Het album rond het beroemde schandaalduet uit 1969. Naast nóg een paar duetten is de plaat vooral gevuld met solo gezongen stukken, door óf Gainsbourg óf Birkin. Gainsbourg schreef (natuurlijk) wel alle chansons. De meeste stukken zijn lekker zwoel orkestraal gearrangeerd, hetgeen de mysterieuze lading van Gainsbourgs fluisterpraatzang danwel het erotisch geladen gekir van oerzuchtmeisje Birkin alleen maar aandikt. Deze fraaie heruitgave gaat vergezeld van een 32 pagina's dik boekje met een flink essay over het album en het duo, alsmede schitterend beeldmateriaal (deels van flink oe-la-la-gehalte) en alle liedteksten.
"Invloedrijk conceptalbum (trefwoord: Lolita) vol zwoele muziek.", aldus Heaven. Die invloed reikte volgens dit magazine tot in de jaren '90 (bijv. Portishead). "You don't need to speak a word of French to understand this album - one eeds only to look at the nearly pornographic front cover or hear the lechery virtually dripping from Serge Gainsbourg's sleazily seductive voice to realize that this is the record your mother always warned you about, a masterpiece of perversion and corruption. A concept record exploring the story of - and Gainsbourg's lust for - the titular teen heroine, it is arguably his most coherent and perfectly realized studio album, with the lush arrangements which characterize the majority of his work often mixed here with funky rhythm lines which underscore the musky allure." (Jason Ankony, Allmusic) CD2 bevat alternative takes van alle stukken. De DVD bevat een 5.1 Surround mix van het album, plús een documentaire (40 minuten) over de plaat, waarin o.a. Jane Birkin aan het woord komt.
Meeslepend en stijlvol portret van de beroemde Franse dichter, zanger, componist en acteur Serge Gainsbourg, die in de jaren '60 en '70 uitgroeide tot een icoon van de Parijse artistieke scene. Voor striptekenaar Joann Sfar (1971) was Gainsbourg een held. Zozeer dat hij hem tot onderwerp maakte in zijn eerste speelfilm. Het resultaat is een originele, schitterend vormgegeven film die een sfeervol beeld geeft van het naoorlogse Parijs met al zijn jazzclubs en bars. Ook het turbulente liefdesleven van Gainsbourg passeert de revue. Met uitstekende vertolkingen van Laetitia Casta als Brigitte Bardot en Lucy Gordon als Jane Birkin. (tekst: Concordia Cinema) "Hartveroverend en overtuigend." (De Volskrant)
"This is a master piece of Serge Gainsbourg. Outstanding musicians, beautiful melodies and arrangements. This album would by itself showcase Serge Gainsbourg's talent and genius. Songs like Shotgun have so much energy and power. Looks like they have not aged by 1 minute ... (33 years later). Billy Rush does an outstanding job in the orchestration and guitars." "You're Under Arrest, Gainsbourg's final album, was another collaboration with American Billy Rush. It's difficult to say what Rush was going for here with Gainsbourg. There's the feeling that Rush was taken with both Nile Rodgers' Chic and Grandmaster Flash & the Furious Five. These are overly slick funk tunes that border on both new wave and rap, and seem to leave the subtle ironies of Gainsbourg's demented lyrics behind -- which is too bad. Again, this is a record of solid material that misses (if only just) because of Billy Rush's heavy hand. No matter though, because the Gainsbourg faithful will have to have it anyway." (Allmusic)
Bevat de eerste twee albums van de Franse schuinsmarcheerder, uit 1958 en 1959, aangevuld met liefst 11 bonustracks uit diezelfde jaren. Op deze vroege platen is Gainsbourg al helemaal Gainsbourg, al is z'n stem nog lang niet zo verrot als later. Sterker nog: hij heeft hier een uiterst prettige en zuivere zangstem. Muzikaal bewandelt hij met smaak en ironie paden ergens tussen fruitig-frivole chansons, kitsch en haast cabaretmuziek-achtige liedjes. Onder de bonus tracks twee stukken die hij aandroeg voor de soundtrack van "Voulez-Vous Danser Avec Moi?" (een film met Brigitte Bardot) en 4 door hem geschreven, maar door Juliette Gréco gezongen chansons.
"Een drankorgel dat drie pakjes sigaretten per dag wegpafte. Die obsceniteiten naar Whitney Houston schreeuwde en de nog minderjarige France Gall over lollies met anijsvulling liet zingen. Die het meest schandalige hijgnummer aller tijden opnam, waar zelfs het Vaticaan schande van sprak. Verdient zo iemand nu een eerbetoon? Natuurlijk, want hij is Serge Gainsbourg (1928-1991). Eén van Europas meest invloedrijke songschrijvers. Een man met een schat aan schitterende liedjes vol dubbele bodems en zelfverzonnen woorden, die hij zelf zong, maar vaker nog schonk aan de prachtigste vrouwen. Alleen, weten we dat wel in Nederland en België? Ja, 'Je taime moi non plus' hijgen we allemaal mee. Het is een van de langst genoteerde hitsingles in Nederland. Achttien bands en artiesten uit de Benelux vinden ook dat Serges liedjes nog altijd de moeite waard zijn. Zij hebben ze vermomd als soulstomper, pianoballade, swingende rumba of dampende dub. Wat je er ook mee uithaalt, de nummers blijven geweldig." (Guuzbourg)
Geniale gek der Franse pop, die in 1991 overleed. De man hield van sex en andere geneugten des levens en liet dat dan ook in z'n teksten blijken. Muzikaal niet onder een noemer te plaatsen: van TC Matic-achtige hoekige funk (met een stem erbij die minstens zo gruizig en verlopen klinkt als die van Arno Hintjens) tot relaxte reggae. En in z'n begintijd, eind jaren vijftig, in klassieke chansonstijl met coole jazzbegeleiding. Zoals in "Le Poin'conneur Des Lilas", dat hier het slotnummer is, maar al uit 1958 stamt. Het gaat over een gaatjesknipper in de metro: 'gaatjes, altijd maar weer gaatjes'.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
