"Anouar Brahem, meester op de ûd (Arabische luit), is een schoolvoorbeeld van hoe je traditionele muziek eigentijds maakt. Hij maakt al bijna 20 jaar prachtige albums voor het prestigieuze ECM, zoals "Le Voyage De Sahar" (2006) en "Souvenance" (2015), dat hij schreef n.a.v. de politieke omwentelingen in zijn geboorteland Tunesië. Op "Blue Maqams" slaat hij nadrukkelijk een brug tussen het Arabische toonstelsel (de maqam) en de jazz vandaar de titel. Daartoe heeft hij de handen ineen geslagen met de legendarische ritmesectie Dave Holland en Jack DeJohnette, met Brits multi-instrumentalist Django Bates op piano. In de resulterende negen open composities laten de muzikanten elkaar veel ruimte. "La Nuit" en het titelstuk zijn voorbeelden van zulke weidse stukken, terwijl "Bom Dia Rio" zacht swingende jazz brengt. "Persepoliss Mirage" heeft een indrukwekkend dreigend thema, waarna de licht stuwende baslijn van "Unexpected Outcome" de fraaie plaat naar een sfeervol einde brengt." (Louk Vanderschuren, Platomania)
"De geniale Tunisische ud-speler Dhafer Youssef komt vijf jaar na "Sounds Of Mirrors" eindelijk met de opvolger. En wat voor een album. De hoge verwachtingen worden meer dan waar gemaakt! En dat komt mede door de muzikanten op het album, wier namen bij het grote publiek bekender zijn dan de meester zelf: o.a. Herbie Hancock, Marcus Miller, Dave Holland, Vinnie Colaiuta. Eerst samengebracht, en pas met de gastmuzikanten in het achterhoofd schreef Youssef de muziek op de artiesten. Dat lukt je alleen maar als je in het wereldje al naam hebt gemaakt. Dit is een grote aanrader voor liefhebbers van jazz en wereldmuziek en muziekliefhebbers in het algemeen, want dit is een klassieker in wording. Een perfect verbindend album tussen ethnojazz en westerse fusion. Over 20 jaar zal dit album in de rijtjes staan van topalbums als "Bitches Brew", "Giant Steps", "Pilgrimage" en "Maiden Voyage". En dat is niet voor niets. Het moet wel heel raar lopen als hij hiermee geen Grammy gaat binnenslepen. (Maxazine; cijfer: 9/10)
Deel 2 van een serie live-opnames die niet eerder officieel verschenen zijn. Volume 2 laat Miles Third Great Quintet met Wayne Shorter, Chick Corea, Dave Holland en Jack DeJohnette, horen. Dit gezelschap bestond slechts korte tijd, maakte geen studio-opnames, maar gaf wel een serie onvergetelijke concerten. Op de CDs zijn 3 daarvan vastgelegd, die in Antibes (op 25 en 26 juli 1969) en Stockholm (5 november 1969). Disc 4 is een DVD met opnames die op 7 november 1969 werden gemaakt in Berlijn. Muzikaal zou je dit een crossover kunnen noemen tussen de nadagen van het jaren '60-kwintet met Hancock, Shorter, Carter en Williams en de kolkende, pionierende jazzrock van "Bitches Brew". 'Man ik wou dat er live-opnamen van deze band wren gemaakt, want ze waren echt allejezus goed.', schrijft Davis in 1989 in zijn autobiografie. Gelukkig blijken er dus wél opnamen te zijn gemaakt! "Krachtig, virtuoos, speels en gecontroleerd. Improviserend en toch toegankelijk." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 5 uit 5 sterren!)
"Toen Davis in juni 1970 de New Yorkse rockzaal The Fillmore aandeed, had hij met het net verschenen "Bitches Brew" een nieuw (rock)publiek bereikt, wat hem beviel, want hij putte meer inspiratie uit rock (Jimi Hendrix) en funk (Sly Stone) dan uit de jazz. De concerten die hij die vier avonden in juni 1970 gaf, werden in sterk verknipte vorm op "Miles Davis At Fillmore" uitgebracht. De 4 concerten werden met producer Teo Macero teruggeknipt tot 4 doorlopende stukken van 20 minuten. Spannend, maar tot welk subliem spel Davis toen werkelijk kwam, wordt nu pas goed duidelijk. De vier concerten staan, aangevuld met nog enkele opnamen, voor het eerst compleet op dit 4 CD's tellende deel in de inmiddels essentiële Bootleg Series. De geluidskwaliteit is optimaal. Het spel van de ritmesectie (bassist Dave Holland en drummer Jack DeJohnette) is adembenemend. De mooie combinatie Chick Corea (elektrische piano) én Keith Jarrett (orgel) leverde grandioze klavierduels op." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 5 uit 5 sterren!!)
Atmosferische, typische ECM-productie met betoverende sfeerstukken op traditioneel-Arabische oud, bijgestaan door Surmans saxofoon en klarinet (vaak Garbarek-achtige sferen creërend) en Dave Hollands ruimtelijke basspel.
Opnamen van een speciaal concert op een festival in Philadelphia, 1990, van een 'one off'-moderne jazz-supergroep: Jack DeJohnette (d), Herbie Hancock (kb), Dave Holland (b) en Pat Metheny (g). 100 minuten puur genieten!
Een ware jazz-supergroep. De plaat bevat over het algemeen vrij behoudende hardbop, die helaas niet het onderste uit de kan haalt, qua bevlogenheid, intensiteit en vernieuwing. 't Is allemaal wel OK, maar de verwachtingen zijn natuurlijk hoog.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
