"Het Carnegie Hall Concert in februari 1971 was een benefietshow voor het Integral Yoga Institute, opgericht door Swami Satchidananda, de goeroe van Alice Coltrane. Er zijn vier uitgebreide uitvoeringen, te beginnen met "Journey In Satchidananda". De hoogtepunten zijn onder andere Coltrane's vurige pianosolo die spirituele jazz, bebop en de modale blues tegenkomt. Disc twee bestaat uit twee John Coltrane-composities: Het titelnummer van "Africa/Brass" uit 1961 en "Leo" van "Infinity" uit 1966. Al met al zijn het tempo, de texturen, het explosieve drama, de virtuositeit en de grenzeloze creativiteit van het concert ongeëvenaard. Het "The Carnegie Hall Concert"-pakket bevat een uitstekend, inzichtelijk essay van Lauren Du Graf en een reminiscentie van Michel. Dit is een essentieel onderdeel van Coltrane's catalogus en een opmerkelijke aftrap van Impulse's "Year of Alice"." (AllMusic; 4 uit 5 sterren)
"Some of the most exciting jazz albums to listen to are those that try to strike a middle ground between 'mainstream' and 'avant-garde'. One such example is this often-fascinating album, rich in compositional and improvisational prowess. Employing a sextet including drummer Joe Chambers and alto saxophonist Marion Brown, Shepp puts together a record that is both challenging and accessible to most listeners. "Fire Music"s masterpiece is undoubtedly Hambone. This multi-part composition's highlights are the opening theme, Ted Cursons complex trumpet musings and a bluesy section featuring a tough and funky solo by Brown. The tracks momentum is maintained with the thematically dense Los Olvidados which features another sterling contribution by Curson. Then there's a spoken word tribute to Malcolm X, featuring bassist David Izenzon and drummer J.C. Moses. Concluding the album is a bizarre version of The Girl from Ipanema. An album that belongs in any serious jazz collection." (Robert Gilbert, AllAboutJazz)
Coltrane was het grote voorbeeld voor deze saxofonist en hij is ook z'n coach op deze 1964-plaat: een klassieker der sixtiesjazz en sleutelplaat in Shepp's oeuvre. Vergelijkbaar met Coltrane's werk van toen, doch wel met meer blueswortels.
Tenorsaxofonist Archie Shepp voelt zich even verwant met de warm-ronkende traditionele jazztenorsaxofoonklank van Coleman Hawkins en Ben Webster als met de wilde freejazz die John Coltrane in zijn laatste jaren maakte. Sterker nog: Shepp beschouwt Coltrane als zijn mentor en speelde in die genoemde sixtiesjaren met Coltrane. Van beide gezichten van Shepp is op dit concert van 1977 wat terug te horen Coltrane wordt geëerd in een stuk van bijna een halfuur lengte, waarin het er soms heftig en intens aan toe gaat. Aan de andere kant is daar zijn adaptatie van Ellington-componist Billy Strayhorns beroemde ballad "Lush Life".
Voorganger van het album 'Straight Music', uit 2002, maar pas na Dresch' intense optredens in Nederland 2004 onder de aandacht gekomen. Raar eigenlijk, want het kwartet gaat hier met Archie Shepp (die net als Dresch sopraan- en tenorsax speelt) qua intensiteit tot het gaatje. Hoor hoe de heren tegen elkaar in en met elkaar mee, met fraaie toon geladen spelen. En ook hier is Ferenc Kovács' smachtende viool van de partij. Hardbop met een zweem Hongaarse folklore.
'Left Alone' is 'n lied van Billy Holiday en haar laatste begeleider Waldron. Dit intieme eerbetoon volgt albums uit 1959 en 1986, ditmaal piano plus Shepp's sax in Billy-rol. Shepp's onzuivere intonering heeft schrijnende symbolische kracht.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
