Heruitgave van album uit 1958 (minus 2 tracks) op CD. Het betreft een optreden van Benny Goodman op de Wereldtentoonstelling in Brussel. Jimmy Rushing zingt.
"Het moet geweldig zijn geweest, die zaterdagnacht 27 september 1958 in het Concertgebouw. Er waren 2 toppianisten, Phineas Newborn en Red Garland. De tovenaar uit Memphis en de aardsere klavierleeuw uit Dallas. Newborn woonde stilistisch in hetzelfde blok als Bud Powell, Erroll Garner en Horace Silver. Hij heeft het briljante, zonder dat nadrukkelijke, van Oscar Peterson. Garland speelt elementairder, heeft minder noten nodig en als hij zijn argumenten kracht bij wil zetten, gebruikt hij blokakkoorden. Ook de blazers laten mooie contrasten horen. Altist Lee Konitz is cooler dan de meeste boppers uit die tijd. De warmbloediger Zoot Sims (ts) vormt een fraai contrast. Nochtans speelt hij een stuk lichter dan generatiegenoten als Lockjaw Davis of Sonny Rollins. Bassist Oscar Pettiford levert met 2 solo features, zijn eigen 'Bohemia After Dark' en 'Stardust', indrukwekkende voorbeelden van hoe je jazzbas moet spelen. Kenny Clarke begeleidt schitterend met welgemikte accenten." (Eddy Determeyer, Draai Om Je Oren)
"This high-quality outing features composer Michel Legrand faring quite well as a jazz pianist. He performs six of his compositions (only "Pieces of Dream" is well-known) with a lyrical septet also including altoist Phil Woods (doubling on clarinet), tenor saxophonist Zoot Sims, trumpeter Joe Wilder, guitarist Gene Bertoncini, bassist Ron Carter, and drummer Grady Tate. The music generally swings, has plenty of fine melodic solos, and gives listeners a taste of some fresh Legrand material." (Scott Yanow, Allmusic)
Nooit eerder uitgegeven opnamen van het concert dat het Gerry Mulligan-sextet op 7 april 1956 gaf in het Amsterdamse Concertgebouw. Michiel de Ruyter noemde dit concert in zijn Parool-recensie destijds het belangrijkste jazzgebeuren in ons land na de oorlog. In de jaren vijftig en zestig van de twintigste eeuw hebben vele legendarische Amerikaanse jazzmusici op het podium van het Amsterdamse Concertgebouw gestaan. In de serie Jazz at the Concertgebouw brengt het voormalig Nederlands Jazz Archief unieke opnamen uit van deze legendarische nachtconcerten. Puttend uit de rijke jazzcollectie van Muziek Centrum Nederland voegt het tweede deel van Jazz at the Concertgebouw bijna tachtig minuten muziek toe aan de jazzgeschiedenis. Een concert van (toen) jonge Amerikaanse topmusici, die ontspannen en soms zelfs baldadig op het podium van het Amsterdamse klassieke bolwerk staan. Het CD-boekje is geïllustreerd met bijzondere foto's van Eddy Posthuma de Boer, gemaakt tijdens het concert. (Nederlands Jazz Archief)
"thankfully, Gerry Mulligan's Concert Jazz Band of 1960-1963 was well documented and resulted in some rewarding albums. One of them is Zurich, 1960, which was recorded live at Mustermesse Basel in Zurich, Switzerland, on November 17, 1960. This CD finds the 14-piece Concert Jazz Band in excellent form during a concert that ranges from well-known standards (including "Body and Soul" and "You Took Advantage of Me") to swinging Mulligan originals like "The Apple Core," "C," and "Walkin' Shoes." Although Mulligan's subtle, lyrical baritone sax is the main attraction -- arguably, he was the Stan Getz of the baritone -- the improviser doesn't hesitate to feature such five-star soloists as trumpeter Conte Candoli, tenor saxman Zoot Sims, trombonist Bob Brookmeyer, and alto saxman Gene Quill (who is also heard on clarinet). And whoever is taking a solo, the band has a consistently insightful and sensitive drummer in Mel Lewis." (Allmusic).
"In 1959 had Kerouacs naam en faam als schrijver een voorlopig hoogtepunt bereikt (twee jaar na de publicatie van zijn boek "On The Road") en maakte hij twee platen. Voor deze tweede vroeg hij zijn saxheld Zoot Sims, die oip zijn beurt saxofonist Al Cohn uitnodigde. In vergelijking met Steve Allen op "Poetry For The Beat Generation" voegen de toeters op de opvolger "Blues And Haikus" echt iets toe. Sfeer, spanning... en nog zo wat. Schrijver, dichter en 'voordrachtskunstenaar' Kerouac heeft een wonderlijk 'taal-in-ritme-gevoel dat zo'n 50 jaar na dato blijft fascineren. Declameren is daarvoor uiteraard nietde juiste term. Wel kunnen - moeten? - we Kerouac beschouwen als de aartsvader van de rap, bedachten we. Een plek in de bak 'spoken word' is in ieder geval zeer ten onrechte." (Cees Bronsveld, Heaven)
In 1975, toch in de herfst van z'n carriere, maakte de tenorist zowaar een van z'n opwindendste platen, met Oscar Peterson (p), Joe Pass (g), George Mraz (b), Grady Tate (d). Hoor 'm swingen, honken, maar ook met veel valse lucht zwoel spelen.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
