Karen leeft met haar kinderen gescheiden van haar man Ian die in de gevangenis zit. Gedurende een periode van vijf jaar wordt de impact getoond op het gezin als gevolg van die scheiding.
"This reissue of Michael Nyman's second album from 1981, effectively his first with a Michael Nyman Band that included Alexander Balanescu and Roderick Skeaping, has aged well. Its industriously cycling Anglo-minimalism, couched in strings and reeds, is redolent of early Peter Greenaway films: "Bird List Song" is lovely, silly and serious the same time, like the film for which it was written, The Falls. The serio-comic tone helps sustain the music's appeal, compared to the joylessness of much American minimalism: this is music full of affirmative bustle, aware of its lurking pomposity, and not afraid to embrace the free-jazz squawks of Evan Parker and Peter Brötzmann on "Waltz"." (***** --Independent) "Nyman geldt voor velen als de Engelse evenknie van Philip Glass. Dat geldt vooral voor "M-Work", dat Nyman voor 't theaterwerk The Masterwork/Award-Winning Fishknife schreef. De partituur, van 2 uur, hier teruggebracht tot 20 minuten, werd, aardig treffend, de Engelse "Einstein on the Beach" genoemd." (Luister)
The Piano Concerto is, inderdaad, een pianoconcert, gebaseerd op de filmmuziek voor de film The Piano van Jane Campion, waarschijnlijk de best gekende soundtrack die de Britse componist Michael Nyman schreef. Het wordt hier gespeeld door het Royal Philharmonic Orchestra en pianist Peter Lawson. Daarnaast bevat dit album vier delen uit de filmmuziek voor de Peter Greenaway-film Prospero's Books. Ook On The Fiddle (1994) is samengesteld uit delen filmmuziek voor Peter Greenaway-films. De fragmenten zijn uit hun oorspronkelijke context gehaald en samen tot een nieuw driedelig stuk omgebouwd. Oorspronkelijk voor viool en piano, maar Greenaway heeft het speciaal voor dirigent Jonathan Carney gearrangeerd voor symfonie-orkest.
Orkestrale score bij de gelijknamige western van regisseur Michael Winterbottom die ook erg goed te beluisteren valt zonder de beelden erbij. Onder liefhebbers van filmmuziek krijgt dit album een hoge waardering.
Dit vervolgdeel van de 9 jaar eerder verschenen eerste in deze reeks verschijnt niet meer op het grote Decca, maar op het eigen label van de Britse componist. Het concept is evenwel hetzelfde: Nyman speelt op intieme wijze, met ingehouden, zacht toucher solo-piano-adaptaties van soundtrackmuziek die hij schreef voor films. Opnieuw zijn er bewerkingen van passages te horen uit 'Wonderland', 'The Piano', 'Gattaca' en de nieuwe soundtrack die hij maakte bij de klassieke Russische film 'Man With A Movie Camera'. Daarnaast komen ook 'The Actors', 'The Diary Of Anne Frank' en de klassieke Greenaway-film 'The Draughtsman's Contract' voorbij. Gezien de grote belangstelling voor neoklassieke componisten als Ludovico Einaudi is het goed mogelijk dat Nyman op precies het goede moment met dit vervolg komt. Liefhebbers van diens niet te complexe pianomuziek zullen ook "The Piano Sings" waarderen, zo denken we.
Orkestral score van de film Gattaca, die gaat over de onderdrukking van de menselijke geest in een wereld die geobsedeerd is door perfectie. De score is wat melancholischer en voor een groot deel minder jachtig dan veel ander werk van Nyman. Bijzonder: Nyman werkte Schuberts Impromptu (D899 Nr. 3) om tot een versie voor 12 vingers! Deze muziek wordt uitgevoerd door een genetisch gemanipuleerde pianist in de film.
"Michael Nyman (bekend van filmsoundtracks voor o.a. The Piano) muntte in 1968 de term 'minimal music'. De techniek komt neer op het alsmaar herhalen van korte melodische en ritmische basismodellen die door toevoegingen geleidelijk, bijna ongemerkt, een andere vorm aannemen. Profeten ervan zijn ook Reich, Glass en Adams. Dit zijn strijkkwartetten uit 1985, 1988 en 1990. De vierde, uit 1995, mist dus. Kwartet Nr 1 is stevig aangeraakt door de volksmuziek: robuust, fris en energiek als de lente zelf. Melodiek en ritmiek zijn even pregnant als onontkoombaar. Nyman gebruikt zijn sterkers niet voor de overdracht van intieme emoties. Hij is niet mededeelzaam of romantisch. Enige twijfel kent hij niet. In Nr 2 hebben alle delen een eigen karakter: onstuimig, wild, bedachtzaam, ondernemend, maar als de weg eenmaal ingeslagen is, dan ligt hij vast. Het adrenalinegehalte wordt verhoogd, de hartslag versnelt. Nr drie heeft meer melodische variatie maar zit uiteindelijk in hetzelfde strakke pak." (Jurjen Vis, Luister)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
