Tijdens de 6 optredens in Nederland, december 2016, vertolkte de Portugese zangeres al repertoire van deze toen nog niet verschenen dubbel-CD. Ze overschrijdt elke muzikale grens: van fado naar Portugese folklore, Argentijnse tango en Arabisch getinte muziek. "Waar het merendeel van de grote fadozangeressen geen muzikaal geschoolde achtergrond heeft, is dit bij Pontes hoorbaar anders. Spatzuiver, een enorm bereik van diep tot zeer hoog. De titel "Peregrinaçao" (Pelgimstocht) lijkt treffend gekozen; dit is inderdaad een ware muzikale zoektocht, van continent naar continent. Afwisseling is er meer dan genoeg, van klein gezongen stukken tot bijna bombastisch gebrachte nummers. Daar waar Pontes 25 jaar geleden door toevoeging van meer instrumenten en pop- en jazzinvloeden een van de fadovernieuwers was, brengt ze nu klassiek getinte liederen met een spannende, dramatische twist langs de randen van de fado. Gebleven is de intensiteit waarmee ze haar muziek zelf beleeft en brengt." (Jan Piet Hartman, Jazznu.com)
De discografie van de Portugese zangeres Dulce Pontes valt uiteen in meer pop-gericht werk en stukken in onvervalste fado-stijl. Op dit live-album uit 1995 gaan deze stijlen hand in hand, in om-en-om-blokjes. Ze heeft een flinke batterij musici tot haar beschikking: enerzijds muzikanten die haar met o.a. guitarra Portuguesa begeleiden in fado-liederen van o.a. Amalia Rodrigues, anderzijds een band waarmee ze subtiel gearrangeerde, wolwassen kamerpopnummers speelt, die wel wat neigen naar het werk van iemand als de Noorse Kari Bremnes: hier horen we o.a. fraai zoemende fretloze elektrische basgitaar, elektrische gitaar en hier en daar strijkersarrangementen.
De Portugese zangeres zingt vnl. al wat oudere stukken van Morricone, o.a. songs die zijn geschreven voor films (o.a. The Mission, Once Upon A Time In The West), maar Morricone schreef ook 5 stukken speciaal voor haar. Mmv Carel Kraayenhof.
Drie schijven die alledrie een andere kant belichten van Pontes' repertoire. OP CD1 horen we opnamen waarop ze begeleid wordt door haar vaste ensemble en vertolkt ze pure fado. Volledig akoestisch, géén synthesizers, géén popinvloeden (zoals in het verleden op haar studio-albums wel 'ns gebeurde), maar meerdere Guittarras Portuguesas als hoofdbegeleiders. CD2 is minder puur, maar niet minder mooi. Hier zijn steeds andere begeleiders te horen, o.a. een strijkorkest en een koor, en laat ze naast fado ook uitstapjes naar Spaanse en Mexicaanse muziek horen. De derde schijf is een DVD. Die bevat een door de Turkse TV opgenomen concert in Istanbul (8 tracks) tijdens welke ze begeleid wordt door een klein ensemble (met o.a. cello en natuurlijk Guitarra Portuguesa) en een documentaire die de totstandkoming van het materiaal op CD2 belicht.
Fadozangeres Dulce Pontes wordt algemeen beschouwd als één van de meest waardige opvolgers van de onbetwiste koningin van het genre, Amalia Rodríguez. In 1991 nam ze namens Portugal mee aan het Eurovisie Songfestival, op het album Focus (2003) werkte ze samen met filmcomponist Ennio Morricone, en daarnaast speelde ze samen met uiteenlopende artiesten als Wayne Shorter, Césaria Évora en Andrea Bocelli. Perfil wordt aangekondigd als een terugkeer naar de basis voor de artiest. En inderdaad, stilistisch bevat het precies wat je van de fado verwacht: de guitarra Portuguesa, poëzie en melancholische, doorleefde zang. Zeker dat laatste is iets wat Pontes bij uitstek goed afgaat. In de prachtige opener Na Línga Das Cançôes is vooral de schoonheid van de fado terug te horen; in Fado Mal Falado begint ze rustig pratend en neemt haar stem iedereen mee in een emotionele wervelwind. Zelfs wie het Portugees niet machtig is begrijpt haar uitstekend. (JV Muziekweb)|
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
