Let op: dit lijkt een LP, maar is een 3CD-set! "After releasing two albums that made them big stars, each having hit singles, the Black Crowes headed a little bit out to left field on "Amorica". Instead of moving further into the pop/rock mainstream, they made a classic album instead. Crafting a sound that's rich and full, with guitars ringing like knockout blows and the rhythm section equally sturdy and flexible, they wrote songs that had dynamics to spare, space to roam, and a rock-solid core. This Deluxe reissue of the album adds some nice goodies including a studio session from 1993 where the band worked through some songs they had started writing while on tour, a handful of live cuts recorded for the radio, and a full version of the album they shelved in favor of "Amorica". Titled "Tallest" here, it's a fascinating glimpse of what could have been their third album. Not as triumphant as what they chose to release instead, so maybe they made the right call. Now fans can decide for themselves." (Allmusic)
"From the first riff, which hasn’t come to make small talk, Cheap Trick are plainly here to do what they do best. Punkily raucous but never losing control, these septuagenarians are still tapped into the motherlode of rock, 48 years since their debut. They’re still bright beasts who understand its essence: they know it, own it, like Parliament knew funk, like ABBA knew pop, like Hank knew country. If they’re less about straight lines than AC/DC, happy to allow the noise to spill outside its structures at times, they – and long-time producer Julian Raymond - are shrewd enough to know Route One still gets you there fastest. And so, still singing of wanting to touch you and be touched, of getting it on and whamming and booming and banging, 'Cheap Trick' stay eternally youthful, loyal servants of a genre which is lucky to have their priceless magic." (loudersound.com; 4 uit 5 sterren)
"De 15 nummers op het album, geproduceerd door Tom Wilson, omvatten er tien die door Dion zijn geschreven of medegeschreven, plus drie nummers van Bob Dylan. Een van de Dylan-covers is een prachtige bluesy versie van "Baby I'm in the Mood For You". Sommige nummers zouden later op compilaties verschijnen, maar het album zag tot nu toe nooit het daglicht omdat Columbia weigerde het uit te brengen. Die beslissing is misschien onmogelijk te begrijpen. Maar we kunnen er nu toch nog van genieten. Dions stem is in topvorm. En de band van de opnamesessies in de herfst van 1965 – The Wanderers – heeft een geweldige sound. De groep bestond uit onder andere Carlo Mastrangelo van The Belmonts op drums. Kickin Child is een prachtig album, en iedereen die van muziek uit de folk- en folkrockscene van de jaren 60 houdt, moet dit zeker beluisteren." (chimesfreedom)
"Susan Tedeschi opent met "The Letter" en direct weet je dat dit geen herhalingsoefening wordt. Haar stem, een instrument van ongekende kracht en nuance, pakt The Box Tops’ klassieke template respectvol op en transformeert het tot iets dat tegelijkertijd rebelleert tegen het verleden. Derek Trucks’ slide guitar danst eromheen als vloeibaar zilver, elk nootje doordrenkt van de geest van Duane Allman maar gedreven door zijn eigen onnavolgbare intuïtie. Dit belooft wat voor dit album. "Mad Dogs & Englishmen Revisited" slaagt waar de meeste tribute-albums falen: het respecteert de bron zonder zich ertoe te beperken. De band toont opnieuw waarom zij de toekomst van American roots music belichamen, niet door het verleden te kopiëren, maar door het te begrijpen en door te geven aan een nieuwe generatie. Een essentieel document van levende muziekgeschiedenis. Een meesterlijke exercitie in muzikale archeologie die het verleden laat leven zonder het te mummificeren." (Maxazine; 9 uit 10 sterren)Met een flinke rij gasten: zanger Chris Robinson van Black Crowes, gitarist Doyle Bramhall II, zangeres Rita Coolidge, de zangers-gitaristen Warren Haynes en Anders Osborne en zanger Dave Mason (die ook één van de songs heeft geschreven).
"Genieten wordt het, vanaf de eerste tonen van de opening "Victim Of Taste": dit zal een ieder herkennen als smakelijke rechttoe-rechtaan rock ‘n roll. Geen onnodige franje, geen egotripperij, maar gewoon een goudeerlijke song. "Loser" klinkt erg gelikt en is daarmee een buitenbeentje. "Wicked" begint met zo’n powerriff die alleen Dany Lademacher kon maken, met het typische, moddervette geluid uit die twee schreeuwlelijkerds op de DooDad. De titel van het album is afkomstig uit dit nummer, zo’n song die het verdient om groots te worden gebracht voor een uitzinnig festivalpubliek. "My Street" klinkt juist lekker funky dankzij het toetsenwerk van Otto Cooymans, die zich in menig meer rustig werk ook mag uitleven op de Hammond. "Still In The Game" en "Depend On You" zijn fraaie voorbeelden van een Wild Romance die ook ingetogen kan spelen. "Too Much Is Never Enough" is een album waarop de Wild Romance meer dan ooit teruggrijpt op de erfenis van de eerste broodheer, en dat uiterst geslaagd mag heten." (Maxazine)
"Op het voorgaande album "Love Over Gold" had de band rond zanger/gitarist Mark Knopfler met succes de overstap gemaakt van pubrock naar meer dynamisch gearrangeerde rock. Architect van de nieuwe hi-fi-sound was producer Neil Dorfsman, die daarvoor al naam had gemaakt als technicus bij Bruce Springsteen, Diana Ross en Bob Dylan. In de winter van 1984/1985 namen hij en Dire Straits "Brothers In Arms" op in twee topstudio’s, die waren uitgerust met het nieuwste snufje van dat moment: een digitale 24-sporenrecorder. Eveneens goed voor een één-op-één registratie van het geluid zonder signaalverlies. Deze jubileumeditie, aangevuld met de registratie van een volledig concert uit de bijbehorende wereldtour, verschijnt in alle gangbare vormen: op vinyl, streaming en natuurlijk ook op zilveren schijfjes. Benieuwd of het nu ook een herwaardering voor de CD teweegbrengt." (OOR)
"In mei 1989 verscheen "The Miracle", het dertiende album van Queen. De band toerde al enkele jaren niet meer, naar we nu weten vanwege de aids-besmetting van Freddie Mercury. Hoewel zijn gezondheid terugliep, was hij nog prima bij stem en voldoende in staat om in de studio te functioneren. Voor de band betekende "The Miracle" een terugkeer naar haar rockgeluid uit de jaren zeventig. Iets wat prima viel bij de fans. Het album leverde maar liefst vijf internationale hits op: "I Want It All", "Breakthru", "The Invisible Man", "Scandal" en "The Miracle"." (OOR)|
De opening van een prestigieuze nieuwe concertzaal in Glasgow kan natuurlijk door geen andere band dan door het uit deze Schotse stad afkomstige Simple Minds worden gedaan. "Celebrate Live" is de registratie van dat concert op 27 november 2013. Jim Kerr en zijn mannen nemen, uitgaande van het in 2013 verschenen carrière-overzicht "Celebrate", een duikvlucht door hun repertoire in een set van 18 tracks, waaronder natuurlijk ook hits als "Promised You A Miracle", "Dont You (Forget About Me)" en "Alive and Kicking". (bron: Edsel / Bertus)
Naar aanleiding van de uitzending van de album Top 1000 Allertijden op Radio Veronica, maart 2012, verschijnt deze box, die focust op de langere nummers in de lijst, waar er 84 van gesorteerd zijn. En dan vaak in een lekker lange remix of 'extended version'. Wat dacht u van een bijna 14 minuten lange versie van "Welcome To The Pleasure Dome" van Frankie Goes To Hollywood, of een bijna negen minuten lange "Insomnia" van Faithless. Ook de 'usual suspects' op dergelijke compilaties, zoals "Black Betty" van Ram Jam, "Radar Love" van Golden Earring en "Year Of The Cat" van Al Stewart ontbreken niet. Zie hieronder de complete listing plus tijdsduren.
"In 2024 bereikte Clapton de gezegende leeftijd van 79 jaar maar dat weerhoudt hem er niet van om vers materiaal uit te brengen. "Meanwhile" is over het algemeen een zeer relaxte aangelegenheid. Een liedje als "Heart Of A Child" is bijvoorbeeld wel erg zoet, zelfs voor Clapton in de kalm-aan-modus. Van het overige materiaal vermelden we graag de heerlijke opener "Pompous Fool", het Keltisch getinte "Sam Hall", het op een lekker reggaeritme deinende "One Woman", de samen met Van Morrison opgenomen rocker "The Rebels", het mooie, gevoelige "The Call", het fijn groovende "Stand And Deliver", de aangename slowblues "You’ve Changed" en het soulvolle, balladeske "Misfortune". Een slecht album afleveren zal Clapton niet lukken, zijn stem klinkt nog altijd prima en er staat voldoende op dat de plaat de moeite waard maakt." (BluestownMusic) Hoogtepunt is zonder de standard "Moon River", gezongen door Clapton, met indringend gitaarwerk van oude kameraad Jeff Beck, die niet lang na deze opname ons helaas ontvallen is.
"13 juli 1973. Het poppubliek is keurig verdeeld in rockers en disco’s. Onder de rockers luisteren de jonge tieners naar glamrock en de iets ouderen naar The Who en Led Zeppelin. In dat landschap landt het debuutalbum van Queen. Instrumentaal kan de band zich meten met de besten, terwijl de meerstemmige koortjes duidelijk appelleren aan het jonge publiek. Een band met toekomst, zo redeneren velen in de muziekindustrie. Er is een fraaie nieuwe mix waarmee "Queen I" zich definitief in het rijtje klassieke albums van de groep nestelt. Daarbij is "Mad The Swine" nu aan de tracklist toegevoegd. Intrigerend zijn ook de andere takes uit de sessies, vaak voorzien van guide vocals, die een mooi inkijkje bieden in het creatieve proces. Terug naar het debuutalbum zelf: "Queen I" laat horen dat de band in 1973 al klaar was voor het succes, alleen haar toekomstige publiek nog niet. Maar dat zou allemaal goedkomen." (OOR)
"Toen Bush in 2011 na tien jaar afwezigheid terugkeerde, deed de Engelse rockband dat met de veelzeggende albumtitel Sea Of Memories. Weer elf jaar – en vier platen – verder is die zee aan herinneringen blijkbaar nog altijd niet leeggevist. Voor wie z’n ogen en oren de kost geeft, zit The Art Of Survival vol verwijzingen naar Bush’ roemruchte verleden. Zo doet de sterke single More Than Machines niet alleen qua titel denken aan Machinehead (van debuutalbum Sixteen Stone uit 1994). Maar veel belangrijker is natuurlijk dat dit negende studio-album van de (post-)grungers muzikaal één grote trip down memory lane is. De zware, soms tegen metal aan schurende gitaarriffs van Chris Traynor, het logge baswerk van Corey Britz, de knallende drumroffels van Nik Hughes en natuurlijk de galmende vocalen van frontman Gavin Rossdale (1965). Zolang dat gepaard gaat met pakkende melodieën, zoals in de eerste drie nummers of het emotionele Kiss Me I’m Dead, is daar verrassend weinig mis mee." (Muziekweb)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
