"Pianist and composer Kenny Barron, a towering figure in the jazz world with 13 Grammy nominations and induction into the American Jazz Hall of Fame, has been at the helm of sophisticated post-bop for many decades, never shying away from reinventing jazz standards, reshaping his own originals, or composing anew. He does all that in his latest album, "Beyond This Place", for which he enlisted a multigenerational group featuring rising star saxophonist Immanuel Wilkins, veteran vibraphonist Steve Nelson, and his regular rhythm team of bassist Kiyoshi Kitagawa and drummer Johnathan Blake. In turn, the freshly penned title track is a gospel-infused ballad that reflects Barron’s refined pianism and melodic sensibility. "Beyond This Place" marks a strong return for Barron, characterized by stimulating conversational exchanges and masterful musicianship." (JazzTrail; 4 uit 5 sterren)
"Hoezeer de jazz in 1972 zich in een staat van overgang bevond, blijkt vooral uit het laatste stuk uit deze live-opname van het kwartet van Yusef Lateef, "Atlantis Lullaby". Het door pianist Kenny Barron gecomponeerde "The Untitled" heeft een uitgebreidere structuur dan het reguliere thema-solo’s-thema. Het opent met een stevig uptempo (waardoor het een voortzetting lijkt van de opener, "Inside Atlantis") waar Lateef met zijn tenorsax overheen dendert. Dan neemt de groep gas terug en horen we een passage met de gestreken contrabas van Bob Cunningham, waarbij we in de saxofoonbijdrage Oosterse toonbuigingen en voorslagen horen. Het geheel doet Indiaas, raga-achtig aan, met de bas als drone. Na dit contemplatieve deel wordt het weer een stuk ruiger en horen we Lateef met een homerisch gelach door de muziek heen breken. Het levert het soort verwarring op waar Roland Kirk rond deze tijd het patent op leek te hebben." (JazzFlits)
"Kenny Barron (72) is the kind of jazz pianist whose resources are familiar and much-covered by mainstream swing players, but whose joyfully extravagant execution is a rarity today. That quality transforms this trio set from being a canter through a smooth-jazzy assortment of soft ballads, Latin smoochers and glossy swing. Barron has absorbed an encyclopaedia of jazz methods from a life on the road with legends such as Ella Fitzgerald and Stan Getz, and it pours out in these tracks. "Magic Dance", with its glistening chords and Latin-jazz tick, sounds smooth at first but unleashes an impulsive torrent. Ballads such as "In The Slow Lane" display his impeccably light touch. The jangling "Lunacy" is a collective bustle prodded by bassist Kiyoshi Kitagawa and drummer Johnathan Blake, while "Nightfall" is delicate drift through slow chords. There might be too many notes for some on this record, but its almost all affectingly musical just the same." (John Fordham, The Guardian; 4 uit 5 sterren)
"Like the Modern Jazz Quartet, the foursome on this new release folds visions of great classical music into a mainstream jazz setting. Tchaikovsky's 1892 ballet has always provided special holiday vibes for the holidays. This year, Bob Belden's musical arrangements have put a new spin on it; still leaving a lot of space for veteran improvisation. The quartet swings." (All About Jazz) "Tchaikovsky's classical score and the famous fairy tale associated with that music are apt material for this particular spin. In this version, arranger Belden envisions the Nutcracker as a hip prince taking his dream girl to the coolest jazz club in town. The music captures that scenario, creating an aural illustration of the timeless tale." (Pop Matters)
"John Birks Gillespie (1917-1993) was een imposante trompettist en muziekvernieuwer, maar haalde op en naast het podium ook volop fratsen uit. Om die reden kenden meer mensen hem onder de bijnaam Dizzy Gillespie dan als John Birks. Dat zijn boeker begin jaren zestig van de vorige eeuw buttons begon te verspreiden met de tekst Dizzy for president, paste bij dat grapjassen-imago. Maar waar getwijfeld mag worden aan de presidentiële ambities die rapper Kanye West deze week opnieuw uitsprak, meende Dizzy Gillespie het wel serieus toen hij in 1963 zijn kandidatuur voor het presidentsschap aankondigde. Met zijn kandidatuur wilde Gillespie de impasse in de burgerrechtenstrijd doorbreken. Zanger Jon Hendricks schreef een tekst op de wijze van Gillespies klassieker Salt peanuts. Die prees de kandidaat aan als alternatief voor alle anderen: Your politics ought to be a groovier thing / Vote Dizzy! Vote Dizzy! / Set a good president whos willing to swing / Vote Dizzy! Vote Dizzy!" (Trouw)
Postbop die weldadig is voor het oor, zonder veel scherpe randjes maar met zeer aangenaam spel van Barron (p), Stefon Harris (vib) en Anne Drummond (fl). De ritmesectie (Kiyoshi Kitagawa en Kim Thompson) heeft een beheerst stuwend karakter.
"Cut with the Harold Land Quintet in 1969, Hutcherson augments the lineup with vocalist the Right Reverend Eugene McDaniels and a chorus at the height of Black Power consciousness. The interplay between Hutcherson and Stanley Cowell's 's piano in the instrumental passages in "Slow Change" is so intuitive and symbiotic it may slip by the listener who is not paying attention. The title cut is a short lullaby written by Hutcherson and McDaniels, tender, simple and haunting as Land's saxophone winds through the shouts of female voices with restraint and elegance. The utter creative vision of Herbie Lewis' "The Creators" showcases the band at the height of its powers with Cowell holding the piano chair with killer Latin rhythms, psychedelic electric guitar and a provocative engagement between Land, Hutcherson and the chorus. A hard bop piece with a striated and knotty vocal intro and finish, it is a fitting and exciting final track." (AllMusic)
Graad 3-4
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
