"Les Arts Florissants, die we vooral kennen van hun uitvoeringen van Franse muziek, heeft nu kerkmuziek van Purcell ter hand genomen en deze gecombineerd met werk van veel minder bekende tijdgenoten. Net als Purcell schreven ook John Blow, Pelham Humfrey en William Croft grootse muziek voor de Anglicaanse, dus Engelstalige, liturgie. Groots is ook de uitvoering van Les Arts Florissants, een ensemble dat erom bekend staat het barokrepertoire niet met zijden handschoentjes aan te pakken. Dus niks etherisch jongenskoortje en devoot orgeltje maar stevig zingende sopranen en flink in snaren en toetsen grijpende continuospelers. Daardoor ontstaat vaak de indruk dat je naar theatermuziek luistert in plaats van kerkmuziek. Muzikaal liggen deze genres in de barok nooit ver uiteen." (Marcel Bijlo, Klassieke Zaken)
"Kent u de jazzcomponist Henry Purcell? Het briljante LArpeggiata van Christina Pluhar stelt hem graag aan u voor. Met fameuze vocalisten als Philippe Jaroussky, Raquel Andueza, Vincenzo Capezzuto en Dominique Visse en jazzgitarist Wolfgang Muthspiel doet Pluhar met de 17de-eeuwse Engelse grootmeester wat ze de hiervoor met allerhande mediterrane muziek deed: trouw blijven aan de noten en ondertussen, waar mogelijk, bruisend leven toevoegen met briljante improvisaties en verbluffende zijwegen. En het is alsof LArpeggiata en de vocalisten dichter bij Purcell komen dan ooit. De componist die de variatietechniek in Engeland tot volkskunst verhief en met zijn grounds, zijn repeterende baspatronen, dicht bij de huidige jazzpraktijk stond, klinkt bekend en ondertussen geheel als nieuw. Luister naar klassiekers als "Music for a while" en het immer adembenemende "When I am laid in earth" en raak betoverd door de kracht en de hedendaagse swing van deze ruim drie eeuwen oude muziek. Meesterzet." (Klassieke Zaken)
"Currentzis onderneemt zijn missie tegenwoordig vanuit Novosibirsk. Daar, in de Siberische hoofdstad, is hij neergestreken als operadirigent en heeft hij het oudemuziekensemble MusicAeterna opgericht. De spelers rekruteerde hij op een tocht langs tientallen muziekscholen. Gelukkig zwierf in Novosibirsk ook nog een klavecimbel van de Nederlandse bouwer Fred Bettenhausen, zodat het plan om Purcells opera 'Dido & Aeneas' op te voeren daarop in elk geval niet kon stranden. (...) Grootste attractie: de Duitse sopraan Simone Kermes. Zij laat Dido als een getourmenteerde 'tragédienne' afkoersen op haar zelfmoord. Verinnerlijking is Kermes' tweede natuur. Ze zingt weliswaar, maar haar stem raakt zelden ver uit de buurt van het neuriën, praten, piekeren, zuchten en weer moed scheppen. Deborah York is haar standvastige dienstmaagd Belinda, in de Trojaanse held Aeneas (Dimitris Tiliakos) had meer pit mogen zitten. Aan patente heksen en zeemannen is in Siberië intussen geen gebrek". (Guido van Oorschot, Volkskrant).
Westminster Abbey is niet alleen de plek waar de Britse vorsten werden gekroond, het is ook de plek waar Engelands grootste cultuurdragers werden bijgezet. Waaronder Henry Purcell, aan wiens laatste rustplaats zelfs een dubbele betekenis kan worden toegekend. De locatie paste niet alleen bij zijn status als componist, maar het was tevens de ruimte waar hij werkte gedurende de regeerperiodes van Charles II en William & Mary. Van Purcells meest geliefde werk, de opera Dido and Aeneas, kent vrijwel iedereen de aangrijpende slotaria: Remember me, but ah! forget my fate. Abstracter, maar niet minder indringend, zijn de briljante Fantasias (voor gambas) die Purcell aan het begin van de jaren 1680 componeerde: kleine, maar bij vlagen gedurfde experimentjes, die hij vaak tot op de dag nauwkeurig dateerde. Toch ontwikkelde Purcell zich vooral als vocaal componist, met talloze odes, welcome songs, motetten (anthems), liederen voor huiselijk gebruik en toneelmuziek. (HJ, Muziekweb).
"Dido and Aeneas van Henry Purcell is niet alleen de eerste echt succesvolle opera van Engelse bodem, het is ook een meesterwerk dat prachtige, meeslepende stukken als Didos lament bevat. (...) Vandaar dat het fameuze Nederlandse rietkwintet Calefax het aandurfde om de noten van Purcell geheel naar eigen hand te zetten. Saxofonist Raaf Hekkema bewerkte het een en ander voor de rietblazers en vond in de briljante trompettist Eric Vloeimans een metgezel. Vloeimans kreeg de rol van de Carthaagse koningin Dido toebedeeld en Calefax is de vijfkoppige krijger Aeneas. Op de noten van Purcell, Calefax en Vloeimans, die een aantal eigen composities toevoegde, krijgt de tragische liefdesgeschiedenis een hedendaagse swing. (...) Jazz, barok, klezmer, calypso, hoogstaand rietblaaswerk en de fluwelen noten van Vloeimans ontmoeten elkaar in een rollercoaster die nog steeds even schrijnend mooi is als de opera van Purcell destijds." (Klassieke Zaken)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
