"In 1962 kwam de Amerikaanse tenorsaxofonist Dexter Gordon (1923-1990) voor een verblijf dat uiteindelijk veertien jaar zou duren naar Europa. De Utrechtse jazzfanaat Jaap van de Klomp zag dat Gordon overal in Europa speelde behalve in Nederland dus haalde hij de saxofonist zelf naar het in een werfkelder gevestigde Utrechtse Persepolis. Hij regelde de volgens hem beste begeleiders (pianist Rob Madna, bassist Ruud Jacobs en drummer Cees See) en haalde de VARA-radio erbij. Dexter Gordon gaf in januari 1963 twee concerten, waarvan het tweede deels door de radio werd uitgezonden. De banden zijn altijd bewaard gebleven en vormen nu de bron voor een wederom prachtige uitgave door het Nederlands Jazz Archief in de reeks Treasures Of Dutch Jazz. Gordon blijkt in geweldige vorm. Zijn toon is diep, zijn spel aanvankelijk traag maar naarmate hij door zijn uitstekende begeleiders meer op zijn gemak wordt gesteld komt er steeds meer swing in en permitteert hij het zich zelfs om een stukje te zingen". (Volkskrant)
"Tenorsaxofonist Dexter Gordon zit in zijn eentje in een kleedkamer te spelen. Na een minuut of twee staat hij op en loopt een gang in, de camera gaat hem achterna. Hij stapt het podium op van een kleine jazzclub, waar de band klaarzit. Dan speelt hij intens en hartverwarmend het nummer "Those Were The Days", met briljante spanningopwekkende adempauzes. Pianist Kenny Drew zoekt de grenzen van de straight jazz op, Niels Henning Orsted Pedersen en Makaya Ntshoko stuwen luisterend. De camera schudt soms en het geluid is niet optimaal, maar wat een sfeervolle opname is dit, uit 1969 in Café Montmartre in Kopenhagen. We zien collega-saxofonist Ben Webster eventjes in het publiek zitten. Hij vult de tweede helft van de dvd met een wat formeler, maar ook uitstekend concert in Londen." (Koen Schouten, Volkskrant)
"Proper's single-disc Dexter Gordon offering includes a sampling of Gordon's late-'40s bop sides. This 13-track disc features Gordon in his early prime, playing with the likes of Sonny Criss, Wardell Gray, Bud Powell, Max Roach, Trummy Young, and Lucky Thompson. Besides several classic studio cuts ("Dexter Digs In," "Dexter Rides Again," "Long Tall Dexter"), there are also three extended live recordings to check out ("The Chase," "The Hunt," and "Byas a Drink"). Some classic bop." (Stephen Cook, Allmusic)
"Go" uit 1962 wordt alom hét ultieme Dexter Gordon-album genoemd. Dit was de plaat daarvoor, verschenen in 1961, en die doet daar weinig voor onder. Met een andere groep, maar ook met topnamen (Kenny Drew (piano), Paul Chambers (bas) en Philly Joe Jones (drums). Het mooie van Gordon is dat hij sfeervolle ballads, gespeeld met een melancholieke toon, zo heerlijk kan afwisselen met vol-energetische nummers waar hij graag zo af en toe wat lekker expres lelijk-smerige noten doorheen mag blazen. Bijzonder plezierige hardbop.
Jazzprogrammeur Hans Dulfer (je hoort 'm het concert afkondigen aan het eind van de bijna 80 minuten lange CD) haalde de tenorsaxofonist in 1969 naar de Amsterdamse poptempel, alwaar hij begeleid werd door een Nederlandse band: Cees Slinger (p), Jacques Schols (b) en Han Bennink (d). Men brengt degelijke hardbop tijdens een sfeervol concert. Hoewel verrassingen ontbreken wordt er uitstekend gespeeld. "A fine record." (Penguin Jazz Guide).
Uit 1963, met o.a. Bud Powell (p). Volgens sommige critici minder dan de standaardplaat 'Go!', maar volgens ons is deze net zo goed. Gordon (ts) heeft een zeer herkenbare stijl, is misschien geen innovator, maar wel een sfeermaker.
Het derde album (1962) na een lang afwezigheid van de beroemde tenor-saxofonist. Opvallend aan het album is het directe live-gevoel wat de muziek oproept. Dit is dan ook geheel aan de persoonlijkheid Dexter Gordon te danken.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
