"Hhet debuutalbum "Failer" van Kathleen Edwards blijft een klasse apart. Met "Billionaire" komt de Canadese muzikante toch opeens dicht in de buurt. Samen met producers Jason Isbell en Gena Johnson keert Kathleen Edwards weer terug naar de rootsmuziek van "Failer", met weergaloos gitaarwerk van Jason Isbell. De alleen maar mooier geworden stem van Edwards en haar aansprekende songs maken het feestje compleet. Het bij vlagen lekker ruwe rootsgeluid klinkt onweerstaanbaar lekker, zeker als Jason Isbell er een vlammende gitaarsolo tegenaan gooit, maar ook de andere muzikanten op het album spelen fantastisch, met een speciale vermelding voor het orgelspel van Jen Gunderman. Zussen Shelby Lynne en Allison Moorer duiken op in het achtergrondkoortje, maar ook Kathleen Edwards zingt prachtig en nog wat mooier dan op haar inmiddels meer dan twintig jaar oude debuutalbum. De Canadese muzikante schreef bovendien een serie fraaie songs, die ook al niet onder doen voor de songs op "Failer"." (De krenten uit de pop)
"Na zijn verstilde folkplaat "Keeping Secrets Will Destroy You" (2023) nu dan een échte countryplaat van Bonnie ‘Prince’ Billy? Ja en nee. Oldham blijft natuurlijk een eigenzinnige vogel. Maar mede door het legertje sessiemuzikanten van naam dat Ferguson optrommelde, heeft "The Purple Bird" zeker wel een Nashville-feel. Traditioneler dan "Turned To Dust (Rolling On)" krijg je je (moderne) country bijna niet. ‘Right is right, wrong is wrong, no matter what side you’re standing on’, zingt Oldham in die stiekem bloedserieuze oproep tot verdraagzaamheid. Ook afsluiter "Our Home" (een duet met mandolinespeler Tim O’Brien) klinkt gelijk als een evergreen in de oren. Maar dan zijn de meeste trads al afgehaakt, want die vreten de olijke inhaker "Guns Are For Cowards" vast niet. "The Purple Bird" is zo country als je het bij Will Oldham krijgt; hij bezingt onderwerpen als drinken, dood, liefde en familie, fietst er wat progressieve thema’s in en roept regelmatig de Lord aan." (OOR)
"Richard Thompson, meestergitarist en grootheid van de Engelse folk, heeft zo veel bereikt in zijn loopbaan dat hij nu, van zichzelf, mag doen wat hij wil. Zijn negentiende album "Ship To Shore" is een feest van muzikale vrijheid en bovendien een oersterk statement van een onvermoeibare liedschrijver. Wat een energie en vooral levensvreugde laat de Engelsman (75) uit de vingers vloeien, direct vanaf het eerste nummer "Freeze". Het onmiskenbare, sprankelende gitaarspel van Thompson roept mooie herinneringen op aan zijn jarenzestigband Fairport Convention, die ook zo knap puntige rock aan traditionele, Keltische liedkunst wist te verbinden. "The Fear Never Leaves You" dan, ook zo’n mooi en donker golvend rocknummer, met als bonus richting het einde een warme gitaarsolo, die verdrinkt in melancholie. Een hoogtepunt is het vrolijke "Maybe", dat gaat over een verliefde man wiens hoofd en zo te horen ook gitaar op hol slaan." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Het Amerikaanse trio MUNA is al jaren een enorme belofte, maar op een of andere manier wil het maar niet lukken met de band uit Los Angeles. Zangeres Katie Gavin probeert het nu met een soloalbum en laat op "What A Relief" horen dat ze in haar eentje nog veel beter is. Met "What A Relief" heeft Katie Gavin een soms ingetogen en soms uitbundig singer-songwriter-album gemaakt waarop invloeden uit de folk en de country domineren. Het album is smaakvol ingekleurd met veel gitaren en natuurlijk de pedal steel, maar het is de stem van Katie Gavin die de show steelt. Het is de stem die de songs van MUNA een bijzondere impuls geeft, maar die de songs op "What A Relief" ook nog eens voorziet van flink wat emotionele lading. Katie Gavin is overigens ook de invloeden uit de pop niet vergeten, wat van "What A Relief" naast een authentiek klinkend album ook een fris klinkend album maakt. MUNA bestaat nog steeds, maar misschien kan Katie Gavin beter zelf maar verder gaan." (Platomania)
De discografie van Britse gitarist en singer-songwriter Richard Thompson OBE is eigenlijk onbegonnen werk, dus daar gaan we ons maar niet aan wagen. Wist u misschien waar die OBE voor staat? Het is één van de hoogst mogelijke eretitels die iemand in Groot-Brittannië kan krijgen vanuit het koningshuis en de volledige naam van deze ridderorde is ‘Order Of The British Empire’. Dat deze op 3 april 75 jaar (1949) wordende muzikant dergelijke waardering van Queen Elizabeth II voor zijn levenswerk heeft verdiend lijkt ons niets meer dan vanzelfsprekend. Nu even terugkeren naar ‘The Richard Thompson Band – Live In Nottingham 1986’, het dubbelalbum met in totaal 21 live gespeelde liedjes. Tijdens dit optreden bracht hij voornamelijk eigen composities. Het is zinloos om dit te herhalen, maar toch: dit dubbelalbum met het legendarische liveoptreden moet u gewoon aanschaffen. Punt uit!” (Roots Time)
"Noors duo dat akoestische liedjes op prachtig verstilde, bijna fluisterende toon brengt, met akoestische gitaren, cello, viool en 2 stemmen. Vooral tekstueel blijft men echter achter bij voorbeelden Nick Drake en Belle & Sebastian." (GK, VK)
"Het is natuurlijk wel een eer als men jouw stemgeluid met dat van Bob Dylan vergelijkt. In het begin werkt dit uiteraard in het voordeel, maar op den duur heeft dit veelal nadelige gevolgen. Zelf ben ik ook niet helemaal over het vroegere geluid te spreken, waar hij dus echt als een versneld afgespeelde Bob Dylan op helium klinkt. Krampachtig, gemaakt, niet origineel en zelfs wat saai. Zo verwijt men je toch wel terecht dat een eigen geluid ontbreekt, en als je dan ook nog jezelf als eenvoudige gitaartroubadour presenteert, kom je nooit van dit opgelegd stigma af. Kristian Matsson is zich hier zeker bewust van, vandaar dat hij op zijn nieuwste The Tallest Man on Earth plaat "Henry St" voorzichtig van deze aanpak afwijkt. Het voelt niet zozeer meer als een eenmansproject aan, en dat is het ook niet." (Written in Music)
"Een langdurig ontdekkingsproces welke in het geval van de ingetogen Sam Burton tot sobere folk juweeltjes leidt. De songs moeten vervolgens rijpen, waarna deze in dat prille stadium naar de studio van producent Jonathan Wilson meegenomen worden. Daar ondergaan ze een oppoetsbeurt en worden ze in retro jaren zeventig strijkersarrangementen gebalsemd. Een bewuste keuze van verhalenverteller Sam Burton die net zo emotioneel breekbaar en goed bij stem als zijn vrouwelijke evenbeeld Angel Olsen is, en waarvan Jonathan Wilson al eerder Big Time onder handen neemt. De melancholische Dear Departed tragiek vangt dat country verlangen van thuiskomen in het bevrijdende rugzaktoerisme gevoel. De collectieve saamhorigheid van de gelovige Mormonengemeenschap in Utah zorgt voor voldoende inspiratie om een doorstart te maken. Dear Departed is de voortreffelijke opvolger van het I Can Go Without You, heimweedebuut." (Written in Music; 4/5 sterren)
"De Amerikaanse muzikant Zach Bryan heeft over inspiratie kennelijk niet te klagen en verrast wederom met een ijzersterk album, dat laat horen dat hij mee kan met de allerbesten binnen de Amerikaanse rootsmuziek. Een paar jaar geleden was Zach Bryan nog marinier, maar met een handvol albums is hij inmiddels uitgegroeid tot een van de grootste talenten binnen de Amerikaanse rootsmuziek. Die status bevestigt hij met "The Great American Bar Scene", dat ruim een uur lang overtuigt met mooie verhalen en emotievolle songs. In muzikaal en vocaal opzicht heeft hij sinds zijn debuut uit 2019 reuzenstappen gezet, maar zijn songs komen nog altijd recht uit het hart. "The Great American Bar Scene" is 19 songs lang indrukwekkend en wat mij betreft nog wat beter dan het titelloze album waarmee Bryan nog geen jaar geleden terecht doorbrak in Europa. Wat een talent." (De krenten uit de pop) Ondanks zijn relatieve onbekendheid weet hij zich te verzekeren van de medewerking van Bruce Springsteen, John Mayer en John Moreland.
“Op haar vierde plaat verwerkt Sera Cahoone vooral invloeden uit de folk en de country. Waar deze muziek op de vorige twee platen nog behoorlijk donker was, is “From Where I Started” een verrassend zonnige plaat. De akoestische folk en countrysongs zijn dit keer voorzien van een warm en vaak sprankelend geluid. Verder bevatten de songs ook vaak een vleugje pop, al zal het niet voldoende zijn om roots puristen af te schrikken.“From Where I Started” bevat van die popliedjes die ervoor zorgen dat je direct nog wat lekkerder in je vel zit. Het zijn popliedjes die gemaakt lijken voor een mooie roadtrip, al is “From Where I Started” net zo goed een plaat om lekker bij te luieren. Het klinkt allemaal bijzonder aangenaam en je hoort dat de plaat is volgespeeld door topmuzikanten, maar de meeste kracht ontleend de muziek van Sera Cahoone toch aan haar prachtige stem. Het is een stem vol warmte, maar wanneer er toch wat melancholie opduikt in de songs van Sera Cahoone, hoor je ook de emotie.” (De krenten uit de pop)
“Joy Williams maakte na het uiteenvallen van The Civil Wars een weinig geslaagd uitstapje richting elektronica, maar keert nu gelukkig terug naar de Amerikaanse rootsmuziek. Joy Williams zocht haar heil vervolgens in elektronische popmuziek, wat een totaal mislukt soloalbum opleverde. Ze revancheert zich op indrukwekkende wijze met het uitstekende ‘Front Porch’, dat laat horen dat de singer-songwriter uit Nashville binnen de Amerikaanse rootsmuziek nog altijd met de besten mee kan. ‘Front Porch’ is voorzien van een ingetogen maar zeer smaakvol geluid, dat volledig in dienst staat van de prachtige stem van Joy Williams, die er ook zonder The Civil Wars wel gaat komen.” (De krenten uit de pop)
"Het Amerikaanse duo Native Harrow maakt inmiddels al bijna tien jaar prachtige albums en doet er op het nog wat veelzijdigere en vooral verrassend soulvolle "Divided Kind" nog een schepje bovenop Met name de laatste paar albums van het tweetal uit Philadelphia zijn erg goed en met het deze week verschenen "Divided Kind" zetten Devin Tuel en Stephen Harms de voorlopige kroon op hun werk. De muziek van het duo bevat nog steeds invloeden uit de (Laurel Canyon) folk, maar daar komen dit keer invloeden uit de country en vooral flink wat invloeden uit de soul bij. De songs zijn sterk, de instrumentatie is fraai en de zang van Devin Tuel is ook dit keer geweldig en nog wat indrukwekkender dan op de vorige albums. Heel bekend is Native Harrow nog niet, waar wat is het weer goed. Devin Tuel en Stephen Harms zijn op hun nieuwe album nog net wat beter geworden en maken Amerikaanse rootsmuziek die kwaliteit ademt en is verpakt in zeer aansprekende songs." (De krenten uit de pop)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
