"Het muzikale leven van Snow Patrol verliep niet altijd over rozen. Naast het daverende succes, met goedlopende albums, wereldwijd uitverkochte concerten en nummers als "Chasing Cars" en "Run", sijpelden de verslavingsperikelen van bandleider Gary Lightbody daar altijd als een rode draad doorheen. Zo leek het einde van de band op bepaalde momenten nadrukkelijk in zicht, maar gelukkig richtte Snow Patrol zich weer op. Met het recent verschenen album "The Forest Is The Path" als levend en aansprekend voorbeeld. Tekstueel laat Lightbody zich hierop uiterst openhartig uit over zijn rumoerige verleden, in songs die klinken als typisch Snow Patrol met een hedendaags sausje. Popnummers met een lach en een traan, integer en dromerig, zonder te vervallen in pathetisch geneuzel. Voor wie Snow Patrol moedeloos en hoofdschuddend volgde, voelt en klinkt "The Forest Is The Path" als een verademing. Een hoopvol lichtpunt in het soms zo donkere bestaan van de band. Snow Patrol is terug. En hoe!" (Platomania)
"Liam Gallagher en John Squire maken samen hun beste werk sinds Oasis en The Stone Roses. Spannend natuurlijk, zo’n samenwerking tussen leden van de twee grootste bands die de muzikale Engelse stad Manchester voortbracht. Op sociale media beloofde Gallagher: ‘The people that are into The Stone Roses and Oasis and that kinda thing, I think they’ll fucking love it.’ The Stones Roses en Oasis klinken inderdaad flink door in de muziek, maar minstens zo nadrukkelijk is de invloed van The Beatles en Led Zeppelin. Squire trekt op het debuut heerlijk ouderwets rockend van leer in gitaarwerk dat soms de kant van de bluesrock à la Jimi Hendrix opgaat. Gallagher zet er zingend telkens Beatlesachtige melodieën tegenover. "Mother Nature’s Song" heet een van de tien nummers op het album. Het verschilt maar een letter van "Mother Nature’s Son" van The Beatles. Het debuut van Gallagher en Squire is een tof rockalbum, en voor beide leden het beste dat ze maakten na het uiteenvallen van Oasis en The Stone Roses." (Parool)
"Wie had in 2005 Silent Alarm niet op repeat staan? Wij ieder geval wel. Vandaag de dag dreunt het debuutalbum van Bloc Party nog altijd na. Het succes van Silent Alarm wisten de Britten echter niet vast te houden en, zoals het altijd gaat bij succesvolle bands, ontstonden er na het debuut enigszins wat kreukels. De platen die volgden na Silent Alarm waren allemaal goede pogingen om dat magistrale debuutalbum te evenaren, maar dat lukte nergens echt heel erg goed. Toch lukt het met het nieuwe Alpha Games enigszins om het niveau te halen van de begindagen. Met een geheel nieuwe band zorgt het album voor het enthousiasme dat we hadden toen Bloc Party voor het eerst zijn neus aan het venster stak." (Dansende Beren)|
"Vanaf de piepende vervormde gitaar aan het begin lijkt de Engelse rockband Suede uit te willen roepen: dit is onze terugkeer naar de basis. In interviews noemt zanger Brett Anderson Autofiction zelfs hun punkalbum. Dat is wat overdreven, maar de band zet de vaart er flink in en als je door de elf nieuwe liedjes heen bent, kun je niet anders dan vaststellen dat dit hun beste, meest coherente en opzwepende plaat is sinds Coming Up uit 1996. Suede debuteerde 30 jaar geleden, heeft zich sindsdien een paar keer opnieuw uitgevonden, maar klonk zelden een heel album zo overtuigend rauw en getergd als op Autofiction. De gitaren galmen als die van The Cure in de vroege jaren tachtig, terwijl in een nummer als That Boy on the Stage ook invloeden van The Fall uit die tijd handig worden toegeëigend. Anderson zingt minder gewild mooi dan op recentere platen en zijn teksten volgen de openhartige lijn van zijn twee autobiografische boeken. Knap werk. (Volkskrant)|
"Het debuut "Hopes And Fears" van Keane (2004) was ongekend succesvol en met reden. Pakkende popsongs met stadionkwaliteit, die een synthesizer als basis hadden en leunden op de solide zang – met een vleugje drama – van Tom Chaplin. Bijzonder was dat er in het geheel geen gitaren aan te pas kwamen. De band speelde soms leentjebuur bij Coldplay en tekstueel was het allemaal niet bijzonder hoogstaand, maar de catchy melodieën van liedjes die stonden compenseerden dat. In de jaren erna bouwden de Britten hun geluid verder uit, al verlegden ze hun koers nooit wezenlijk. Deze 20th Anniversary Edition bevat behalve een geremasterde versie van het origineel twee CD’s met extra nummers. Eén met de obligate demo’s, de ander met B-kantjes en rarities, waarvan vele al te vinden waren op de Deluxe Edition van hun "Best Of" uit 2013. Voor de gemiddelde liefhebber volstaat het nog eens opzetten van "Hopes And Fears", een album dat de tand des tijds aardig heeft doorstaan." (OOR)
"Het is tegenwoordig bijna een gewoonte, reissues van jubilerende albums. Ditmaal valt de eer te beurt aan "Final Straw", dat twintig jaar geleden uitkwam en voor Snow Patrol de opmaat vormde naar een sterrenstatus. De Schotse voorman Gary Lightbody verwerkte zijn gebroken hart in solide, wervelende indierockliedjes, vol stevige gitaarriffs en pakkende melodieën. De rauwe randjes van hun eerste twee platen werden lichtelijk bijgeschaafd onder productionele leiding van Garret ‘Jacknife’ Lee, die later ook achter de knoppen zou zitten bij o.a. R.E.M. en U2, en die uiteindelijk de vaste producer van de band zou worden. "Ways & Means", "Spitting Games" (de ooh’s in het refrein maken het nummer tot een absolute oorwurm), "Tiny Little Fractures" en de ontroerende afsluiter "Same" zijn stuk voor stuk ijzersterke liedjes. Uitgerekend het sentimentele Run werd de grootste hit. Op het bonusschijfje, dat demo’s en liveopnames bevat, zijn vooral "Stronger Than Before" en "By Heart" de moeite waard." (OOR)
" Dit tweede album van de Courteeners laat zowel een redelijk overtuigend indie- als toegankelijk mainstreamgeluid horen. Denk wat dat betreft aan de oudere stadgenoten van James, de band die ooit met Sit Down een ‘wereldhit’ scoorde maar jaren in de marge had geopereerd. Op Falcon wordt een Pete Doherty-achtige akoestische song (The Rest Of The World Has Gone Home) afgewisseld met een hemelbestormende stadionrocker (Take Over The World) en staat een klein kwetsbaar (liefdes)liedje als Last Of The Ladies niet eens heel ongemakkelijk naast het rauwere Scratch Your Name Upon My Lips en het dansbare You Overdid It Doll. Echt verrassend is het allemaal niet en een grote doorbraakhit à la Sit Down ontbreekt nog, maar toch presenteren The Courteeners zich op Falcon als een grote belofte." (Raymond Rotteveel Oor)|
