"Damian Jr. Gong Marley, de jongste zoon van reggae-legende Bob Marley, ontpopte zich in 2005 tot een interessante nieuwe loot aan de stam met de CD "Welcome To Jamrock", waarop hij reggae met hiphop vermengde. Bob Marleys oudste zoon Ziggy Marley is minder experimenteel aangelegd. Toch is "Love Is My Religion" (2006) een fijne zomerplaat. Deze tweede solo-CD van Ziggy is een lichtvoetig reggae-album, dat zich onderscheidt door de veelzijdige instrumentaties en lieve teksten. Ziggy toont zich in zijn teksten een wat verlaat bloemenkind, die odes brengt aan de liefde en de vriendschap : Before I met you, I was real low. Now everyone know, now that I know you hey Im real high, zingt hij in Friend." (Saskia Bosch, Trouw; 2006) In 2014 werd in het kader van het succes van zijn vijfde solo-album dit album heruitgebracht. Naast de al op de originele CD aanwezige extra's "Love Is My Religion" (acoustic) en "Be Free" (dub) zijn drie live-opnamen toegevoegd, waaronder "Jammin'", een cover van Marley senior.
"After gaining exposure with producer Clement Dodd between 1969-75, Burning Spear (aka Winston Rodney) and singing partners Rupert Willington and Delroy Hinds cut a handful of stunning albums for Island over the next three years. The first two releases, "Garvey's Ghost" and "Man In The Hills", were produced by Jack Ruby and introduced audiences to the trio's stark mix of rasta/social themes, chant-like vocalizing, and sophisticated take on the islands' raw nyabinghi drumming tradition. The next two studio albums, "Dry And Heavy" and "Social Living", were produced by Rodney and maintained the group's cultural stance while also sporting a slicker sound, thanks in part to some jazz-tinged horn arrangements. This roundup includes highlights from these releases, plus one track from the dub version of the Marcus Garvey LP, "Garvey's Ghost." Featuring such Jamaican studio luminaries as the Barrett Brothers, Sly and Robbie, and Leroy "Horsemouth" Wallace, this qualifies as a solid introduction." (S. Cook, Allmusic)
Putumayo have always made unlikely and unorthodox choices when it comes to compilations; that's a big part of what makes their releases so much fun. Not everyone on African Reggae is a full-time reggae artist, but all of the selections--from straight-ahead roots reggae to reggae-influenced African pop--at least employ some type of reggae beat. Putumayo focuses exclusively on Sub-Saharan Africa/Black Africa, spotlighting artists from Nigeria, South Africa, Cape Verde, Ghana, Burkina Faso (formerly Upper Volta), Guinea-Bissau, and the Ivory Coast--and the fact that there is such an impressive diversity of artists south of the Sahara allows Putumayo to assemble a compilation that is unpredictable yet remains true to its basic theme. One wishes that this 41-minute CD contained another 30 or 35 minutes worth of recordings; even so, African Reggae is yet another enjoyable compilation from Putumayo. (Allmusic)
"The Gladiators were not only one of the few finest reggae harmony groups of the 1970s; they were also, somewhat unusually, an almost self-sufficient instrumental ensemble. Lead singer Albert Griffiths was an accomplished lead guitarist, and harmony singers Clinton Fearon and Gallimore Sutherland played bass and rhythm guitar. Although they seemed to operate somewhat in the shadow of the sweeter-voiced Mighty Diamonds and were not quite as prolific, The Gladiators nevertheless made about as many really fine records as their closest competition, and the ones they made for Virgin's Front Line are among their best. "Proverbial Reggae" finds them augmented instrumentally by members of the legendary Revolutionaries studio band, and includes such classic Griffiths compositions as "Best Things In Life," "Jah Works," and the strangely catchy "Stick A Bush," a song whose inscrutable chorus has been parsed nearly to death in worldwide reggae discussions. Highly recommended." (Rick Anderson, Allmusic; 4 uit 5 sterren)
Naast de 20-track verzameling hits nog een 13-track extra schijf met o.a. 2 niet eerder uitgebrachte nummers, semi-obscure single-tracks en meer.
"De in een ruig stukje Kingston grootgebrachte zanger put uit een alleshalve rimpelloos leven inspiratie en wijsheid die zijn leeftijd te boven gaat en verwerkt die tot intelligente en soms openhartige songs. James' keuzes, waar het de sound van de plaat betreft, maken die actueel genoeg om in de Jamaicaanse hitlijsten mee te doen, maar geven de nummers ook een prachtig eigentijds rootsgeluid mee. Die geeft hun inhoud het juiste gewicht en doet liefhebbers die hun hart decennia geleden al aan de Jamaicaanse muziek verloren, de oren spitsen. Ook door zo nu en dan te verrassen met het Western-achtige intro van "Blood In The Streets" bijvoorbeeld. Maar het is vooral Samory I zelf die hier indruk maakt, niet in het minst omdat hij zijn gevoelige kant durft te tonen. In "My Son" laat hij ons ongegeneerd in zijn eigen hart kijken, uit "History Of Violence" blijkt dat dat even hard klopt voor de toekomst. Samory I maakt (weer) indruk." (Heaven mrt/apr 2024; 4,5 uit 5 sterren)
Vijf CD's met reggae classics, natuurlijk grotendeels van Jamaicaanse origine, maar niet alleen. Want ook o.a. UB40, Ruud Gullit & Revelation Time en Ziggi zijn vertegenwoordigd. Het was oorspronkelijk het idee om iedere CD een eigen thema te geven. Dat is uiteindelijk losgelaten, maar de grote lijnen van dat oerconcept zijn nog zichtbaar: CD1 bevat grote hits; CD2 bevat veelal classics uit de jaren '60 en '70; CD4 en 5 bevatten voornamelijk moderne reggae-vormen uit de jaren '80 en later. Vooral op CD5 is er veel ruimte voor 21ste eeuws talent. Alle CD's beginnen trouwens met een nummer van Bob Marley & The Wailers, maar zijn bekendste werk is blijkbaar niet vrijgegeven voor een compilatie als deze.
"In 1973 hadden de Wailers zich uitgekristalliseerd tot misschien wel hun beste bezetting ooit. De naam was veranderd om Marley naar voren te schuiven als de charismatische ster en er werd ruimschoots getourd. Op de Amerikaanse tour, met support voor Springsteen en de Family Stone, was diens plaats ingenomen door Joe Higgs. Reggae bestond nog maar net, en Marley had zich verzekerd van een legendarische en elementaire backing band, die een onvoorstelbaar stuwend geluid voortbracht. Geen wonder, als je wordt voortgedreven door de gebroeders Barrett en toetsenist Earl Wya Lindo. De mannen waren in oktober in Hollywood, waar ze in de Capitol Records Tower achter gesloten deuren een optreden deden, waarvan beeld en geluid bewaard bleven en nu zorgvuldig zijn gerestaureerd. Een uniek document, dat de band vastlegde op een sleutelmoment, op weg naar internationale poproem, maar nog stevig in de roots geworteld." (Platomania)
"Emporio's second installment Reggae Tribute to the Beatles, Vol. 2 showcases some of the genre's most popular and prominent artists such as the Heptones, Tyrone Taylor, Ernie Smith, Ken Boothe, Marcia Griffiths, Dawn Penn, and more. This eclectic collection of tunes pays tribute to the most successful band to emerge during the '60s, and to become the face of Rock & Roll music, the Beatles." (Allmusic).
Op zijn eerste release na zijn 65ste verjaardag gaat Alpha onverdroten verder met zijn zeer herkenbare reggaestijl. Gastoptredens zijn er van Angelique Kidjo en Youssou N'Dour. Opvallende cover van Led Zeppelin's Whole Lotta Love.
"Benjamin Duterde begon zijn carrière in de Franse gospelgroep Fitiavana en viel op omdat hij dezelfde das droeg als Uncle Ben van de bekende rijst. Reden voor zijn vrienden om hem lOncle Ben te noemen en met een lichte aanpassing is dat al jaren zijn artiestennaam. Diepe indruk maakte hij met zijn titelloze debuutplaat op Motown in 2010. Duterde beschikt over een soepele soulstem en houdt duidelijk van de klassieke soul uit de sixties. Met zijn soulcover van "Seven Nation Army" kreeg hij grotere bekendheid en zijn nieuwe plaat staat zelfs helemaal in het teken van een andere artiest: Frank Sinatra. "Fly Me To The Moon" krijgt een zwoele, met Al Green te vergelijken aanpak en is een van de hoogtepunten op deze bijzondere tribute aan Ol Blue Eyes vol soul, blues, reggae en jazz." (Bert Dijkman, Platomania)
"Generally acknowledged to be Black Uhuru's masterpiece as well as one of the defining documents of roots reggae, "Guess Who's Coming To Dinner" (originally released on the Taxi label under the title "Showcase" in 1979, then reissued as "Black Uhuru" in 1980) was the first album to feature singer Puma Jones as a member of the group's vocal trio lineup, and it was also their first with Sly Dunbar and Robbie Shakespeare. These additions gave the group a tremendous lift: Jones' keening, almost North African-inflected voice became an instantly identifiable part of Black Uhuru's sound, and the chugging rhythms supplied by Dunbar and Shakespeare were the perfect instrumental accompaniment. True to its original title, this collection of singles and new tracks is presented in "showcase" style; each track is followed without pause by a dub version. Highly recommended." (Rick Anderson, Allmusic; 4,5 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
