"Practically since his first solo release -- 1989's marvelous Acadie -- Daniel Lanois has had the freedom to pursue whatever muse stirs his imagination. His status as an iconic producer remains unrivaled, though it often overshadows a rich personal discography that has been reliably eclectic and occasionally quite moving. After revisiting the singer/songwriter format on 2021's Heavy Sun, Lanois heads back into more ambient territory with Player, Piano, an experimental yet surprisingly poignant collection of piano instrumentals. Better known for his atmospheric guitar work, Lanois takes similar care in his approach to the piano, manipulating and shaping the instrument's natural characteristics in subtle but effective ways. However, rather than building it into something futuristic and nearly unrecognizable like he did on 2016's spectral pedal steel opus Goodbye to Language, he turns back the clock with a deliberately vintage tone that harks back to the 1940s and '50s." (AllMusic)|
"Naast bekend producer van topacts als Bob Dylan, Neil Young, Emmylou Harris en U2 is Daniel Lanois natuurlijk ook muzikant en heeft al een aardige serie platen op zijn naam staan. Hierin gebruikt hij de experimenten van zijn producerssessies voor een doorgevoerde eigen versie vol sonische soundscapes. Flesh And Machine staat dichtbij het werk dat Brian Eno in de zeventiger jaren maakte en bevat een avontuurlijke mengeling van elektronica en gitaren, alles zo analoog mogelijk." (Bert Dijkman, Platomania; cijfer: 8)
Remaster uit 2004 van toen 20 jaar oude samenwerking tussen de Britse en Amerikaanse ambient-grootheden en de Canadese producer Daniel Lanois. "Hearing Budd's piano slowly fade in with the start of "Late October" is just one of those perfect moments -- it's something very distinctly him, made even more so with Eno's touches and slight echo, and it signals the start of a fine album indeed. Acting in some respects as the understandable counterpart to "Ambient 2", with the same sense of hushed, ethereal beauty the partnership brought forth on that album, "The Pearl" is so ridiculously good it instantly shows up much of the mainstream new age as the gloopy schlock that it often is." (Ned Raggett, Allmusic)
"Venetian Snares is alom gekend om zijn opgefokte breakbeats die enorm aansloeg ten tijde dat breakcore the next big thing was. Daniel Lanois, 66 ondertussen, is vooral gekend als producer van belangrijke platen van o.a. U2, Peter Gabriel, Martha And The Muffins, Brian Eno, Emmylou Harris en Bob Dylan. De openingstonen van deze meer dan opmerkelijke samenwerking klinken nog heel vredelievend, maar na amper anderhalve minuut ratelt en sputtert de machine Aaron Funksgewijs dat het geen naam heeft. Toch horen we onder deze stuiterende chaos een mooi ambient tapijt, alsof het lijkt dat Lanois alsnog wat structuur wil behouden op de sterkte opener die Mag11 P82 is. Bij deze rustpunten in de chaos, moeten we vaak denken aan het ambient werk van Brian Eno, een referentie om mee uit te pakken". (Bron: darkentries.be).
Documentaire.\nA sonic, filmic, journey to unique and captivating places from the last year and a half of Lanois life. The camera work is classic, uninterrupted and deadly committed. The film opens with a magical performance on the piano by Canada's national treasure, Garth Hudson. The film includes moments of Lanois philosophizing with his old friend Brian Eno during an exotic visit to Morocco, where the Eno/Lanois production team has been working with Irish friends, U2. Lanois also travels to the birthplace of the groove - the Deep South, Shreveport, Louisiana and sits in with Brian Blade at the Zion Baptist Church where a roaring rendition of "This May Be The Last Time" is delivered by Brian's father. Daniel explains how he stumbled into being a record producer, naively, through his love of music. Here Is What Is is arguably the best rock-n-roll film of 2007 with guest appearances by Garth Hudson, Brian Blade, Eno, U2, Willie Nelson, Emmylou Harris, Aaron Neville, Billy Bob Thornton and Sinead O'Connor. (bron: Daniel Lanois/Red Floor)
Bevat live-opnamen en restwerk van 'Shine'. De sfeer op de plaat is even intiem als donker. Intiem omdat hij fluisterzacht en hees zingt alsof hij de liedjes voor jou persoonlijk opvoert; donker, omdat hij meermalen met distorted gitaar enorme rondgalmende donderwolken produceert. Begeleid door de met subtiele roffels kleurende jazzdrummer Brian Blade leidt dit soms tot varianten op impressionistische ECM-jazz. Met o.a. een nieuwe versie van 'Stormy Sky', geozngen met Emmylou Harris en Willie Nelson.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
