"The Message van bassist Stanley Clarke opent met And Ya Know Were Missing You, een hommage aan een aantal van zijn dierbare vrienden die het tijdelijke voor het eeuwige hebben moeten inruilen. Een zeer vette bassolo die alleen maar begeleid wordt door de human beatbox van raplegende Doug E. Fresh. Dit wordt gevolgd door een aantal epische jazzrocknummers met een flinke laag Scientology-saus die doet herinneren aan Clarkes werk uit de jaren 70 met Return To Forever. Dit bereikt een onbedoeld komisch hoogtepunt in Combat Continuum dat ingeleid wordt met een bericht van een nieuwslezer die meldt dat de aliens onze wereld aan het veroveren zijn en dat men vooral kalm moet blijven. Vervolgens stort Clarke een lading jazzrockgeweld op ons uit die direct naar de kalmerende middelen doet grijpen. Verder nog een stuk van Bach op de cello. The Message sluit af met ouderwetse funk waarop Fresh zijn rapkunsten mag botvieren". (AD, Muziekweb)
Drie albums van de top-fusionbassist, uit de jaren 1984-1986. Hij maakte die platen met een veelal per track wisselende bezetting aan cracks. We praten hier over de crème de la crème der sessiemuzikantencorps (zoals gitarist Paul Jackson Jr., toetsenist Pat Leonard (in die jaren vooral bekend van zijn werk met Madonna)), aangevuld met prominente gasten als gitarist Jeff Beck, toetsenist Herbie Hancock en drummer Stewart Copeland. Muzikaal beweegt hij zich tussen fusion, funk, R&B-pop en zelfs hiphop: op "Find Out" uit 1985 staat een rapversie van Bruce Springsteens toen zeer actuele "Born In The U.S.A.". Op "Hideaway" laat hij zich zowel op fusion- als funk-gebied uitdagen op zijn eigen instrument door samen te spelen met zowel Weather Report-bassist Alphonso Johnson als funkbeest Larry Graham.
Hoewel er maar twee jaar tussen deze twee albums van de 'superbassist' zit, zijn ze toch heel verschillend. Op "Rock, Pebbles And Sand" verkent Clarke rock- en funkvelden, maar wel met een flinke jazzrock-insteek. Het technisch uitdagende spel van Clarke, gitarist Charles Johnson, toetsenist Steve Bach en vooral superdrummer Simon Phillips maakt dit album interessant voor diegenen die Clarke vooral roemen om zijn Return To Forever-verleden. In de suite "The Story Of A Man And A Woman" (met Chick Corea als speciale gast) laat vooral Simon Phillips met zijn superieure en onnavolgbare spel de luisteraar verdwaasd achter. Daarvóór hebben we trouwens dan ook al meer down-to-earth maar wel behoorlijk harde funk voor onze kiezen gekregen. De overgang naar track 8, het openingsnummer van "Let Me Know You" is groot. In tussenliggende jaren had Clarke met George Duke gewerk en de muziek op "Let Me Know You" (gemaakt met een flinke rij topsessiekrachten) neigt naar de poppy 'urban' R&B die Duke solo in die jaren maakte.
"Na een carrière van zon veertig jaar is basfenomeen Stanley Clarke nog steeds niet uitgespeeld. De man, die als dragende kracht van Return To Forever en met zijn magistrale soloplaat "Schooldays" aan de wieg heeft gestaan van de jazzrockexplosie, heeft een nieuwe jonge band om zich heen verzameld om daarmee wederom een prima plaat mee vol te bassen. Uiteraard komen Clarke pluk- en slaptechniek ruim aan bod maar ook de anderen laten zich niet onbetuigd, daarbij ondersteunt door een keur van gasten met als opvallendste naam de prima pianiste Hiromi. Topnummer, hoe kan het ook anders is, het fraai getitelde "Larry Has Traveled 11 Miles And Waited A Lifetime For The Return Of Vishnus Report" waar minstens zes referenties aan tijd- en genregenoten van Clarke in zitten. Luisterend naar het gebodene op The Stanley Clarke Band kan onze basgigant nog aardig wat jaartjes mee." (André de Waal, Platomania)
Opname: 2008.\n"Stanley Clarke behoort met de betreurde Jaco Pastorius tot de meest invloedrijke bassisten van de jaren '70. Clarke speelde toen met o.a. Chick Corea, Dexter Gordon, Horace Silver en Gil Evans. Het meest bijzondere aan dit album is dat Clarke heel de plaat door kiest voor de akoestische in plaats van de elektrische bas. Ook al speelde Clarke reeds akoestisch op talrijke opnames, niet eerder maakte hij een akoestische trioplaat. Hij wordt bijgestaan door zijn oude maatje Lenny White (drums) en door de jonge Japanse pianiste Hiromi Uehara. Een perfecte combi: hier wordt werkelijk gemusiceerd op topniveau. De plaat bevat drie Clarke-originals, waarvan de opener "Paradigm Shift (Election Day 2008)" opgedragen werd aan Barack Obama. Wat Clarke hier allemaal laat horen is zonder meer verbluffend. Daarnaast komt Hiromi zeer sterk uit de verf en samen met de uitstekende White tilt ze het geheel op een hoger niveau. Een adembenemend trio; wie nog geen fan was van Clarke kan het nu gemakkelijk worden." (Rootstime.be)
Wat onbekendere RTF-plaat die vlak vóór de klassieker "Romantic Warrior" werd uitgebracht, na lange tijd in 2017 eindelijk weer leverbaar op CD (dure Japanse importversies niet meegerekend). "The fourth edition of Return to Forever was a band that emphasized the screaming wah-wah guitar of Al Di Meola and every electric keyboard Chick Corea could get his hands on to play furiously fast runs. Where the initial, airy Flora Purim/Airto/Joe Farrell edition gave way to the second undocumented group featuring Earl Klugh, and the third band with electric guitarist Bill Connors, this RTF was resplendently and unapologetically indulgent, ripping through riffs and charted, rehearsed melodies, and polyrhythms like a circular saw through a thin tree branch. Their immediacy and visceral power is why rock audiences were drawn to them, impressed by their speed-demon vagaries as much as their concern for musicality." (Michael G. Nastos, Allmusic; 3,5 uit 5 sterren)
In april 1982 gaf het van Return To Forever bekende drietal Chick Corea (piano), Stanley Clarke (contrabas) en Lenny White (drums) een tweetal concerten met saxofonist Joe Henderson. Eén in New York en eentje twee dagen later in Los Angeles. Het is dan wel deels een Return To Forever-reünie, muzikaal worden hier totaal andere paden bewandeld. Zoals al aangegeven spelen de heren hier akoestisch en het gebodene ligt in het hard- dan wel postbop-idioom en heeft niets van uitstaan met de fusion van de moederband. En met Joe Henderson is een expressieve tenorsaxofonist binnengehaald, die gewend is tegen de randen van de freejazz aan te spelen. De omstandigheden - snel georganiseerd en nog allerlei vliegvertragingen door slecht weer ook - geven het concert een fijne spontane feel en vooral Clarke en White spelen veel losser dan we van deze powerritmekanonnen gewend zijn. Regisseur Gary Legon werd ten tijde van de DVD-release, 20 jaar na dato, geïnterviewd. Hij vertelt uitgebreid over de bijzondere totstandkoming.
"Dit album uit 1976 van Stanley Clarke is een veelgeprezen werk van deze virtuoze bassist, gedragen door überfunky baslijnen en grensverleggende akkoordenschemas. Invloeden variëren van jazz, rock, P-funk, Braziliaanse grooves en four-to-the-floor disco beats, wat "School Days" een mijlpaal in de fusion maakt! Bassisten over de hele wereld kwijlen bij de inventieve riffs van Clarke. Maar er is meer: "School Days" bewijst dat Clarke niet alleen best goed kan spelen, maar ook een geniale songwriter is. Omringd door topmuzikanten (waaronder George Duke en John McLaughlin) weet Clarke in "School Days "de fijne balans te vinden van commerciële maar toch steengoede muziek." (Bertus / MOV)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
