"Ben Webster's final American recording was one of his greatest. At 55, the tenor saxophonist was still very much in his prime but considered out of style in the U.S. He would soon permanently move to Europe where he was better appreciated. This CD has the nine selections originally included on the LP of the same name, a quartet set with either Hank Jones or Roger Kellaway on piano, bassist Richard Davis, and drummer Osie Johnson. Webster's tone has rarely sounded more beautiful than on "Someone to Watch Over Me" and "Our Love Is Here to Stay." In addition, one song from the same session (but originally released on a sampler) and two tunes featuring Webster on an Oliver Nelson date ("More Blues and the Abstract Truth") wrap up this definitive CD." (Scott Yanow, Allmusic; 5 uit 5 sterren)
Alle Amerikaanse Jazz at the Philharmonic- concertopnames van zangeres Ella Fitzgerald zijn voor het eerst op één album verschenen. Het betreft materiaal dat van 1949 tot 1954 werd opgenomen. Op de Verve-cd staan 22 geremasterde tracks met musici als pianist Hank Jones, gitarist Herb Ellis en bassist Ray Brown. Jazz at the Philharmonic werd in 1944 door Norman Granz op poten gezet. (bron: Jazzflits)
Uit 1958, met sterbezetting: Miles Davis speelt een paar van z'n mooiste improvisaties als wederdienst voor Cannonball's optreden op 'Kind Of Blue': eigenlijk is Davis hier de bandleider... Verder met o.a. Art Blakey.
In Japan opgenomen smoothjazz-album van de trompettist, omringd door een all-star-veteranenritmesectie: pianist Hank Jones, bassist Eddie Gomez en drummer Jimmie Cobb. Het geheel wordt bijgestaan door een strijkorkest o.l.v. Masahiko Satoh. De groep speelt een reeks ballads, meest standards, die door de strijkersarrangementen extra 'smooth' zijn gemaakt.
"Een van de hoogtepunten in het oeuvre van de zondag 16 mei 2010 op 91-jarige leeftijd overleden pianist, die het eeuwige leven leek te hebben en zijn jongere broers Thad en Elvin ruim overleefde. In de ongeveer 70 jaar dat hij actief was, heeft hij als solist geopereerd, in duo's met pianisten als Tommy Flanagan en john Lewis of rietblazers als Ken Peplowski en Joe Lovano en met zijn eigen trio's. Een van de hoogtepunten ui zijn platenoeuvre is dit "Upon Reflection" uit 1993, met muziek geschreven door zijn broer Thad, die trompettist was, en begeleid door bassist George Mraz en zijn andere broer, drummer Elvin. Altijd was het resultaat lyrische bebop van een grote harmonische verfijning, gespeeld met warmte en liefdevolle aandacht voor de melodie." (Frank van Herk, Volkskrant)
De tweede plaat die de jazzcrooner opnam voor Impulse!, in hetzelfde jaar als z'n eerste: het beroemde "John Coltrane And Johnny Hartman". Deze doet daar nauwelijks voor onder. De repertoirekeuze is perfect en Hartmans beheerste bariton schittert naast de opnieuw formidabele begeleiding, ditmaal van o.a. tenorsaxofonist Illinois Jacquet, de gitaristen Kenny Burrell en Jim Hall en de gebroeders Hank (piano) en Elvin (drums) Jones. De hoestekst is veelzeggend: "Listen to Johnny Hartman's dark satin lyricism... a voice that is a perfectly tuned instrument... unobtrusive, relaxing yet heavy in quality. he caresses each word with tenderness - his enuciation is impeccable. He respects the word - his meaningful embellishments are a joy." Daar hebben we niks aan toe te voegen!
En 'joyous' it is indeed! Na allerlei geforceerde projecten voor Blue Note krijgt Lovano van Blue Note eindelijk weer 's de mogelijkheid een 'gewone' echte jazzplaat te maken. Hij vroeg de eigenzinnige drummer Motian, in wiens basloze trio hij speelt, pianolegende Jones en de van oorsprong Tjechische basveteraan George Mraz.
Met gelouterde veteraan-begeleiders Hank Jones (p), George Mraz (b) en Paul Motian (d) speelt de tenorsaxofonist romantische stukken als 'Like Someone In Love'. Het is een studio-opname maar 't geheel heeft een prettig-losse live-sfeer.
"In July of 1957, when Paul Chambers recorded this third and final Blue Note release as a leader, he was already in his 3ed year with the most influential jazz group of the time, the first great Miles Davis Quintet. Chambers was 22 years old and firmly established as one of the top bass players in jazz. It's a remarkably mature musical statement for anyone, let alone someone so young. The bass is the dominant instrument, playing the melodies and taking most of the solos. And Chambers, whether playing with a bow or pizzicato, soloing or accompanying the others, is brilliant. The absence of any horns lends the session an almost chamber jazz feel, as does the presence of masterful guitarist Burrell and the most sophisticated and eloquent of jazz pianists, Hank Jones. Drummer is Art Taylor, who had temporarily replaced Philly Joe Jones in Davis' group at the time. This is quiet, thoughtful, and intelligent music played at a tremendously high level by all the musicians." (Joel Roberts, All Aabout Jazz)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
