"Hij was altijd al de meest activistische van Crosby, Stills & Nash, en op z'n 81ste flikkert het vlammetje nog steeds. Graham Nash klinkt er zelf ook ietwat verbaasd over, als hij in "Right Now" zingt: ‘Here I am, still living my life’. Want Crosby is begin 2023 overleden en Stills is officieus met pensioen. "Now", 7 jaar na Nash’ voorlaatste studio-album, is een plaat waarop liefde en milde maatschappijkritiek elkaar afwisselen. Nash wil nog wel stevig rocken op "Golden Idol" en "Stand Up", maar de overige nummers herbergen een prettige huiselijkheid, al weet Nash in zijn eentje soms het CSN-peil te evenaren. "A Better Life", een voornemen om een betere wereld achter te laten, roept met zijn behaaglijke zangharmonieën associaties op met CSN&Y-klassieker "Our House". Als Nash, met nog steeds bewonderenswaardig lichte stem, met zichzelf harmonieert, mis je zijn oud-collega’s niet. Niet altijd even spannend, maar gemoedelijk, opbeurend en een tikkie bezorgd als een goede vader." (Volkskrant; 3 uit 5 sterren)
"Als je een muziekkenner bent, dan zal Albert Hammond (1944) je bekend in de oren klinken. Hij had in de jaren zeventig een hit met single "It Never Rains in Southern California". Voor de rest werd hij bekend met het produceren van albums en schrijven voor andere bekende artiesten. Decennia later staat hij nog steeds sterk en produceert nog gewoon nieuw origineel werk. "Body Of Work" is zijn meest recente en laat horen dat hij nog steeds sterk staat. "Body Of Work" bevat maar liefst zeventien nummers. Dit album kun je zien als een reflectie op de huidige staat van de wereld. Albert Hammond mijmert op veel liedjes over de negatieve gevolgen van hoe de wereld zich ontwikkelt. Hij laat zijn vijftig jaar kennis, wijsheid en ervarenheid spreken. Als je een beetje meeluistert met de teksten kun je er veel waardevols uithalen en iets van leren. Deze singer-songwriter is nog steeds heel relevant vandaag de dag." (Orange Flag Music)
Jonathan Wilson kennen we sinds “Gentle Spirit” (2011) van platen waarbij het heerlijk wegdromen is, op muziek die de stijl van Pink Floyd anno 1970 verenigde met wat er destijds in Laurel Canyon gebeurde. Die Pink Floyd-link werd wel erg tastbaar toen hij in 2017 toetrad tot de band van Roger Waters. “Eat The Worm” is zijn vijfde reguliere album, dat deels voortbouwt op hoe we Wilson kennen maar ook deels een ietwat stekeliger, ongrijpbaarder aanpak laat horen. Hij creëert daartoe een kleurrijk, afwisselend en breed amalgaam aan geluidenpracht waarvoor een niet te tellen reeks instrumenten wordt aangewend. Die bespeelt hij niet alleen zelf (waaronder een 'shit-ton of percussion'), ook toetsenist Drew Erickson kijkt niet op een instrument meer of minder (onder meer 'various old overpriced synths'). Ook een strijkers- en blazersensemble is present. Die ongrijpbare aanpak zit hem in de verrassingselementen die zomaar op kunnen duiken en die het resultaat iets dwarsigs verkwikkends geven." (AAFM's Xymphonia)
" De eerste twee soloplaten van Graham Nash zijn in correcte volgorde samengevoegd op deze nieuwe liveplaat van de Britse Amerikaan. Beide albums (‘Songs For Beginners’ (1971) en ‘Wild Tales’ (1973) behoren tot het betere materiaal uit zijn solo loopbaan en deze live registratie uit 2019 is een uitstekende aanvulling voor de al bestaande liefhebber, alsook een mooie introductie voor hen die nieuw zijn. De band legt een dijk van een fundament neer waarop Nash zijn kwaliteit kan etaleren. In de nummers afkomstig van ‘Songs For Beginners’ is het prachtig ingetogen en naarmate de set vordert naar en in het tweede deel, wordt het wat zwaarder en serieuzer….en naar mijn smaak ook nog net iets mooier. Enige discussie onder fans over welke van de twee albums nou het beste is, speelt al sinds mensenheugenis maar het ontloopt elkaar niet ….het loopt zelfs heerlijk in elkaar over wordt hier bewezen." (Bluestown Music)|
