Het steeds van samenstelling wisselende fusion-collectief Snarky Puppy rond bassist Michael League is vooral bekend van virtuoze instrumentale fusion en jazzrock. In 2013 zette men met een groep volvet klinkende soulzangeressen (waaronder Lalah Hathaway, de dochter van Donnie) dit programma in elkaar. Op North Sea Jazz 2014 werd een groot deel ervan gebracht, waarbij 3 zangeressen elkaar afwisselden in lead- en achtergrondpartijen. Lalah kwam voor de toegift ook nog opdraven: die was toch al met andere bands op North Sea Jazz. "De reputatie van het collectief uit New York is rijzende. De Maas, de één na grootste zaal op het festival, is bij het begin van het optreden al helemaal volgelopen. De zangeressen worden ieder 2 nummers in de spotlight gezet. De set swingt, schuurt en groovet aan alle kanten. Dit familie-diner smaakt naar meer." (Radio 6 over het North Sea Jazz-optreden) Al het materiaal op deze DVD/CD-set is, met 11 verschillende zangers, in een kleine week tijd geschreven, gerepeteerd en opgenomen.
"Najaar 2015 verschenen vrijwel gelijktijdig twee bij elkaar behorende albums van de productieve trompettist/componist Ibrahim Maalouf en componist: naast deze ook "Kalthoum". "Red & Black Light" is een ode aan de hedendaagse vrouw, "Kalthoum" eert vrouwen die de loop van de geschiedenis hebben veranderd, in het bijzonder de legendarische Egyptische zangeres Umm Karthoum, een icoon in de Arabische geschiedenis. Maalouf arrangeerde daartoe een van de grootste successen van de Arabische diva tot een plaatlange suite voor zijn jazzkwintet. Waar "Kalthoum" akoestisch van opzet is, gaat "Red And Black Light" juist richting electropop en wereldmuziek. Heel toepasselijk, tenslotte is dat album opgedragen aan de moderne vrouw, waarvan Maalouf denkt dat zij een fundamentele rol zal spelen bij het creëren van een betere toekomst. Het resultaat is een zeldzame en schitterende dialoog tussen traditionele Arabische muziek en moderne jazz." (Jos van den Berg, Platomania)
"At this point, it is easy to see that the John McLaughlin story has become a peripatetic journey of electric-acoustic switchbacks, with the formation of the One Truth Band just another short chapter in the saga. And this time, McLaughlin is thoroughly in charge: there is little of the competitive dueling or tightly drilled, high-volume unison lines of the past; it's the guitarist and his sidemen, although sometimes keyboardist Stu Goldberg steps out with some wicked chops. McLaughlin returns Miles Davis' favor of naming a piece on "Bitches Brew" after him by turning the tables, and indeed, "Miles Davis" often has the loose, jamming feeling (and a quote of "It's About That Time") of the maestro's own jazz-rock sessions. There are also some aftershocks from the Shakti experience on "Love and Understanding." For the most part, though, McLaughlin conforms to the controlled funk and electronic sounds of the times, with generally more restraint and a considerable musical payoff." (R.S. Ginell, Allmusic)
"Snarky Puppy is oorspronkelijk afkomstig uit Denton, Texas en speelt spannende instrumentale jazzfusion. De band werd opgericht in 2004 door bassist, componist en producer Michael League en is een collectief van wel 30 muzikanten, ook wel The Fam genoemd. De muzikanten zijn vrijwel allemaal afkomstige van de University of North Texas en bespelen alles van gitaren tot keyboards tot blazers tot percussie en strijkers. "Ground Up" bevat live-opnamen die voor een klein publiek voor zowel CD als DVD werden vastgelegd. De lekker dikke sound die de band weet neer te leggen is ondefinieerbaar. Natuurlijk is jazz de basis maar de Snarky Puppy sound is doordrenkt van rock-, funk-, soul- en zelfs wereldmuziekinvloeden en is nimmer op voorspelbaarheid te betrappen. De soort van jam-achtige constructie die de band hanteert maakt elke compositie explosief dan weer subtiel dan weer reteswingend en geeft tevens ruimte voor elke muzikant zijn kwaliteiten optimaal te etaleren." (Written In Music)
Vijfde album, uit 1976, met een verregaand vervolmaakte fusionrocksound, waarvoor het duo Becker en Fagen een beroep deden op karrevrachten sessiemuzikanten uit de buitencategorie. Gek genoeg vindt Allmusic dit de slapste Steely Dan-plaat sinds het debuut, maar geloof ons: ze zitten ernaast. Het album heeft hetzelfde éng hoge niveau als voorganger "Katie Lied". De songs blijven ja zelfs na een honderste luisterbeurt nog verrassen en swingen bovendien de pan uit. Niet voor niets bleken "Green Earrings", "Sign In Stranger" en "Kid Charlemagne" ook 30 jaar later grote live-favorieten. En let ook op het fantastische spel van bijv. gitarist Larry Carlton.
Debuutsoloalbum, uit 1973, van toenmalige drummer van Mahavishnu Orchestra, mmv. Mahavishnu-collega Jan Hammer (kb) en vloeiend gitaarwerk van Tommy Bolin (later in Deep Purple). Energieke jazzrock, iets rockier dan de moederband.
Derde album en het laatste van de bánd Steely Dan. Na dit album zou de groep een studioproject worden van Becker & Fagen en niet meer op tournee gaan (wat pas veranderde na de heroprichting in de jaren '90). Eigenlijk is die ontwikkeling naar studioproject hier al gaande, want de rij gastspelers is al groot (met namen als Rick Derringer (g) en Victor Feldman (percussie, keyboards) én veteraan-jazzbassist Ray Brown). Opvallendste nummer is dan ook de swingende Ellington-cover "East St. Louis Toodle-Oo". De jazz-invloed op al het materiaal is sowieso nóg weer groter geworden: je hoort akkoorden en harmonieën die totdantoe alleen in jazz gebruikt werden en constant modulerende songs waarin complexe maatsoorten worden gebruikt. Tóch staat het album vol compacte liedjes: pakkende potentiële meefluiters, ware het niet dat je er dan al snel achterkomt dat ze lastiger meefluitbaar zijn dan je dacht...
"This is a 2019 live New York recording, juggling Methenys signature country-lilting lyricism, boppish swing, and some rousing rock-guitar muscle. On keys is the astonishing 26-year-old Houston-born jazz/R&B/hip-hop virtuoso James Francies (whose employers have ranged from saxophonist Chris Potter to Questlove), with the astutely powerful Marcus Gilmore on drums. Two extended new compositions lay jangling, running-feet electronics under typically sensuous ballad motifs, or trumpet-like synth-guitar arias, bookending Metheny classics such as the dreamy Better Days Ahead (from 1989s Letter from Home), a stunning Francies organ break of skid-turns, swirls and squeals on the percussively bluesy Timeline, and a shapely makeover of the leaders 1976 debut tune Bright Size Life." (The Guardian)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
