"Dit jaar viert de in 1954 in Lee’s Summit, Missouri geboren gitarist Pat Metheny niet alleen zijn 70ste verjaardag, hij viert tegelijkertijd zijn 50-jarig muziekjubileum. Een 50-jarig jubileum in een vol en fascinerend rijk muzikaal leven dat hem al op jonge leeftijd in de top van de jazz deed belanden en op de belangrijkste podia van de wereld. Een positie die hij, met talloze fascinerend goede albums en optredens, nooit verloor. Met zijn nieuwste album "MoonDial", waarop hij solo met een bariton gitaar te horen is, maakt hij maar weer eens duidelijk waarom hij nog steeds tot de absolute top behoort. Wat "MoonDial" zo overweldigend mooi maakt is die zo herkenbare manier van spelen, die feilloze techniek en die zo emotievolle wendingen die zijn spel al decennialang zo buitengewoon maken. De productie van het album is direct en puur zodat het voelt alsof hij vlak voor je op een kruk gitaar zit te spelen. "MoonDial" is even intens als meesterlijk." (Written in Music; 4.5 uit 5 sterren)
"Tijdens een wereldtour vond jazzgitarist Pat Metheny een file op zijn laptop die hij niet direct herkende, met stukken die hij in de afgelopen jaren thuis of op hotelkamers had opgenomen. Zelfs niet eens meer herinnerde deze ooit opgenomen te hebben. De opnamen verrasten hem zo in kwaliteit dat hij de mooiste stukken daarvan nu verzameld heeft op dit album. De tien stukken zijn elk van een fabuleuze kwaliteit en hoewel hij ze solo speelt, bevatten ze alles wat ze ook in een bandbezetting zo bijzonder hadden gemaakt. Tien stukken zonder opsmuk die zijn fascinerende spel in volle glorie laten horen. Vaak gedubbeld waardoor basis, melodielijnen en solo’s glansrijk over elkaar heen samensmelten. Wat een magnifiek gitarist is hij toch en wat blijft hij toch super herkenbaar in het bereiken van de emoties in zijn composities. "Dream Box", waarin box ‘slang’ onder muzikanten is voor een ‘hollow-body’ elektrische gitaar, is zo’n album waar je eindeloos naar kunt blijven luisteren." (Writteninmusic; 4 uit 5 sterren)
"Het is nauwelijks voor te stellen hoe gitarist Pat Metheny zich ook na bijna 45 jaar nog weet te vernieuwen. From This Place is zijn eerste plaat met nieuw werk sinds Kin (2014) en gemaakt met alweer een nieuwe band, waarmee hij sinds 2016 de wereld over toerde. Met Linda May Han Oh op bas, drummer Antonio Sanchez en zijn eigen ontdekking pianist Gwilym Simcock, pakt hij de zaken op From This Place groots aan. Openingsstuk America Undefined duurt bijna een kwartier, is gebouwd rond een simpel herhalend thema en groeit met strijkers uit tot een prachtig filmisch vergezicht. Compositorisch is Metheny hier in topvorm, maar ook het samenspel met zijn band is om van te smullen. Simcock samen met Metheny klinkt al bijna net zo onontkoombaar als de combinatie met de onlangs overleden toetsenist Lyle Mays, met wie Metheny veel van zijn beste werk opnam." (Volkskrant, 5 sterren)
"This is a 2019 live New York recording, juggling Methenys signature country-lilting lyricism, boppish swing, and some rousing rock-guitar muscle. On keys is the astonishing 26-year-old Houston-born jazz/R&B/hip-hop virtuoso James Francies (whose employers have ranged from saxophonist Chris Potter to Questlove), with the astutely powerful Marcus Gilmore on drums. Two extended new compositions lay jangling, running-feet electronics under typically sensuous ballad motifs, or trumpet-like synth-guitar arias, bookending Metheny classics such as the dreamy Better Days Ahead (from 1989s Letter from Home), a stunning Francies organ break of skid-turns, swirls and squeals on the percussively bluesy Timeline, and a shapely makeover of the leaders 1976 debut tune Bright Size Life." (The Guardian)
"In 2012, guitarist Pat Metheny won a Grammy for his album "Unity Band". It featured Chris Potter (ts, ss, bcl, fl), Ben Williams (b), and Antonio Sanchez (d). A year later, the Unity Group returned with "Kin ", which found the ensemble expanded with multi-instrumentalist Giulio Carmassi. Arriving in 2016, "The Unity Sessions" showcases that expanded group live in a gorgeously produced performance at New York's Black Box Theatre. Here, we get cuts off both albums, as well as songs culled from Metheny's lengthy career. These run the gamut from acoustic pieces ("Adagia") to moody, groove-oriented modal fusion ("Roofdogs") to atmospheric world music-inflected pieces ("Come and See") and more. Elsewhere, the ensemble combines Coltrane-esque spirituality and African rhythms on "On Day One," and dives into the flamenco-steeped anthem "Rise Up." Ultimately, while Metheny is the undisputed leader, it's the thoughtful interplay that makes these sessions so involving." (Matt Collar, Allmusic; 3,5 uit 5 sterren)
"In his illuminating book 'Improvisation: Its Nature and Practice in Music', Derek Bailey explains the shift he made from guitarist of all trades to purely free improviser. To do so, he dumped traditional connections to devise a spiky, busy, atonal approach from the ground up. Forget melodies, chords, even tempo; in their stead, Bailey unleashes torrents of harmonics, microtones, clipped chords, chance dissonance, scurrying fretboard scrabbles, and a complete disregard for standard musicality. This triple-disc set documents late 1996 exploits of a symmetrical quartet: Bailey and Pat Metheny (guitars), Pat Wertico and Gregg Bendian (drums and percussion). Alternately a metallic roar and an acoustic sparkle, the music is spasmodically dangerous. I dont like the piercing distortion Metheny uses to cut through Baileys wall of noise, but his acoustic and guitar synth work is nice, and the drummers shake, rattle, and roll on a laundry list of objects. Certainly not recommended for Pats pop fans." (Jazzshelf.org)
"Trumpeter Cuong Vu has a lengthy history with Metheny that goes back to "Speaking of Now" (2002). Since then, Vu has played with the guitarist at his more adventurous contemporary works. Despite having graduated from the New England Conservatory and worked with a.o. David Bowie, Myra Melford, and Laurie Anderson, Vu is a maverick. A highly gifted, forward-thinking musician, Vu often eschews the more clarion, declarative aspects of trumpet playing in favor of macabre growls, dampened tones, and madly skittering improvisatory lines. Pairing him with Metheny might seem like an odd choice. Metheny is known more for his warm tone and clean lines than downtown N.Y.C. edginess. However, he is also a mutative artist whose skills bridge wide stylistic plains. It's also easy to forget that Metheny played on Ornette Coleman's "Song X" (1986), an album of frenetic yet deceptively restrained free jazz that works as a useful touchstone for what Vu and Metheny have created here." (Matt Collar, Allmusic; 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
