Opname: 1958-2004
"Regisseur Bruno Monsaingeon maakte portretten van de muzikale groten der aarde (o.a. Yehudi Menuhin, Glenn Gould) in zijn eigen uitgepuurde stijl. Bij Maurizio Pollini is het enige decor diens huisbibliotheek. Pollini, een sfinx in de concertzaal, blijkt een opvallend minzame man. Bescheiden en accuraat haalt hij herinneringen op aan cruciale passages uit zijn carrière. Die worden met archiefmateriaal geïllustreerd. Pittoresk: een verlegen dansende Pollini na de Chopin-wedstrijd in Warschau, waar hij als 18-jarige won. Het Chopin-etiket heeft hij maar met moeite kunnen afschudden. Het staat in contrast met zijn sociaal engagement, o.a. bij de communistische partij. De vriendschap met Luigi Nono, en de toegewijde uitvoeringen van zijn werk zijn ook een facet van dat engagement. Het meest treffend zijn de eenvoudige getuigenissen. Zoals zijn antwoord op de vraag waarom hij een beperkt repertoire heeft: Ik speel alleen muziek waar ik zeker van ben dat ze me nooit kan vervelen." (Veronique Rubens, Staalkaart)
Bevat toelichting in het omslagboekje in het Duits, Engels, Frans en Italiaans.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
