Een 2020 heruitgave van het tweede album uit 1992 van deze Engelse band. Toen de plaat verscheen, werd er aanvankelijk wat meewarig over gedaan. Maar het bleek achteraf, na wat vaker geluisterd te hebben, erg mee te vallen: de plaat wordt nu gezien als een van de beste! Als extra wordt een live cd meegeleverd, die in 1991 werd opgenomen in Detroit voor een enthousiast publiek. Daarop staan nog geen nummers van "Between 10th And 11th." (GT, Muziekbank)
"Hoewel de muziek van Khruangbin volstrekt organisch tot stand komt, is de sfeer zo bepalend, en de ritmes soms zo bedwelmend dat het een feest voor remixers moet zijn om hun tanden in te zetten. Dat doen ze dan ook op deze herbeleving van het onlangs uitgekomen Mordechai. Op dat album waagde Khruangbin zich meer dan ooit aan een vocale invulling van hun songs, iets wat op de remix variant weer enigszins tenietgedaan wordt, aangezien de melodieën en de altijd heerlijk voortkabbelende ritmes de boventoon voeren. De songs worden met het nodige respect behandeld, en nergens wordt goedkoop effectbejag nagestreefd. De dansbaarheid wordt met enige mate verhoogd, zoals in het goed hertitelde If There Is No Question (Soul Clap’s Wild But Not Crazy Remix) van Soul Clap nog eens benadrukt wordt. Daarnaast geven onder andere Quantic, Natasha Diggs en Knxwledge acte de préséance. Een heerlijk relaxte versie van een toch al uitstekende LP." (Jurgen Vreugdenhil - Mania)
“Always sailing a close line between the dissonant and the melodic such as on opener “Apophenia”, they also manage to churn out a perfect pop song like “To a Forest”. The stomping “Say Nice Things About Detroit” has a beat to it while “Trouble Awful Devil Evil” could be a taken for a protest song against the current state of the United States. “Sold My Mind To The Kremlin” sounds like a cross; while the catchy “I Said Something” with it chorus will certainly be whistled on their daily commute. Attempting everything from a folk song “Impossibly New” to “Bills, Bills, Bills”; the band challenges boundaries and styles. “Go Getting Up So Down” sounds like a track with modern production. “Shape Shifter” is a perfect slice of melodic goodness with as usual a slightly dissonant guitar solo that sets it apart from the rest. An alternate version of “Black Ops”, a song about drones, precedes the country-ish “I Wasn’t Listening” that closes this Dial-A-Song trilogy on an appropriate goofy note.” (Louderthanwar)
"Een probaat middel tegen humeurigheid of herfstdepressie dient zich aan bij het verschijnen van nieuw werk van de Amerikaanse indiefolk formatie Caamp. De muziek van dit gezelschap is sinds het gelijknamige debuut uit 2016 meeneuriebaar en de vriendelijkheid zelve. Voorzien van een warme, huiselijke gloed. Zo ook op Lavender Days waar regelmatig de gepolijste en prettig in het gehoor liggende folkrock met een melancholische inslag je tegemoet komt. De in tristesse gedrenkte, raspend stemgeluid van zanger Taylor Meier klinkt hartverscheurend en past prima bij de bedriegelijk lieflijke liedjes. Waar het eerste wapenfeit opvalt door de lo-fi productie en de subtiele details klinkt het recente werk grootser van opzet met meer instrumenten in de opname studio. Lavender Days laat dan ook een band horen, die zich de afgelopen jaren sterk heeft ontwikkeld. Van een vroege Avett Brothers tot The Lumineers." (Altcountryforum)
"Een cartoonesk imago kan helpen om op te vallen, maar kan op termijn ook tegen je gaan werken. Getuige de overwegend lauwe reacties op Good Grief dreigt dit gevaar voor Lucius. Het vijfkoppig indiepopgezelschap uit Brooklyn heeft de gimmick dat de zangeressen Jess Wolfe en Holly Laessig hun uiterste best doen om er als een eeneiige tweeling uit te zien. Ook de schijnbaar ironieloze manier waarop Lucius zijn liefde voor allerhande damesgroepen uitdraagt –ook minder hippe als En Vogue en Girls Aloud– maakt het voor sommige serieuze muziekliefhebbers kennelijk lastig deze band voor vol aan te zien. Jammer, want een ijzersterk popliedje als Turn It Around (van debuutplaat Wildewoman uit 2013) is een steeds schaarser wordend goed. Op Good Grief staan er zelfs meerdere, zoals de single Born Again Teen, het R&B-achtige Truce en met name het vol overtuiging gezongen Gone Insane. Ga Lucius, als je de kans krijgt, ook zeker eens bekijken. Live werkt de gimmick van de zingende zusjes namelijk hoe dan ook." (Muziekweb)
"With glowing synths and lyrics about labor and death, the New York duo’s fifth LP is a tastefully small reflection on modern anxieties." (Pitchfork)
"While this decluttering does clear space for Kit Sebastian to bounce around within their influences, working from a stricter blueprint finds the band exhausting any surprises within their instrumental palette all too quickly; seductive in small doses, "Melodi" at times plays like an extended songwriting exercise. “Inertia,” a late-game highlight buoyed by infectiously swaggering horn fanfare, can’t muster enough energy to push past the deja vu, and all the traditional Turkish instrumentation that producer Martin stuffs into penultimate track “Ahenk” isn’t enough to hold your attention. When the creative dam finally bursts on closer “Please Don’t Take This Badly,” a winking, acoustic-guitar-led ballad that ends by accelerating to a thrilling jazzy swirl, you’re left wishing that the band had been more eager to chase those influences across the map." (Pitchfork)
"Concertopname van het optreden in de Barrowland Ballroom in Glasgow in november 2014, als onderdeel van de Psychocandy 30th Anniversary Tour. '"Live at Barrowlands" is net zo'n schop onder je kont als "Psychocandy" bij de release dertig jaar geleden.'" (PopMatters)
Na het loslaten van de naam Tubeway Army raakte Gary Numan een beetje in de vergetelheid. Ter gelegenheid van het 45-jarig Tubeway Army jubileum deed Numan een korte Britse tour met orkest. Dit leidde tot deze registratie, zowel op cd als op dvd, waarbij opvalt dat de rol van het orkest erg boeiend is. Uiteraard mogen een paar Tubewat Army klassiekers niet ontbreken. (GT, Muziekbank)
"Het duo Mint Julep (partners Hollie en Keith Kenniff) vernoemden zich naar een cocktail. Op hun vierde album shaken zij stijlen als dreampop, shoegaze en synthpop door elkaar tot een dromerige en hypnotiserende mix die al meteen vanaf het openingsnummer beklijft. In A Deep and Dreamless Sleep ligt daarmee in het verlengde van voorganger Stray Fantasies (2020), waarop eenzelfde soort droomwereld werd opgetrokken. In de verte hoor je dezelfde insteek als Washed Out of Tycho, maar de Kenniffs geven meer donkere ondertonen aan hun dreampop. Ook zijn er hier en daar kleine uitstapjes naar een dansbaar geluid, wanneer bijvoorbeeld de pulserende synthesizers hun intrede doen. Andere nummers zijn juist minimaal, met golvende en glazige soundscapes die je in een staat van trance brengen. Het tweetal weet binnen een overwegend slaperig muziekgenre de boel spannend te houden door slim met stijlelementen te spelen." (Muziekweb)
"The making of what would become A.K.A. Ma was not a conventionally produced album, but resulted in a formidable final piece of work. Jonathan Burkes, who initially recorded the songs before Birs was in the picture, handed over the tracks to producer, Cisco DeLuna. DeLuna (who championed the group and sought the green light from label owner, Scott Anderson, to get the record made), took what Burkes had and added additional instruments to the recordings. DeLuna’s production gave the songs a commercial radio glow, but without drowning out the band’s sound in the mix. This resulted in an indie-style/modern rock record that can capture the imagination of mainstream listeners, yet appease those in indie rock circles." (7th Level Music)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
