"De dynamiek tussen de bariton van Tom Fleming en de falset van Hayden Thorpe zorgde vijf albums lang voor een van de spanningsbogen in de muziek van de Britse indieband Wild Beasts. Niet zo gek dus dat juist die twee leden solocarrières zijn begonnen nadat in 2017 het doek viel voor de band. Thorpe bracht al twee soloplaten uit onder zijn eigen naam, Fleming maakte in 2019 zijn solodebuut onder de naam One True Pairing. Vijf jaar later presenteert hij nu opvolger "Endless Rain", een toepasselijke titel, gezien het nogal neerslachtige karakter van de plaat. Er is genoeg moois, zoals de industrieel aandoende opener "As Fast As I Can Go" of het gemoedelijk ontsporende "A Landlord’s Death". Het mooist is het fluisterzachte wiegeliedje "Prince Of Darkness". Daarmee roept Fleming in een kleine twee minuten veel meer emotie op dan de ellenlange huzarenstukjes "Tunnelling" en "Frozen Food Centre". Op die nummers verzinkt Fleming in een moeras van misère, maar verder is deze klaagzang het aanhoren waard." (OOR)
"Het laatste Black Midi-album "Hellfire" (2022) heette blijkbaar niet voor niets zo. Het volstrekt onnavolgbare, deels bijna onbeluisterbare maar altijd intrigerende Britse trio is uiteen. Zanger/gitarist Greep (25) nam dit solodebuut op in Londen en São Paulo met zo’n dertig muzikanten. "The New Sound" klinkt zowaar wat toegankelijker dan Black Midi, al zijn we toch meteen doodmoe na de complexe en hyperenergieke mix van conservatoriumjazzrock en Zappiaans gefreak in plaatopener "Blues". Maar het wordt rustiger aan de oren, want er is wel degelijk wat veranderd. Greep heeft de rock grotendeels ingewisseld voor een soort croonerpop en gebruikt daarvoor veel cocktailjazz-achtige muziek en blazers. Uiteraard zitten de meeste songs nog steeds vol hectische breaks en verschillende secties, maar je jaagt er toch een stuk minder mensen mee de gordijnen in. Dat Geordie Greep een geniale muzikant is, wisten we al. Op "The New Sound" staat ook nog eens muziek die een relatief groot publiek zou kunnen waarderen." (OOR)
"Wat is "You’re Not God" toch een killertrack, en wat past deze toch perfect in het donkere blauwrode decor van industriestad Birmingham. We gaan honderd jaar terug in de tijd, de Peaky Blinders boevenbende heerst en eist langzaam een steeds grotere rol in de Britse maatschappij op. "You’re Not God" heeft een sleutelrol in de serie, het vormt dat cruciale moment dat topcrimineel Tommy Shelby door zijn zoontje tot orde geroepen wordt, en weer met beide voeten geaard op aarde belandt. Hij ontwaakt uit het door hem gecreëerde bandietenkeizerrijk waanzin om hem heen en beseft dat hij langzaam zijn grip op het leiderschap en realiteit verliest. Het huiveringwekkende "Tommy’s Requiem #1", het van verhard rockende en van gitaargehuil voorziene "Tommy’s Requiem #2" en het doordreunende "Ruby’s Birthday" sluiten hier uiteraard meer dan passend op aan." (Written In Music; 4.5 uit 5 sterren)
"Sparks have been very busy of late. In 2020 they released A Steady Drip, Drip, Drip, which was followed by a very interesting documentary directed by Edgar Wright about the Mael brothers. Now, in 2021, they have released a soundtrack for the musical Annette. This is not an official follow-up to last year’s album, but it does contain new music written by and performed by Sparks. As far as I am concerned, this is a reason to celebrate. Ron and Russell Mael have been releasing records under the Sparks banner since 1972, and as this album demonstrates, they are in no way slowing down or lacking inspiration and originality. They have always pushed the boundaries of what is pop or rock , and given they have been tasked to write a musical, there was no reason to suspect that this would be a conventional soundtrack." (Spill Magazine; 4 uit 5 sterren)
"Vijf jaar na “Book Of Romance And Dust” is met “Anyway, Still” een tweede album verschenen van Exit North. Dit is de groep van voormalig Japan- en Rain Tree Crow-drummer Steve Jansen, die hij vormt met Ulf Jansson, Charles Storm en Thomas Feiner. Bij Exit North beperkt Jansen zich niet tot drums, zoals ook de andere leden zich niet tot één instrument beperken en vooral ook bezig zijn met 'sound design'. Een deel van de nummers valt namelijk te kenschetsen onder de noemer 'ambient pop'. In die nummers wordt de donkerbruine stem van Feiner - die qua dictie wel wat heeft van Jansens broer David Sylvian maar die een zwaardere klank heeft - omkleed met rustieke klankschilderijen, verrijkt met goedgeplaatste pianoakkoorden, een bekkenveeg en afgemeten bijdragen van gastmusuci, die bijv een ingehouden trompet-, bugel- of trombonestoot toevoegen. Ook de duduk (een Armeens houtblaasinstrument) keert meerdere keren terug. Het album blijft echter spannend door ook steviger uit te pakken." (AAFM's Xymphonia)
"Hoog inzetten: gewoon op voorhand durven zeggen wat het plan is: een album dat zich situeert tussen Nick Cave & The Bad Seeds en "Yeezus" van Kanye West. Een mix van klassieke pop en elektronische lo-fi werd voor de Belg met Rwandese roots het vehikel. Hij blijkt een vaak uiterst breekbare singer-songwriter annex muzikale kameleon. Hij bezit brede muzikale interesses, een creatieve geest en elastieken stembanden. Melancholie is nooit ver weg in deze louter Engelstalige hoofdstukken in het leven van deze nieuwe prikkels absorberende kunstenaar. In klein gehouden songs klinkt het intieme, breekbare en onzekere van het alleenstaande individu in die drukke, onoverzichtelijke grotemensenwereld. Partner in crime Youniss Ahamad heeft er productioneel iets bijzonders van gemaakt. Daar waar de creatieve geest van Porcelain ID een vlucht neemt, horen we gewaagde vervormingen en noisy uitingen, die vorm geven aan de met de borst vooruit geuite stoerheid van dit grootse talent. Porcelain id is een aanwinst." (Oor)
" The amount of electronics used in this remarkable multi-oriented work, is the same as any average prog/rock band. In fact the multitude of instruments (really a lot, not at the same time, of course!) leans towards the acoustic ones. The songwriting alone is completely eclectic or crossover (depending where you are standing). The richness of each performance, competes with one another. Expect detailed compositions which can be as simple as attractive. Expect each song to go a different route, without exceeding emphasis or "musicianship", to prove nothing to no one. Expect fun, introspection, a mature yet unpretentious musical language and a friendly musical environment. As far as "routes" go, expect instrumental Rock, Blues, Jazz, (native) Folk, RiO (SAMLA like not UZ), and the progressive imagination in the composition of each highly entertaining song." (Progarchives)
"De bandnaam van dit Canadese collectief is een verwijzing naar de afkickklinieken en praatgroepen waar de zeven leden elkaar leerden kennen. Op Pain Olympics wordt derhalve vaak naar drugs verwezen. De muziek van dit collectief is vooral een middel waarmee de bandleden proberen om hun traumatische ervaringen uit het verleden een plaats te geven. Het geluid is een combinatie van hoopvol en energiek enerzijds, versus broeierig en nerveus anderzijds. Het collectief vertrekt vanuit post-punk, maar in het openingsnummer is al te horen dat deze band niet in een hokje te stoppen valt. In nog geen half uur verstrengelt de groep talloze stijlen, instrumenten, tempowisselingen en onderwerpen met elkaar tot een kolkend geheel. Het panische denkbeeld dat sommige bandleden vroeger teisterde, komt terug in die wirwar aan stijlelementen. In het nummer." (Muziekweb)
"Charlélie Couture (geboren als Bertrand Charles Elie Couture, 26 februari 1956) is een Frans en Amerikaans muzikant en multidisciplinair kunstenaar, die meer dan 25 albums en 17 filmsoundtracks heeft opgenomen en een aantal tentoonstellingen van schilderijen en foto's heeft gehouden. Hij heeft ook gewerkt als posterontwerper en heeft ongeveer 15 boeken met beschouwingen, tekeningen en foto's gepubliceerd." (Wikipedia)
