"De Frans-Amerikaanse pianist Jacky Terrasson waagt zich na een rist albums als leider aan zijn eerste solo-opname. Een solo-CD is het geschikte vehikel voor een pianist om thematisch of zelfs autobiografisch te werk te gaan. Zijn interpretatie van "Just A Gigolo", volledig in de stijl van Thelonious Monk, is een warmhartige, maar bijna te nadrukkelijke imitatie van Monks ritmische patronen. Een elegante en mooi gespeelde blues is "Tragic Mulatto Blues". In "America The Beautiful" hoor je zowel invloeden van Monk als Keith Jarrett. Er zit veel melancholie in, alsof hij treurt om de toestand van dat land. Op "You've Got A Friend" neigt hij naar sentimentaliteit. Deze opname heeft vaak een meditatieve sfeer. Het strak gespeelde "Cherokee" is dan weer schatplichtig aan de stijl van Lennie Tristano, maar meesterlijk gespeeld. Het titelnummer is een wervelend stuk, met een grote stuwkracht. Hij sluit af met het stille "Go Round", dat klinkt als een raadselachtig stukje uit een muziekdoos." (KVK, De Standaard)
De 7de Blue Note-plaat van de pianist bevat vrijwel uitsluitend stukken van anderen. Deze adaptaties zijn vaak zeer opmerkelijk: zelfs 'My Funny Valentine' weet hij fris en origineel te benaderen. Verder o.a. Franse chansons.
Plaat van z'n piano-trio uit 1995. Won rond die tijd de Thelonious Monk Award en was daarmee, voor Jesse Van Ruller, de eerste Europeaan die 'm won.
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
