"De 62-jarige singer-songwriter uit Maine nam zijn zestiende soloalbum op met twintig collega?s en putte uit zijn gevoelens en gedachten van de laatste jaren. De gelouterde vakman Henry heeft zijn werk voorbeeldig gearrangeerd en profiteert onder meer van het klarinetspel van zijn zoon Levon en de pianobijdragen van Patrick Warren. Hij zingt soms ?la Elvis Costello en klinkt bij tijd en wijle weer als een light-variant van Tom Waits en als een gedistingeerde Ry Cooder. Joe Henry is, om dat te vaak gebruikte woord maar weer eens van stal te halen, met urgentie te werk gegaan en dat heeft geresulteerd in een bijzonder mooi album." (OOR)
Joe Henry hoorde ik voor het eerst in 1990 met zijn derde plaat, "Shuffletown." Voor mij de plaat van het jaar. Zijn zeer eigen wijze van liedjes schrijven plus zijn uitermate herkenbare stem maakten diepe indruk. Sindsdien heeft Henry mij niet eenmaal teleurgesteld. En dus ook niet met "Gospel According To Water," zijn vijftiende album alweer. Zoals wel vaker zijn de liedjes in een vrij eenvoudige setting opgenomen in twee dagen tijd. Eenvoudig maar o zo indringend. Persoonlijk maar zeker niet altijd autobiografisch. Zijn zoon Levon levert bijdragen op sax en klarinet. Na het starten van de CD blijf je tot het eind geboeid (bijna letterlijk) luisteren. Een absolute aanrader en misschien wel weer CD van het jaar! Lees ook het interview met Joe Henry bij de weblink. (GT, Muziekbank)
In maart 2016 stapten Billy Bragg en Joe Henry met hun gitaren op het Union Station in Chicago op de trein naar Los Angeles. Ze reisden in 65 uur bijna 3.000 km en namen tijdens stops nummers op in de stationswachtruimtes. Ze speelden er klassieke railroad-songs van o.a. Hank Williams, Lead Belly, Carter Family, Jimmie Rodgers, Glen Campbell en Gordon Lightfoot terwijl ze met een half oog de trein in de gaten hielden. Na 4 dagen kwamen ze aan in LA. Resultaat is dit album met de perfect op elkaar aansluitende stemmen van Bragg en Henry en de verschillende atmosferen waarin werd opgenomen. Van de intieme nabijheid van zacht gestoffeerde slaapcoupés tot de kathedraal-achtige ambiance van historische stations. Dit 13 nummers tellende album is een sfeerrijke reisbeschrijving, een pakkende musicologieles, maar bovenal een prachtig opgenomen collectie onvergetelijke composities. (bron: Cooking Vinyl/V2) "Het duo raakt de essentie van deze muziek precies in het hart." (Harry de Jong, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
14de soloalbum; opvolger van "Invisible Hour" (2014) en het met Billy Bragg gemaakte "Shine A Light" (2016). "Thrum" werd gedurende vier dagen live opgenomen met producer Ryan Freeland (Bonnie Raitt, Ray LaMontagne) en bevat 11 poëtische en ontroerende nummers die zijn opgenomen met de muzikanten met wie Henry al vele jaren werkt: Jay Bellerose (drums), Levon Henry (saxophone), David Piltch (bass), John Smith (gitaar), Patrick Warren (piano, keys), Asa Brosius op pedal steel en een strijkkwartet. Henry: I recognize at this point of my professional creative life, that I am seeking less to move along the paths of my earliest musical influences - whether Bob Dylan, Ray Charles; Duke Ellington, Randy Newman or Johnny Cash and more toward true alignment with the mystic poets Rilke and Whitman, Rimbaud and Rumi. Het is resultaat is een zorgvuldig vervaardigde collectie roerende en bij vlagen adembenemende nummers van een van de meest getalenteerde en gepassioneerde songwriters van deze tijd. (bron: earMUSIC/V2)
Dertiende album van de singer-songwriter en Grammy Award-winnaar. Het zelfgeproduceerde album kent gastbijdragen van The Milk Carton Kids en Lisa Hannigan (die met Henry het titelnummer schreef en wiens zang te horen is in "Lead Me On"). "Invisible Hour" werd in juli 2013 in 4 dagen opgenomen in Henry's eigen studio in Pasadena. Naast Henry op zang en akoetisch gitaar horen we ook gitaristen Greg Leisz en John Smith, drummer Jay Bellerose en basgitaristen Jennifer Condos en David Piltch. Het album volgt na een erg drukke periode voor Henry waarin hij albums produceerde voor Bonnie Raitt ("Slipstream"), Billy Bragg ("Tooth & Nail"), Rodney Crowell, Mary Karr, Natalie Duncan, Hugh Laurie en Over The Rhine. (bron: V2)\n"De liedjes zijn simpel en kwetsbaar, meer nog dan op Henry's vorige albums. En ook vormen ze nu veel meer een eenheid. Maar het mooiste is dat de emotie weer ongegeneerd van Henry's hese rookstem druipt. Dit is absoluut een van zijn beste platen." (Harry de Jong, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Dit weer excentrieke album, dat meesterwerk 'Shuffletown' evenaart, maakte hij nadat-ie Solomon Burke's comeback produceerde. Elementen uit avantgarde-jazz en in elkaar overvloeiende songs zorgen voor de mysterieus-filmische sfeer." (Oor)
Indrukwekkend, doorleefd jazz-getint album. Toppers als Ornette Coleman(!), Brad Mehldau(!), Marc Ribot en Me'shell Ndegeocello krijgen van poducer Craig Street veel vrijheid: 'n solerende Coleman houdt zich natuurlijk niet aan popconventies!
Kleurrijke luisterpop van Amerikaanse singer/songwriter. Fraai en afwisselend gearrangeerd met o.a. pomporgel, onorthodox klinkende gitaren en strijkers. "Bij herhaalde herbeluistering vallen de arrangementen intrigerend op hun plaats." (PM)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
