"Als oud-gospelzangeres en lid van familieclub The Staple Singers maakt de in juli 86 jaar geworden Mavis Staples nog altijd wonderbaarlijk mooie albums. Hier met producer Brad Cook (Bon Iver, Nathaniel Rateliff) en met een uitgelezen groep fans die haar allemaal een warm hart toedragen. Teveel om op te noemen, maar bijzonder blijft het dat muzikanten als Buddy Guy, Bonnie Raitt, Jeff Tweedy, MJ Lenderman en Justin Vernon haar in de studio bijstonden. Mijn hart breekt open als ik haar gepast zacht, vol eerbied maar op haar manier ook gedreven de titelsong Sad And Beautiful World (van Sparklehorse) hoor zingen. We Gotta Have Peace, een klassieker van Curtis Mayfield, past helemaal in deze tijd en ook de tekst van Godspeed van Frank Ocean past haar als gegoten: ‘It’s a free world.’ Zo is het maar net. Prachtig dat ze deze songs alsnog ontdekte en omarmde." (OOR)
"Op het eerste deel "Dead Blues" worden we met eigenzinnige interpretaties van traduioneel blues en rock werk. Blind Lemon Jefferson's "One Kind Of Favor (See That My Grave Is Kept Clean)" bijna onherkenbaar met het soepele krachtige soultimbre van Johnson. "Who Do You Love" wordt met laagjes elektronica en zware baslijnen in repetitieve funky rap getransformeerd. Die baslijnen domineren overigens de ganse set. Of het nu Howlin’ "Wolf’s Sittin’ On Top Of The World" betreft dat met een fraaie puntige ritmische gitaarpartij gelardeerd wordt of Muddy Waters’ "King Bee". Alleen de oorspronkelijke teksten blijven overeind in de afwijkende versies. De muzikale benadering lonkt eerder naar funk uit Memphis en jazzy improvisaties, dat is niet alleen het geval bij Mystery Train, dat overigens met een dromerige soundtrack bedacht wordt." (writteninmusic.com, 4 uit 5 sterren)
"Het vorige album zorgde voor lichte verwarring. Voor "Angels In Science Fiction" schreef dezanger liedjes als brieven aan een ongeborene, na te hebben gehoord dat zijn vrouw zwanger was. Het leverde een rustig album vol warmbloedige soul op. Inmiddels is hun dochter er en gaat alles goed, want hier is het zesde, zowaar titelloze album. Meestal doet een band dat omdat de tijd daarvoor eindelijk rijp is. Dat is ook nu zo. Wat een heerlijke soulvolle plaat is dit. Uptempo vaak, met huppelende ritmes en een frank en vrij toeterende band die net zo fris klinkt als die van Amy Winehouse en Sharon Jones in hun hoogtijdagen. Janeway én band lijken herboren, al zullen de geslaagde schrijfsessies met Eg White (Adele, Dua Lipa, Tom Odell, Sam Smith, Joss Stone) daaraan hebben bijgedragen. Alles klopt, ook de wat zwaardere, met falset gezongen ballad "Going Back" op het eind, maar het is vooral het grote aantal catchy hits dat indruk maakt. Je hoort Janeway oprecht van zijn gezin genieten." (OOR)
"Irma Thomas bracht in 1993 het album 'Turn My World Around' uit, maar dit was geen nieuw materiaal. Het was een heruitgave van het album 'In Between Tears, dat oorspronkelijk in 1973 verscheen. De heruitgave bevat enkele nieuwe toevoegingen, zoals nieuwe opnames en bewerkingen van de oorspronkelijke nummers. Het album presenteerde opnieuw de selectie van soulvolle nummers die in 1972 waren geproduceerd door de legendarische Swamp Dogg." (Muziekbank BB)
"Curtis Harding brak in 2014 door met de psychedelische rockplaat "Soul Power". In het decennium erna deed de zanger/gitarist uit Michigan wat stijlgenoten als Gary Clark Jr., Leon Bridges en Michael Kiwanuka ook deden: hij ontwikkelde zijn muziek verder door. Al op "Face Your Fears", zijn tweede plaat, was hij minder op de retrosoultoer en met deze vierde slaat hij een volledig nieuwe richting in. Het is een space opera, deels beïnvloed door de films van Ridley Scott. Het resultaat is best toegankelijk. Hardings teksten blijven universeel en zijn stem is nog altijd prachtig; grootste wijziging is dat hij zijn songs heeft volgestopt met prachtige, filmische instrumentaties. In "Time" horen we een warm orgel en weelderige strijkers, maar ook achtergrondzang en verrassende toetsen. En het luchtige "The Power" zit eveneens tot de nok gevuld met instrumentale nuances. De basis blijft die heerlijke sixtiessoulsound, maar door deze rijkelijk te beleggen, creëert hij wederom een stijl op zichzelf." (OOR)
Een verzamel-cd van de Amerikaanse soulzanger Teddy Pendergrass, voormalig leadzanger bij Harold Melvin And The Bluenotes. Op de twee cd's staan voornamelijk songs uit de periode 1977-1982. Vooral in de softsoulballads steeg hij tot grote hoogten. In 1982 kreeg hij een ernstig autoongeluk, dat hem enige tijd van het podium hield. Hij maakte daarna nog wel een comeback. De plaat "Joy" uit 1988 is een prachtig voorbeeld daarvan (de titelsong staat op deze cd). Hij bleef nog wel optreden tot 2007, maar zijn grootste successen kon hij niet meer herhalen. Pendergrass overleed in 2010 aan de gevolgen van darmkanker. (GT, Muziekbank)
"Many would say that releasing 3 live albums in eight years is two too many. But Australia’s Teskey Brothers understand, that as impressive as they are in the more controlled studio environment, the stage is where they sparkle. Additionally, the audience-enhanced locale generally raises the temperature of the brother’s blue-eyed soul. Sam veers off into vibrant scat-inflected wordless vocals that seem improvised and Josh develops his contributions into extended guitar solos that would be out of place outside the more liberal borders of the live arena. When the siblings bounce off each other on the opening “What Will Be,” with Sam howling, humming and groaning as Josh answers on guitar, and no other instrumentation, the energy is palpable. The groove gets enriched by a subtle gospel undercurrent as Sam pushes his voice into areas he has seldom, if ever, conveyed in the recording studio. A cover of Otis Redding’s classic arrangement of “Try a Little Tenderness” makes a welcome appearance." (Rock & Blues Muse)
Verzameling met het bekendste werk van deze Amerikaanse jazz- en soulzangeres. Met natuurlijk "Streetlife"(van de film "Jackie Brown"), "One Day I'll Fly Away" en "Rainy Nights In Georgia" (van Tony Joe White). Ook het door John Lennon geschreven "Imagine" staat er op in een live-versie. (GT, Muziekbank)
""Brothers & Sisters" laat weer sprankelende soul horen. De inspiratie komt vooral uit het zuiden van de Verenigde Staten en is een combinatie van gospel en de rauwe soul van het STAX-label uit Memphis. Je kunt slechtere voorbeelden kiezen. "Brothers & Sisters" is een heerlijk album. De productie is kraakhelder en het lijkt bijna of Michelle David & The True-Tones live voor je neus staan te spelen. Het zal de band waarschijnlijk niet veel moeite kosten om hun studiogeluid op de bühne ten gehore te brengen. Het album is een mooie combinatie van een oud geluid in een hedendaagse uitvoering. Het laat weer horen hoe tijdloos goede muziek kan zijn. Een kleine driekwartier soul van de bovenste plank. Concertzalen mogen zich in hun handen wrijven als Michelle David & The True-Tones hun opwachting komen maken. Dit belooft een fijne zomer te worden." (NieuwePlaat; 8 uit 10 sterren)
"Leon Bridges, het Texaanse talent met zijn compassievolle charisma en fluweelzachte stemgeluid, verleidde ons met de zwoele r&b van z’n derde plaat rechtstreeks de slaapkamer in. Op onze vierde date is de muur van moed enigszins afgebrokkeld en laat Bridges je toe in z’n hart door je mee te nemen naar z’n ziel. Nog een beetje bleu pakt hij je hand in de zijne en monologiseert hij over zijn geboorteplaats Fort Worth, ofwel Panther City, waar hij voor het eerst proefde van de liefde. "Leon" is een heel lief album, alsof je samen met Bridges bladert door de fotoalbums van z’n tienerjaren. Hij vertrouwt je z’n ziel toe en ik voel me vereerd. Het resulteert in een intieme en serieus indrukwekkende plaat waarvan geen enkel nummer lijkt op een vertolking van de vorige. "That’s What I Love", "Panther City" en vooral "Simplify" (‘I wish I could go back sometimes/ Simplify this life’) stuiten op de diepere laag van Leon: is de zanger wel zo blij met de spotlights?" (LFL-magazine; 5 uit 5 sterren)
"Het Percy album The Collection-serie is vrijwel identiek aan Rhino's It Tears Me Up: The Best of Percy Sledge, zij het met een andere volgorde van de nummers. Alle hits staan erop "Take Time to Know Her", "Warm and Tender Love", "Sudden Stop" en natuurlijk "When a Man Loves a Woman"), evenals talloze albumtracks en minder populaire singles, waardoor het de perfecte instap is voor nieuwe luisteraars en een geweldige bloemlezing voor trouwe fans." (AllMusic)
Het steeds van samenstelling wisselende fusion-collectief Snarky Puppy rond bassist Michael League is vooral bekend van virtuoze instrumentale fusion en jazzrock. In 2013 zette men met een groep volvet klinkende soulzangeressen (waaronder Lalah Hathaway, de dochter van Donnie) dit programma in elkaar. Op North Sea Jazz 2014 werd een groot deel ervan gebracht, waarbij 3 zangeressen elkaar afwisselden in lead- en achtergrondpartijen. Lalah kwam voor de toegift ook nog opdraven: die was toch al met andere bands op North Sea Jazz. "De reputatie van het collectief uit New York is rijzende. De Maas, de één na grootste zaal op het festival, is bij het begin van het optreden al helemaal volgelopen. De zangeressen worden ieder 2 nummers in de spotlight gezet. De set swingt, schuurt en groovet aan alle kanten. Dit familie-diner smaakt naar meer." (Radio 6 over het North Sea Jazz-optreden) Al het materiaal op deze DVD/CD-set is, met 11 verschillende zangers, in een kleine week tijd geschreven, gerepeteerd en opgenomen.
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
