Cellist en dirigent Mstislav Rostropovich viel in 2004 maar liefst twee Edisons ten deel: één voor zijn gehele oeuvre en één voor de cd waarop violist Maxim Vengerov het Vioolconcert van Britten en het Altvioolconcert van Walton speelt. Beide concerten werden geschreven door jonge componisten (Britten was 25 en Walton 26). De fraai uitgebalanceerde concerten corrigeerden het imago van zowel Walton als Britten: men beschouwde beide componisten voorheen eerder als gelikt satirisch dan als serieus. Britten had zijn concert in 1938 geschreven voor de uit Spanje gevluchte violist Antonio Brosa. Britten had Brosa kort voor het uitbreken van de Spaanse burgeroorlog ontmoet en met hem gemusiceerd in Barcelona. Walton componeerde zijn Altvioolconcert in 1928-29 op aanraden van dirigent Thomas Beecham voor de altviolist Lionel Tertis. Deze beschouwde het werk echter als onspeelbaar, waarna het werk in 1929 in première werd gebracht door Paul Hindemith. (HJ, Muziekweb)
Maurice Ravel schreef zijn spectaculaire zigeunerrapsodie Tzigane voor de excentrieke Hongaars-Britse violist Jelly d'Aranyi. (Zij maakte geschiedenis doordat zij de Britse première van het Vioolconcert van Schumann verzorgde, een jaar nadat het werk voor het eerst in Berlijn had geklonken. Het bepaald niet sterke concert had een beladen reputatie gekregen, omdat Schumann tijdens de ontstaansperiode niet op zijn best was. Jelly d'Aranyi presenteerde het concert echter zonder schroom, omdat ze tijdens een seance carte blanche had gekregen van Schumanns geest. Maar dit terzijde.) Ravel was zo onder de indruk van D'Aranyi's virtuositeit en zigeunervuur, dat hij zich een nacht lang door de violiste liet voorspelen. De aan Jelly d'Aranyi opgedragen Tzigane vormt het sluitstuk van deze cd, waarop Maxim Vengorov Franse vioolmuziek speelt. De Symphonie Espagnole van Lalo en het Derde Vioolconcert van Saint-Saëns werden beide geschreven voor de legendarische Pablo de Sarasate. (HJ, Muziekweb)
Twee documentaires uit 1998 op één DVD. "Playing By Heart" is een portret van de toen 24 jaar oude topviolist. We volgen hem tijdens en tussen concerten, zien hem begeesterd bezig bij masterclasses en zien 'm met zijn Fiatje door Amsterdam rijden, alwaar hij in die dagen een appartement bewoonde (nou ja, op die schaarse momenten dat hij thuis was, want hij is meestal op tournee). "Masterclass" is een registratie van een masterclass door Vengerov in Londen in 1998. We zien en horen 'm het beste naarboven halen bij drie sowieso al erg getalenteerde violisten (Chloë Hanslip, Corina Belcea en Philipp Schöttle). Het is fascinerend om te zien hoe Vengerov met een schat aan speelse trucjes en grapjes duidelijk maakt aan de drie hoe ze tot een diepere en doorwrochtere interpretatie kunnen komen van werken van resp. Sarasate, Tsjaikovsky en Ysaÿe. Daarbij laat hij zelf ook wat van zijn duizelingwekkende virtuositeit horen. Boeiend kijk- en luistervoer derhalve.
"Although these are pretty much traditional encore pieces, the music is so attractive and well played that it does not sound in the least bit redundant. Vengerov may not be the most creative fiddler around, but he is such a masterful musician that everything he touches turns to gold. Firstly, his intonation is absolutely impeccable. The purity and steadiness of Paganini's "I palpiti" is such that one never has the impression of his being under any strain. In the variation devoted to harmonics one admires the sonority as much as the wonderful control involved. The double-stopping episodes in Wieniawski's "Legende" appear to come as naturally to him as single notes. He captures the Slavonic melancholy with real intensity. Gentle and generous-spirited, Vengerov is charmingly pure in Kreisler's "Schon Rosmarin" and idiomatic for the tongue-in-cheek "Tambourin chinois". And I have never heard Tchaikovsky's "Melodie" played with more eloquence and refined tone colour." (J. Methuen-Campbell, Gramophone)
Documentaire over de Russische violist Maxim Vengerov. In 2004 nam Vengerov een sabbatical van een half jaar in zijn solocarrière, en gebruikte die tijd om zich in jazzimprovisatie en elektrische viool te specialiseren. Hij leerde ook de Argentijnse tango dansen, onder leiding van Sebastian Misse en Andrea Reyero. Dit leidde tot een samenwerking met de Israëlische componist Benjamin Joesoepov en de tangodanser Christiane Palha, die een nieuwe compositie aan Vengerov opdroegen. De cineast Ken Howard documenteerde Vengerovs sabbatical in een televisiefilm voor de The South Bank Show, en later in een langere filmversie in het programma Living the Dream. Ondanks Vengerovs sabbatical gaf hij toch 50 recitals in dat jaar.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
