"Abel van Gijlswijk spreekt de taal van de straat en die van de academie. Zo lukt hem wat geen politicus voor elkaar krijgt: alle antikapitalistische splinters verenigen tot een flinke balk waarmee we eindelijk de deur van de status quo verrot kunnen beuken. Hij had overigens beloofd dat hij nooit meer zou rappen, maar hij blijkt net zo onbetrouwbaar als de regeringsleiders en CEO’s waar hij zo opgewonden tegenaan trapt. IJsland is wel degelijk een rapplaat. Misschien wel de beste die je dit jaar gaat horen. De duizelingwekkende rijmschema’s zijn het fotonegatief van de punk-oneliners die Van Gijlswijk met Hang Youth maakt. Sef ontspant aan Abels zijde meer dan in zijn solowerk, waar zijn serieuze inborst de speelsheid soms in de weg zit. Op "IJsland" klinkt hij gek genoeg zowel joliger als ernstiger. Niets op dit album gebeurt zonder reden, achter elke zin gaat een wereld schuil." (OOR)
Eerste fysieke uitgave van haar eerste volledige album, uit 2019. "Op haar 16de zette S10 een EP’tje online dat bij het ongemakkelijkste hoort dat ik dit decennium gehoord heb. Ze zingt, rapt en praat over haar psychische problemen, over stemmen in haar hoofd, over eenzaamheid, ongemak en gedachten aan zelfdoding. Ze is inmiddels 19 en het gaat zo goed met haar dat het haast oneerlijk voelt om weer naar die EP te verwijzen. "Snowsniper" is op zichzelf namelijk een bijzondere plaat, vooral door S10’s in zware autotune gedrenkte zangstem. De smaakvolle beats voelen tegelijkertijd kil en warm – dat kan best, denk aan een sjaal in de winter of een ijskoud shot wodka – en tekstueel is het vaker hoopvol dan neerslachtig. Toch noem ik de EP, "Antipsychotica" heet ie, omdat je volgens mij meer uit "Snowsniper" kunt halen als je de voorgeschiedenis kent. ‘Niemand weet wat ik heb gezien / Niemand weet waar ik ben geweest,’ rapt S10 op "Alleen". Dat krijgt binnen de volledige context toch net een andere lading." (OOR)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
