"Richard Thompson, meestergitarist en grootheid van de Engelse folk, heeft zo veel bereikt in zijn loopbaan dat hij nu, van zichzelf, mag doen wat hij wil. Zijn negentiende album "Ship To Shore" is een feest van muzikale vrijheid en bovendien een oersterk statement van een onvermoeibare liedschrijver. Wat een energie en vooral levensvreugde laat de Engelsman (75) uit de vingers vloeien, direct vanaf het eerste nummer "Freeze". Het onmiskenbare, sprankelende gitaarspel van Thompson roept mooie herinneringen op aan zijn jarenzestigband Fairport Convention, die ook zo knap puntige rock aan traditionele, Keltische liedkunst wist te verbinden. "The Fear Never Leaves You" dan, ook zo’n mooi en donker golvend rocknummer, met als bonus richting het einde een warme gitaarsolo, die verdrinkt in melancholie. Een hoogtepunt is het vrolijke "Maybe", dat gaat over een verliefde man wiens hoofd en zo te horen ook gitaar op hol slaan." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
“Op haar vierde plaat verwerkt Sera Cahoone vooral invloeden uit de folk en de country. Waar deze muziek op de vorige twee platen nog behoorlijk donker was, is “From Where I Started” een verrassend zonnige plaat. De akoestische folk en countrysongs zijn dit keer voorzien van een warm en vaak sprankelend geluid. Verder bevatten de songs ook vaak een vleugje pop, al zal het niet voldoende zijn om roots puristen af te schrikken.“From Where I Started” bevat van die popliedjes die ervoor zorgen dat je direct nog wat lekkerder in je vel zit. Het zijn popliedjes die gemaakt lijken voor een mooie roadtrip, al is “From Where I Started” net zo goed een plaat om lekker bij te luieren. Het klinkt allemaal bijzonder aangenaam en je hoort dat de plaat is volgespeeld door topmuzikanten, maar de meeste kracht ontleend de muziek van Sera Cahoone toch aan haar prachtige stem. Het is een stem vol warmte, maar wanneer er toch wat melancholie opduikt in de songs van Sera Cahoone, hoor je ook de emotie.” (De krenten uit de pop)
"Het is natuurlijk wel een eer als men jouw stemgeluid met dat van Bob Dylan vergelijkt. In het begin werkt dit uiteraard in het voordeel, maar op den duur heeft dit veelal nadelige gevolgen. Zelf ben ik ook niet helemaal over het vroegere geluid te spreken, waar hij dus echt als een versneld afgespeelde Bob Dylan op helium klinkt. Krampachtig, gemaakt, niet origineel en zelfs wat saai. Zo verwijt men je toch wel terecht dat een eigen geluid ontbreekt, en als je dan ook nog jezelf als eenvoudige gitaartroubadour presenteert, kom je nooit van dit opgelegd stigma af. Kristian Matsson is zich hier zeker bewust van, vandaar dat hij op zijn nieuwste The Tallest Man on Earth plaat "Henry St" voorzichtig van deze aanpak afwijkt. Het voelt niet zozeer meer als een eenmansproject aan, en dat is het ook niet." (Written in Music)
"Een langdurig ontdekkingsproces welke in het geval van de ingetogen Sam Burton tot sobere folk juweeltjes leidt. De songs moeten vervolgens rijpen, waarna deze in dat prille stadium naar de studio van producent Jonathan Wilson meegenomen worden. Daar ondergaan ze een oppoetsbeurt en worden ze in retro jaren zeventig strijkersarrangementen gebalsemd. Een bewuste keuze van verhalenverteller Sam Burton die net zo emotioneel breekbaar en goed bij stem als zijn vrouwelijke evenbeeld Angel Olsen is, en waarvan Jonathan Wilson al eerder Big Time onder handen neemt. De melancholische Dear Departed tragiek vangt dat country verlangen van thuiskomen in het bevrijdende rugzaktoerisme gevoel. De collectieve saamhorigheid van de gelovige Mormonengemeenschap in Utah zorgt voor voldoende inspiratie om een doorstart te maken. Dear Departed is de voortreffelijke opvolger van het I Can Go Without You, heimweedebuut." (Written in Music; 4/5 sterren)
"Na een onderbreking van 5 jaar is de Amerikaanse singer-songwriter Willy Mason terug met een prachtig nieuw album. Carry On is rijk aan mooie, lekker divers klinkende folky songs en Mason’s stem klinkt beter dan ooit. Carry On herbergt alles wat Mason zo goed maakt: Fraai opgebouwde, spannende folky songs en zijn fijn kenmerkende prachtstem die alles nog mooier maakt. De gedragen album opener What is This spreekt wat dat aangaat boekdelen. Het catchy Pickup Truck laat dat gelijk weer een heel andere, poppy kant van Mason’s talent horen. Het wordt nog mooier met het heerlijk broeierige Restless Fugitive, dat een Daniel Lanois achtige trippy sfeer meekrijgt. Wat een geweldige song is dat! Carry On is een prachtig album dat verdient door een groot publiek gehoord te worden." (Written In Music)
"'Stay if you want to' horen we in het refrein van "Stay", de opener van de vierde langspeler van Esther Rose. Aan zo’n uitnodiging kan je moeilijk weerstaan, we laten ons maar al te graag verleiden door de heldere zang van de zangeres in deze samen met Sam Doores gecomponeerde song. De uit Michigan afkomstige zangeres en songwriter leeft al een tijdje in New Orleans waar ze haar muzikale loopbaan opstartte aan de zijde van Luke Winslow-King, een korte tijd haar huwelijkspartner. In 2015 is het sprookje over. Rose debuteert twee jaar later met "This Time Last Night", op de opvolgers komen haar slechte ervaringen in de liefde eveneens uitgebreid aan bod. Er is een evolutie naar een gepersonaliseerde, meer aangescherpte stijl bovendien resulteren de wat verruimde instrumentatie en productie van How Many Times in een beduidend sterker werkstuk." (Written In Music; 4 uit 5 sterren)
"‘Meg Baird-liedjes bestaan zelden uit nette verhalen. Voor Meg is het mysterie het medium’. Ashes, een instrumentaal nummer van zo’n zes minuten dat er een nogal Californische definitie van ‘mysterie’ op nahoudt. Ofwel: traag, vol zonlicht en lome middagen, starend naar de hemel doorgebracht. Voeg daar in de volgende liedjes een stem aan toe die als verre echo van Sandy Denny over dit lome gebeuren heen zweeft en je snapt dat to furl – het omwikkelen van iets – het basisgevoel van dit album vormt. Zonder vastomlijnde structuur, zonder koude wind die een wolk voor de Californische zon blaast. Zonder hoogtepunten ook – dit is geen album van pieken en dalen, behalve dan misschien het heuveltje dat Will You Follow Me Home vormt. Waar eerder solowerk maar vooral de platen met Espers en Heron Oblivion nog wel eens voor een vleugje adrenaline zorgden is het hier kalmte. Kalm verdriet, kalme blijdschap, de zon die schijnt, ademhaling, wat wuift dat blad mooi en die wolk daar, die lijkt op een olifant." (OOR)
"Het Amerikaanse duo Native Harrow maakt inmiddels al bijna tien jaar prachtige albums en doet er op het nog wat veelzijdigere en vooral verrassend soulvolle "Divided Kind" nog een schepje bovenop Met name de laatste paar albums van het tweetal uit Philadelphia zijn erg goed en met het deze week verschenen "Divided Kind" zetten Devin Tuel en Stephen Harms de voorlopige kroon op hun werk. De muziek van het duo bevat nog steeds invloeden uit de (Laurel Canyon) folk, maar daar komen dit keer invloeden uit de country en vooral flink wat invloeden uit de soul bij. De songs zijn sterk, de instrumentatie is fraai en de zang van Devin Tuel is ook dit keer geweldig en nog wat indrukwekkender dan op de vorige albums. Heel bekend is Native Harrow nog niet, waar wat is het weer goed. Devin Tuel en Stephen Harms zijn op hun nieuwe album nog net wat beter geworden en maken Amerikaanse rootsmuziek die kwaliteit ademt en is verpakt in zeer aansprekende songs." (De krenten uit de pop)
