"Bijna onvoorstelbaar groot is de status van Taylor Swift (34) in de popcultuur inmiddels. Ze is een popster met de impact van Madonna in de jaren tachtig, maar tegelijk een schrijfster die in één adem wordt genoemd met Bob Dylan (82) en Joni Mitchell (80). Ondertussen wordt aan haar politieke stemming het gewicht toegedicht om straks de race om het Amerikaanse presidentschap te beslissen. "The Tortured Poets Department" klinkt met z’n zacht trillende baslijnen en zoemende synths als het bedeesde, soms zelfs ietwat saaie broertje van voorganger "Midnights". De zangeres kiest op haar elfde studiowerk inhoudelijk voor bekend territorium: het er virtuoos van langs geven van haar vroegere lovers. Maar er is meer. Niet vaak werd de twijfel over het veranderende leven van een begin-dertiger zo doeltreffend neergezet als met het zinnetje 'My friends all smell like weed or little babies'. Het is een deel van Florida!!! "The Tortured Poets Department" biedt fascinerende muzikale verhalen." (Het Parool)
De opening van een prestigieuze nieuwe concertzaal in Glasgow kan natuurlijk door geen andere band dan door het uit deze Schotse stad afkomstige Simple Minds worden gedaan. "Celebrate Live" is de registratie van dat concert op 27 november 2013. Jim Kerr en zijn mannen nemen, uitgaande van het in 2013 verschenen carrière-overzicht "Celebrate", een duikvlucht door hun repertoire in een set van 18 tracks, waaronder natuurlijk ook hits als "Promised You A Miracle", "Dont You (Forget About Me)" en "Alive and Kicking". (bron: Edsel / Bertus)
Als er één thema is dat veel bezongen wordt dan is het wel de liefde. Op de 5CD 100x Liefde zijn de mooiste, bekendste en populairste liedjes rond dit thema verzameld. Naast de grootste en meest recente hits staan er ook een aantal ballad klassiekers op deze box. Op 100x Liefde 2015 vind je o.a. hits van Dotan, Emeli Sandé, Sam Smith, Anouk, Stromae, Marco Borsato, Celine Dion en The Common Linnets. Ideaal voor Valentijnsdag. (bron: Universal)
"Het is al jaren flink dringen binnen de (indie)pop, maar kwaliteit komt altijd boven drijven. Gracie Abrams profiteerde op haar debuutalbum "Good Riddance" flink van de bijdragen van producer Aaron Dessner, maar de jonge Amerikaanse muzikante liet ook horen dat ze een zeer getalenteerd zangeres en songwriter is. Dat doet ze nog veel nadrukkelijker op deze opvolger, waarmee ze zich schaart onder de grote popsterren van het moment. Ook "The Secret Of Us" is weer geproduceerd door Aaron Dessner, die ook werkte met Taylor Swift. Met Taylor Swift is direct belangrijk vergelijkingsmateriaal genoemd, want de muziek van de Amerikaanse superster, die overigens is te horen in een van de tracks ("Us."), is nauw verwant aan die van Gracie Abrams, die wel wat meer ingetogen muziek maakt. Nog meer dan op haar debuutalbum maakt Abrams op "The Secret Of Us" echter ook duidelijk dat Taylor Swift er een zeer serieuze concurrent bij heeft." (Platomania)
De Amerikaanse singer/songwriter Tom Waits. In de jaren '70 maakte hij voor het befaamde Asylum-label zeven albums, die inmiddels stuk voor stuk klassiekers mogen worden genoemd. Door zijn ongebruikelijke manier van zingen (misschien is 'krassen' een beter woord) verkocht hij in die beginjaren nog niet zoveel platen. Onder zijn collega's was er echter wel direct waardering voor zijn songschrijverskwaliteiten. En ook in Nederland zullen veel mensen, zonder het te weten, een cover van een Tom Waits-liedje in hun kast hebben staan. Tot de bekendste Waits-covers behoren Jersey Girl door Bruce Springsteen, Tom Traubert's Blues door Rod Stewart en Ol' '55 door The Eagles. Het idee achter de cd Used Songs is om de originele versies van deze liedjes uit de periode 1973-1980 nog eens te laten horen. Het is dus niet direct een 'best of Tom Waits' geworden. Maar voor iedereen die onbekend is met zijn platen uit de jaren '70 is dit een zeer aangename kennismaking met zijn vroege werk. (MvP)
Midden september 2013 verschenen deel, met 43 hits uit de nazomer van 2013. Met o.a. Stromae ("Papaoutai"), Daft Punk ("Get Lucky"), John Mayer ("Paper Doll"), Bruno Mars ("Treasure") e.v.a.
"De krachtige popliedjes op Rodrigo’s tweede album "Guts" krijg je niet zomaar uit je hoofd. All-American Bitch zet meteen de toon: ‘I know my place and this is it’, zingt de inmiddels 20-jarige Rodrigo in dit krachtige popliedje. Op "Guts" doet ze verslag van wat ze de afgelopen drie jaar allemaal heeft doorgemaakt. ‘I got the things I wanted/ It’s not what I imagined’ bekent ze in Making the Bed, een van de sterkste liedjes. En dan valt ze ook nog eens op de verkeerde jongens (‘every boy I like is gay’). Maar zwaar op de hand zijn haar teksten nooit. De meeste liedjes zijn uptempo, met als hoogtepunt Get Him Back. Rodrigo verhaalt, op een manier die ergens tussen rappen en zingen inzit, dat ze wraak wil nemen op haar ex: ‘I want to meet his mum and tell her her son sucks’. "Guts" is een prima popplaat vol muzikaal luchtig verpakt tienerleed. Rodrigo heeft geen nieuwe, eigen sound zoals Billie Eilish, maar zie haar slim gemaakte retro-liedjes maar eens uit je hoofd te krijgen." (Volkskrant, 4 uit 5 sterren)
"Hope Masike (geboren op 9 september 1984) is een Zimbabwaanse muzikant en danser. Ze staat bekend als "The Princess of Mbira" en haar muziek heeft zijn wortels in zowel de traditionele als de moderne Afrikaanse cultuur. Hope is ook de zanger van Monoswezi. Ze studeerde aanvankelijk beeldende kunst aan de Harare Polytechnic." (Wikipedia) Haar volledige naam is: Ruvimbo Hope Masike. Ruvimbo is Zimbabwaans voor 'hoop', dus blijkbaar heeft ze haar voornaam voor het gemak ook vertaald in het Engels.
""1989 (Taylor’s Version)" is de vierde heropname in haar niet-chronologische releaseschema. De warrige tijdlijn zou heel goed te wijten kunnen zijn aan de plagiaatrechtszaken die lange tijd rond de eerste van "1989" getrokken single "Shake It Off" liepen, maar die zijn nu van de baand en Swift is klaar om opnieuw te kijken naar wat zij haar ‘allereerste, gedocumenteerde, officiële popalbum’ noemde. 1989 was een keerpunt: daarvoor kon je onmogelijk weten wie Taylor Swift was. Dat kon achteraf niet. De release biedt een perfect excuus om die super succesvolle nummers opnieuw te bekijken. Terugkijkend op het tijdsgeest-dominerende "1989" helpt ook om dat decennium in de pop te begrijpen. Over het album werd destijds geschreven dat het qua sound zwaar hing op referenties aan pop uit de jaren 80 – iets dat Swift zelf bevestigde – maar nu klinkt het eigenlijk overweldigend representatief voor de jaren 2010." (The Guardian; 5 sterren) Bevat 5 nummers die destijds de oorspronkelijke editie niet haalden!
Veertig jaar na de doorbraakhit "Waterloo" laat de blonde van de twee zangeresse van ABBA weer van zich horen. Het album bevat een afwisseling tussen vlotte moderne pop en iets gedragener luisterliedjes, die wel wat doen denken aan het ingetogener werk van ABBA (zoals de afsluiter "I Keep Them On The Floor Beside My Bed"). "I Should've Followed You Home" is een duet met Gary Barlow van Take That. De DVD bevat de een uur durende BBC-documentaire "Agnetha: ABBA And After" en een videoclip.
Officiële live-plaat van de Britse popzanger, maar toch zie je 'm maar zelden in de winkel. Het is ook verpakt als ware het slechts een CD-single en blijkbaar is het alleen in het verre oosten geproduceerd. Voor de kwaliteit maakt dat allemaal niet uit, want opnametechnisch klinkt de plaat als een klok. Nutini was ten tijde van de opname al een jaar op tournee ter promotie van zijn tweede album "Sunny Side Up". De songs van die plaat en debuut "These Streets" wordt dan ook met speels gemak gebracht, maar nooit routineus. Nutini's voordracht is namelijk aldoor bezield. Dat werkt nog het best in meer soul-georiënteerd materiaal, maar daarnaast brengt hij ook veel luchtige pop, alsmede feestelijke reggae en rocksteady. Intussen weten we dat hij op zijn derde album "Caustic Love" die soul-kant gelukkig nog meer heeft ontwikkeld. Hier hint hij in de toegift subtiel in die richting, door te besluiten hij met een klein gehouden, gevoelige versie van de aloude Ben E. King-hit "Spanish Harlem".
"In the immediate decade following his boy band peak with *NSYNC, Justin Timberlake was on top of the pop world with the post-Y2K classic Justified and the globe-conquering FutureSex/LoveSounds. His big 2024 comeback, "Everything I Thought It Was", mostly avoids that downward trend, offering a decent attempt at recapturing his former glory, but lacking enough excitement to be truly memorable. That's not to say it's a complete miss: for every disappointing moment (like the sleepy "Selfish" and the overly long slow jam "Technicolor"), there's a whiff of the emotion and charisma that propelled his solo ascendance, like the yearning "Drown" and "Flame," which sound like "Cry Me a River"/"What Goes Around…" in the best ways. "Everything I Thought It Was" is at least better executed than the uneven "Man Of The Woods" and on par with "The 20/20 Experience". Some focus and editing would have really helped because there's a great album buried somewhere in here." (All Music; 3 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
