Introductie in woord en beeld van Noord-Afrika en de landen aan de Rode Zee.
"Voor "Myriad Road" heeft zangeres Natacha Atlas de jazztrompettist/producer Ibrahim Maalouf opgezocht. Het betekent direct ook een stijlbreuk t.o.v. de ruim bemeten orkestrale opzet van voorgangers "Ana Hina" (2008) en "Mounqaliba" (2010). Een trio bestaande uit drummer André Ceccarelli, bassist Christophe Wallemme en pianist Frank Woeste vormt nu de instrumentale fundering van Atlas vocale exercities, die uit duizenden te herkennen zijn. Atlas schept met haar aparte frasering en soepele stembuigingen een uniek muzikaal klimaat. Producer Maalouf heeft een groep uiterst bedreven gastmusici verzameld die hun kunsten etaleren op instrumenten als ney, oud, fluit, cello, klarinet, viool en trombone. De zowel in het Engels als in het Arabisch gezongen liedteksten schreef Atlas met violist Samy Bishai. Ibrahim Maalouf is verantwoordelijk voor de arrangementen die in combinatie met Natachas typerende zangstem een brug slaan tussen westerse jazz en Arabische traditionele muziek." (Koos Gijsman, Heaven; cijfer: 8)
"Voor de opnamen van het studioalbum "Emmaar" moest de legendarische Toearegband Tinariwen het een woestijntje verderop zoeken. In door oorlog verziekt Mali is het voor de Toeareg niet veilig, dus verkaste Tinariwen naar de Californische Joshua Tree-woestijn in de Verenigde Staten. Om een beetje in de sfeer van de zuidelijke Sahara te blijven. Niet dat de muziek van Tinariwen nu ineens nieuwe horizonten biedt. De blues van zanger en gitarist Ibrahim Ag Alhabib en bandgenoten blijft - goddank - somber en ingetogen, al scheuren de gitaren in meer opzwepende nummers als "Chaghaybou" misschien feller dan voorheen. De grootste troef van Tinariwen blijft de zeggingskracht van de dreinende vocale refreinen en de meeslepende groove in bluesnummers als "Timadrit In Sahara". In de langzamere nummers pleegt Tinariwen soms wat al te jeremiërend over te komen, maar een meanderend gitaarlied als "Imidiwan Ahi Sigdim" is, juist dankzij de huilerige gitaren, van een tijdloze schoonheid." (Robert van Gijssel, Volkskrant)
"De Nederlandse groep NO Blues introduceerde in 2004 een nieuw genre: Arabicana, een unieke samensmelting van Arabische muziek en Americana. Op dit zesde album worden vele bruggen geslagen en vloeien allerlei rivieren - maas, Jordaan, Nijl, Rijn en Mississippi - samen in een bruisende muziekdelta. Hoewel dit album niet wezenlijk afwijkt van de voorgaande, maakt NO Blues opnieuw indruk met zijn unieke muziekstijl. Heerlijk om te horen hoe de bluesgitaar van Ad van Meurs samensmelt met de ûd (Arabische luit) van snaarvirtuoos Haytham Sofia, ondersteund door bassist Anne-Maarten van Heuvelen. Met speels gemak mengen deze creatieve wereldburgers Arabische toonladders met bluesschema's. Dit gebeurt zo vanzelfsprekend dat het lijkt alsof het genre Arabicana al honderd jaar bestaat. Is het muzikale concept van NO Blues al een statement op zich, dit wordt nog onderstreept met teksten over vluchtelingen en religie. Wereldplaat." (Bas Springer, Lust For Life; waardering: 4 uit 5 sterren)
