"Zo begeesterd briesend als op "No Name" heeft Jack White in tijden niet geklonken. "No Name" is zijn zesde soloalbum, met dertien nieuwe liedjes die meer naar de rudimentaire garagerock van zijn fameuze duo The White Stripes neigen dan naar de muziek van zijn eigen albums. De dertien liedjes staan laten een verbeten, soms briesende White horen. De instrumentatie is met bas, gitaar en drums basaal. Zo begeesterd en elementair heeft de Amerikaan in decennia niet geklonken. Hij laat zijn gitaar hysterisch gieren in liedjes die vooral teruggrijpen naar de blues. Eerst is er even een eureka-gevoel, maar uiteindelijk is het allemaal toch wat veel geschreeuw en weinig wol. Het ontbreekt "No Name" aan echt beklijvende liedjes. Alleen "Underground" en "What’s the Rumpus?" blijven na meerdere keren luisteren echt hangen." (Volkskrant; 3 uit 5 sterren)
"De studioplaten zijn natuurlijk grotendeels ook leuk maar live op een podium is de plek waar Ty Segall zich het best kan uiten. Een live lp is de manier om die energie enigszins thuis na te apen dus hier is er weer eentje. ‘The Freedom Band in full bloom, upending numbers from the Segall discography and bookending the Gobline xperience with a shit-fuck of an exclamation point.’ Hé. De usual suspects aan boord, Cronin, Moothart, Emmett Kelly, opgenomen in 2018 en gemixt door Steve Albini. Het laatste nummer is een soort Touch Me I’m Sick van Mudhoney, door een Stooges trechter." (Elpee-Groningen.nl)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
