warme, volle stem van Koen de Witte is al heerlijk, maar de prachtige opbouw, de dynamiek en wisselingen in instrumentatie maken van het album een meesterwerkje. Groots als Elbow en Tindersticks. Laat de titel niet profetisch zijn. Dit album is prachtig."
"In haar papegaaienpak trok Nell Smith de aandacht van voorman Wayne Coyne bij een concert van haar favoriete indierockband The Flaming Lips. Het was het begin van een bijzondere samenwerking. De uit Leeds afkomstige en fanatieke muziekfan Smith kreeg van Coyne het voorstel om liedjes op te nemen van Nick Cave. Die kende ze niet. Niet zo verwonderlijk, want Smith was pas 13 toen ze met het werk van het bijna vijf keer zo oude rock & rollbeest aan de slag ging. Dappere meid. Negen Cave-covers uit de periode 1990-2016 staan er op "Where The Viaduct Looms". En, werkt het? Nou en of. Smiths prille sopraanstem staat natuurlijk in schril contrast met de bariton van de Australische singer-songwriter met zijn donkere gemoed. Het zou een goede zaak zijn als de jonge dame en de oude heren vaker de handen ineenslaan." (OOR)|
"Scally en Legrand gaan te werk met de ‘stille’ overtuigingskracht van The Carpenters en ze lenen af en toe psychedelische aspecten van Mercury Rev, alsmede popelementen van ABBA, om tot een afgewogen en veelzijdig shoegaze-geheel te komen waarop de bijvoeglijke naamwoorden delicaat, beeldend, geraffineerd, meeslepend, elegant en lieflijk van toepassing zijn. Synthesizers doen weer het meest van zich spreken, Scally kan nogal omfloerst zingen. En draagt zo bij aan een poëtische sfeer. Echte strijkers maken het plaatje af. In afsluiter Modern Love Stories komt Beach House over als een lichtgewicht-versie van My Bloody Valentine en is er zowaar een frappant plekje voor een akoestische gitaar. Het album begint met de titelsong. Dat is met zijn losse swing en Frans aandoende ambiance het aantrekkelijkste nummer van de plaat, maar daarna valt er nog veel te genieten. Het staat namelijk vol met melancholieke droompop die je wakker houdt en is een oogstrelende uitbouw van een al aantrekkelijk onderkomen." (Oor)|
"Verre van slecht, dit vijfde album van indievijftal Midlake. Maar For The Sake Of Bethel Woods moet het qua kwaliteit afleggen tegen het in deze kolommen ooit als briljant omschreven The Trail Of Van Occupanther, waarmee de Texanen zich in 2006 manifesteerden als een link tussen America en Fleetwood Mac. Tim Smith is er sinds het vorige album Antiphon (2013) niet meer bij. Zijn bandcollega’s zijn daar niet rouwig om, ze vonden hun frontman een studiotiran. Maar liedjes schrijven kon ie wel. Nu is het componeerproces een groepsaangelegenheid." (Oor)|
