"Volgens Igor Stravinsky had zijn muziek niets te maken met diepe zielenroerselen. De muziek ging alleen maar over zichzelf; en daarmee uit! Deze gechargeerde uitspraak wil natuurlijk niet zeggen dat Stravinskys muziek emotieloos is. Stravinsky reageerde alleen allergisch op iedere vorm van zelfverheffing, die van de egocentrische Duitse romantiek in het bijzonder. Stravinskys emoties waren dan ook meer die van het understatement. Een mooi voorbeeld van hoe Stravinsky op hoog niveau goochelde met de clichés van de barok is het Vioolconcert in D, waarin twee lyrische arias worden omringd door een virtuoze Toccata en een wervelend Capriccio. De uitstekende jonge violiste Hilary Hahn lijkt geen enkele moeite te hebben met de virtuoze eisen van deze muziek. Hahn speelt tevens het bekende Concert op.77 van Johannes Brahms. A daring and successful coupling of two very different concertos by this rising young star, aldus The Gramophone." (HJ, Muziekweb)
"De in 2013 overleden Britse dirigent Colin Davis wekte in 2003 de indruk zich meer op zijn gemak te voelen toen hij in de Abbey Road Studios voor zijn vertrouwde London Symphony Orchestra stond. De ongeveer drie minuten durende orkestinleiding geeft alles wat deze muziek vraagt: monumentaliteit zonder logheid, breedheid zonder zwaarte. Dan wordt plotseling het gordijn weggetrokken en 's werelds mooiste, meest verheven vioolklank komt tevoorschijn. Hilary Hahn is de soliste. Ze was 25 toen ze Elgar vastlegde. Haar spel bezit al vanaf het begin een stralende immateriële schoonheid die haar een heel aparte plaats geeft tussen de violisten van haar generatie. Elgar bood haar de mogelijkheid in extenso haar kwaliteiten te tonen, zowel in de serene episodes van het andante als in de bravourepassages van het slotdeel. Haar spel heeft diepte op een onnadrukkelijke manier en is vervuld van een sublieme eenvoud. Met vlag en wimpel de eerste keus voor wat betreft Elgars vioolconcert." (Aad vd Ven, Luister)
"Hoe vaak zijn de vioolconcerten van Mozart niet vastgelegd, en dan met name het vijfde en laatste uit 1775, nog gecomponeerd in Salzburg (in 1781 verhuisde hij naar Wenen). Voor Hahn een natuurlijke keus: zowel het Vijfde vioolconcert van Vieuxtemps als dat van Mozart studeerde ze al op heel jonge leeftijd in: ze was pas tien toen ze zich aan deze technisch maar ook muzikaal veeleisende stukken waagde, om ze daarna op haar repertoire te houden. Dat ze ook met dit Mozart-concert op en top is vergroeid blijkt wel uit haar niet minder meesterlijke vertolking, waarin alles ideaal op zijn plaats valt. Er is geen twijfel mogelijk: zowel met deze twee vioolconcerten van Vieuxtemps en Mozart plaatst Hilary Hahn zich aan de top van de discografische Parnassus. Het aandeel van de Deutsche Kammerphilharmonie Bremen onder leiding van Paavo Järvis is ronduit voorbeeldig, de opname uitstekend geslaagd. Samengevat een boeiende uitgave die niets maar dan ook niets te wensen overlaat." (Aart van der Wal, Opus Klassiek)
Stervioliste Hahn onder directie van Vasily Petrenko, chef dirigent van The Royal Liverpool Philharmonic Orchestra en bovendien voormalig vaste gastdirigent van het Orkest Van Het Oosten. Deze opname van het speciaal voor Hahn geschreven vioolconcert van Higdon en één van de allerpopulairste vioolconcerten in het klassieke repertoire, die van Tsjaikovski dus, werd met dubbele 10 gewaardeerd op Classics Today (volg voor complete tekst de link). Petrenko dirigeerde het Orkest van het Oosten en Valeriy Sokolov in een uitvoering van datzelfde Tsjaikovski-concert in de tweede week van november 2010. Higdon won met haar vioolconcert overigens de Pulitzer Prize! "This release is a must acquisition for anyone interested in new music, and for all lovers of great violin playing." (Classical Today)
"Jascha Heifetz would open the score of Schoenberg's Concerto only to close it again with a perplexed shrug. Heifetz just didn't get it, but he did at least try. What I wonder would he have made of this magnificent recording by Hilary Hahn? When the last chord sounds its full stop, the sense of satisfied finality is exhilarating. Hahn has the full of measure of the piece, its gawky lyricism, ethereal filigree and cripplingly difficult cadenzas (awkward chords galore), all rendered seemingly effortless. Wisps of old-world Vienna echo from the Andante, whereas in a performance of this calibre the finale's complex acrobatics suddenly have musical meaning. Of course having a first-rate orchestra and conductor helps. The Sibelius performance is fascinating but less wholly convincing although as with the Schoenberg Hahn weaves a seductive, evenly deployed tone and her technique is impeccable." (Rob Cowan, Gramophone) Waardering met dubbele 10 op ClassicsToday; volg voor de tekst de link.
"Silfra, vlak buiten Reykjavik, ligt op de grens tussen de Noord-Amerikaanse en Euraziatische tektonische platen. Een wonderlijk landschap en een inspirerende plek. Tenminste als we de gelijknamige CD van violiste Hilary Hahn en de Duitse prepared piano-specialist Volker Bertelmann a.k.a. Hauschka mogen geloven. Hauschka maakt muziek die het midden houdt tussen de meditatieve gekte van Satie, de prepared pianowerken van John Cage en een doos vol minimal music-historie. Samen met Hahn heeft hij zich 2 maanden teruggetrokken in de eenzaamheid van IJsland om al improviserend samen 12 tracks op te nemen die op een of andere manier verbonden zijn met de plek waar ze waren. Ze legden muzikale lagen over elkaar, namen werken in één take op en experimenteerden dat het een lieve lust was. En het mooie is: het resultaat is ernaar. Hahn ontpopt zich als alles behalve een braaf concertenspelende klassieke musicus en Hauschka overstijgt zichzelf in diepgang en inventiviteit." (Paul Janssen, Luister; 4 uit 5 sterren)
'On the road'-documentaire, tijdens welke we de uiterst getalenteerde, op dat moment 24-jarige violiste een halfjaar volgen, van december 2003 tot juni 2004. Ze geeft aan de documentairemakers (en dus ook aan ons kijkers) een uitgebreide rondleiding door het Curtis Institute of Music in Philadelphia, waar ze vanaf haar tiende bijna een decennium vertoefde. Ze had daar o.a. les van de legendarische Jascha Brodsky, waar ze beeldend over vertelt. We zien haar op tournee in Hong Kong en Dresden en vooral in Berlijn, waar ze speelt met het Deutsches Symphonie-Orchester Berlin o.l.v. Kent Nagano. Het pakkende, sfeervolle vioolconcert van Korngold staat daar op het programma. Met haar sinds jaren vaste pianopartner Natalie Zhu speelt ze de 18de vioolsonate van Mozart. In de documentaire zien we hier stukjes van, gelukkig zijn de complete opnamen als bonus bijgevoegd. Dat maakt deze DVD meer dan alleen een interessant kijkje achter de schermen van een reizende concertvioliste, want de vertolkingen staan als een huis.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
