De Nederlandse pianist Ronald Brautigam werkt aan een complete opname van alle pianomuziek van Ludwig van Beethoven. Hij onderscheidt zich van andere pianisten door dit op fortepiano's te doen. Dit zijn nu eens geen gerestaureerde instrumenten uit de Enschedese Edwin Beunk-collectie, want die gaan niet terug tot Beethovens tijd. Paul McNulty bouwde instrumenten na zoals die tussen 1788 en 1819 door Beethoven zelf bespeeld werden. Met de diepgaande studie van Brautigam naar deze werken erbij, krijg je zo dus min of meer te horen hoe deze werken indertijd geklonken zouden kunnen hebben. Natuurlijk legt Brautigam zijn eigen ziel in die werken, dus je kunt nooit zeggen: 'zo speelde Beethoven ze zelf ook'. Deze zijn op losse CD's verschenen, maar deze box voegt de sonates samen, inclusief indertijd niet uitgegeven jeugdwerken en onvolledig gebleven stukken. Andere werken, zoals de bagatellen, vindt u hier dus niet; daarvoor bent u afhankelijk van los verschenen deeltjes in Brautigams Beethovenreeks.
"Brautigam speelt Mozart zoals een meesterverteller een gedicht voordraagt: de noten zijn de woorden, het concert is een verhaal. Bij hem verlang je altijd naar meer. Brautigam bereikt op de piano de droom die iedere instrumentalist nastreeft: zingen." (Elsevier) "Ronald Brautigam treft van beide concerten perfect het karakter. Er valt over deze afleveringen in de fraaie Mozart-reeks van pianist Ronald Brautigam en dirigent Michael Willens weinig nieuws te vertellen, maar wel veel goeds. Pianist en dirigent zijn meer dan vertrouwd met Mozarts idioom. De combinatie van oog voor detail en oor voor de grote lijnen doet het altijd goed. Hier een treffend accent, daar een ritmisch figuurtje, een opvallend ornamentje, nooit ten koste van het geheel. De fortepiano van Paul McNulty, kopie van een Weens Walther-instrument uit 1805, heeft zijn natuurlijke plaats in het orkestrale geheel; de balans is voortreffelijk. Spanning, inzicht en enthousiasme zijn de sleutelwoorden in deze serie." (Gerard Scheltens, Luister)
Composed in April 1776, Concerto No. 8 in C major, K 246, was written for Countess Antonia Lützow, one of Leopold Mozarts pupils and an influential member of the local Salzburg aristocracy. In terms of technical difficulty, it is among the least demanding of Mozarts piano concertos. Concerto No. 11 in F major, K 413, and Concerto No. 13 in C major, K 415, belong to the set of three subscription concertos that Mozart composed in Vienna at the very end of 1782 and during the spring of 1783. Ronald Brautigam has deservedly earned a reputation as one of Hollands most respected musicians, remarkable not only for his virtuosity and musicality but also for the eclectic nature of his musical interests. He has received numerous awards including the Dutch Music Prize and a 2010 MIDEM Classical Award for best concerto recording for his CD of Beethoven Piano Concertos with the Norrköping Symphony Orchestra conducted by Andrew Parrott. (bron: BIS/Ronald Brautigam)
Studio-opname, waarbij Brautigam uitleg geeft over de te spelen pianowerken. "Een reeks korte filmpjes met Ronald Brautigam in de hoofdrol. 'A history of piano music', luidt de aankondiging, waarschijnlijk met educatieve bedoelingen. Ronald Brautigam geeft bij ieder te spelen muziekstuk een onderhoudende, Engelstalige uitleg over componist en werk. Vervolgens zie je hem spelen, op fraaie oude fortepiano's waarover de hoestekst helaas geen informatie verschaft (in de aftiteling is wel te lezen dat ze uit de collectie van Beunk & Wennink uit Enschede komen; HB). Het aardige tijdens het spelen zelf is dat de camera regelmatig ver zijn schouder meekijkt. Op die momenten kun je de bladmuziek gewoon meelezen. En soms verschaft een transparant notenbeeld (van bijv. Domenico Scarlatti of Mozart) daarbij de plezierige illusie dat je dit stuk ook best zelf zo zou kunnen spelen. Dit is geen DVD waarbij je twee uur achterover in je stiel kunt zakken. Integendeel, er is oplettendheid vereist. het is de bedoeling dat je er iets van opsteekt." (Margaretha Cournstra, Luister; 5 uit 5 sterren)
Dat de allerindividueelste wereld van de romantiek ook zijn collectieve producties kent, bewijst de zogenaamde "F.A.E. sonate". De titel verwijst behalve naar het thema van de sonate ook naar het motto "Frei, aber einsam", dat de lijfspreuk was van vioolvirtuoos Joseph Joachim. De afzonderlijke delen werden als een surprise geschreven voor Joachim door Robert Schumann, diens leerling Albert Dietrich en een nog jonge Johannes Brahms. De "F.A.E. sonate" verscheen op cd in een uitvoering van violiste Isabelle van Keulen en pianist Ronald Brautigam. Zij spelen tevens de "Sonate op.78 nr.1" van Brahms en de "Drei Romanzen op.22" van Clara Schumann. (H.J., Muziekweb)
2007 was een herdenkingsjaar voor de componisten Grieg (100 jaar geleden overleden), Elgar (150 jaar geleden geboren) en Sibelius (50 jaar dood). Voor Isabelle van Keulen en Ronald Brautigam de aanleiding om deze CD uit te brengen. "Isabelle van Keulen en Ronald Brautigam storten zich met eendrachtig enthousiasme op dit origineel samengestelde programma. Ze houden van een stevige, gespierde aanpak zonder sentimentaliteit. Daar kunnen deze sonates voortreffelijk tegen - 'muziek in zeehondenvel' zei Ole Bull over Griegs sonate - maar toch zou iemand op sommige momenten een wat verfijndere dynamiek en een wat lyrischer klank kunnen wensen. Maar dat is een kwestie van opvatting: mij bevallen deze uitvoeringen uitstekend en de opnameklank (Galaxy Studio's in het Belgsiche Mol) is onberispelijk". (Gerard Scheltens, Opus Klassiek, feb. 2008).
"Ronald Brautigam is inmiddels een van de belangrijkste exponenten van de fortepianopraktijk en zijn discografie is ondertussen de 50 opnames gepasseerd. Dit deel uit zijn Beethoven-serie op fortepiano opent met Beethovens zeer vroege niet genummerde werken voor klavier, toen hij nog slechts 13 jaar oud was en in Bonn woonde. Ofschoon in de traditionele vorm, treft men hier al des Meesters rusteloosheid en drang aan om de toehoorder te verrassen. Het laatste werk hier - het Andante maestoso in C - wordt vaak Beethovens 'Letzter musikalischer Gedanke' genoemd. Het wordt gedateerd op november 1826, vier maanden voor zijn dood en slechts enkele weken voor zijn ziekte, die hem van verder componeren afhield. Het is gebaseerd op een schets voor een pianokwintet dat hij beloofd had te schrijven voor zijn uitgever Diabelli. Over Brautigams uitvoering hoeven we niet veel woorden vuil te maken. Zoals altijd: vanzelfsprekend en evenwichtig." (Emile Stoffels, Luister; 5 uit 5 sterren voor uitvoering, 4 voor registratie)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
