"Een Braziliaanse ster die de zonneschijn van de Noorse hoofdstad bezingt, dat klinkt niet alledaags. Dat geldt ook verder voor deze produktie die zo'n tien jaar geleden werd opgenomen in de Rainbow-studio van Jan Erik Kongshaug onder leiding van bassist Adolfo Stroeter. Die ook zijn mede-musici liet schitteren: percussionist Trilok Gurtu in het laconieke 'Rep', de muzikaal ethnologe Marlui Miranda in haar eigen stuk 'Bastiana', toetsenist Bugge Wesseltoft in het dromerige 'Kaô' en accordeonist Toninho Ferragutti in het reggae-achtige 'Xote'. De superontspannen zingende Gilberto Gil vond het blijkbaar allemaal prima want hoewel hij de helft van de liedjes schreef, dringt hij zich totaal niet op. Betrokken zijn maar toch ingehouden klinken, dat kunnen alleen echt grote artiesten". (Frans van Leeuwen, NRC, 2006)
"A leader of Brazil's Tropicalia movement during the late 1960s along with artists Caetano Veloso, Marcos Valle, and Gal Costa, multi-instrumentalist Gilberto Gil mixed native styles like samba, MPB, and bossa nova with rock and folk instruments to become one of Brazil's, and the world's most celebrated singer/songwriters. Gil's career has spanned six decades, and he's had hits in each one. For most of the rest of the '70s, he recorded for a variety of Brazilian record companies until signing an international deal with the WEA group of labels in 1977. He toured U.S. colleges in 1978 and firmly established his place in the international jazz world." (Allmusic) Dit album bevat de registratie van een optreden in de VS. Met een akoestisch band, waarin zijn warme, vrolijk wiegende en melancholieke songs het beste floreren. (GR Muziekbank)
"Brazilië telt nog steeds zo'n 220 etnische groepen, ieder met hun eigen cultuur, taal en liederen. De Braziliaanse zangeres Marlui Miranda heeft, na tien jaar op allerlei 'toevallige' manieren in aanraking te zijn gekomen met meerdere van deze ethnische groepen, het arsenaal aan liederen en melodieën dat zij aldus verzamelde op cd gezet. Het resultaat is intrigerend te noemen. Vooral ook omdat zij de moeite heeft genomen de liedjes fonetisch te transcriberen zodat de enthousiaste luisteraar een voorzichtige poging kan wagen tot een uitvoering van bijvoorbeeld een regendanslied. Alle nummers worden uitgebreid toegelicht. Deze cd mag er zijn." (Muziekweb)
MTV Unplugged-sessie uit 1994, die ook uitgebracht is onder de titel "Acoustic". Met 6-koppige band (2 akoestische gitaren, bas, fluit, drums en percussie) brengt hij een even speels als luchtig klinkende songselectie ten gehore. Zonnige en subtiele brasilpop van een meester in het genre.
Op dit live album staan tien eigen composities van Gilberto Gil, uitgevoerd zowel solo als met band.
Een icoon in de Braziliaanse muziekgeschiedenis. De multi-instrumentalist en singer-songwriter wordt beschouwd als een van de pioniers in de wereldmuziek door zijn fusies van samba, salsa en bossanova met rock en folk. Sinds 2002 is Gil minister van Cultuur in de linkse regering van president Lula. De muzikant en politicus staat symbool voor het huidige Brazilië: modern en fier op zijn tradities, maar resoluut naar de toekomst gekeerd. Tijdens dit optreden doet hij iets waar hij op recent plaatwerk ook heel druk mee is: hij laat hij een dialoog horen tussen akoestische en elektronische (percussie)instrumenten. Omringd door enkele van Braziliës meest getalenteerde muzikanten brengt hij een uitgekiende en vooral heel aanstekelijke en swingende dwarsdoorsnede van repertoire uit z'n hele veertigjarige carrière. Daarbij ontbreken songs van z'n toen pas uitgebrachte Bob Marley-tribute "Kaya N'Gan Daya" niet. Bonus is een optreden in het Verenigde Naties-hoofdkwartier in New York. (met quotes uit Brussel Nieuws)
Klassieker uit 1975 van de 2 Brazilianen, samen zingend en spelend op akoestische gitaren, met wat hulp van een percussionist. In 9 lange nummers jagen ze elkaar al improviserend op tot een magische prestatie met hypnotiserende kracht.
Muziek voor ballet ter viering van 300ste geboortedag van Zumbi, stichter van Palmares Quilombo, vrijplaats voor gevluchte slaven. Vrij schetsmatige muziek, vol fascinerend ineenschuivende, middels virtuoos percussiespel gecreeerde ritmes.
"Dertig jaar na de miltaire coup in Brazilië herdachten deze twee groten van de Braziliaanse muziek de tropicalismo-beweging. Muziek maken tegen de dictatuur, met teksten voor goede verstaanders. Toen de grond te heet werd onder hun voeten, moesten de twee in ballingschap in Londen. Maar ze keerder terug en Gil bracht het zelfs tot minister (van cultuur) in een inmiddels democratisch Brazilië." (Heaven) De heren schreven het materiaal samen en wisselen de vocalen af. Op subtiele wijze is een synthese gevonden van aloude samba en moderne popmuziek. Voorzichtig worden sampletechnieken en andere electronica, funkbas en rockdrums door het akoestisch instrumentarium gevlochten. "Rap Popcreto" bestaat zelfs alleen maar uit samples: een collage van allerlei Braziliaanse artiesten die het woordje 'Quem' ('wie') zingen. Het wordt gevolgd door een ander opvallend nummer: een tropicana-pop-bewerking van Hendrix' "Wait Until Tomorrow".
Album uit 1997. Het breed uitwaaierende fusion-synth-intro doet vreemd aan. Toch brengt de Braziliaanse bard sterke, bossa nova-beinvloede echt-Braziliaanse liedjes, die soms wat al te Amerikaans zijn ingekleurd, maar meestal valt 't mee.
Een fraai live-optreden van deze Braziliaanse zanger in Tokyo. Eindigt met een wonderschone uitvoering van Bob Marley's 'No Woman No Cry'.
