"Hoewel de albums niet te vergelijken zijn, is ook dit werk een uitvloeisel van de berg aan muzikale arbeid die Cale tijdens de lockdown verzette. Bij de 82-jarige Cale moet je al snel denken aan hoe anderen op het eind van hun leven muziek maakten. Maar Cale kan net zo goed nog tien jaar mee en lijkt weinig met afsluiting bezig. Hij zit met de huidige wereldproblematiek in zijn maag, heeft zorgen over de toekomst en het is goed voor te stellen dat hij zich afvraagt, hoe we na jaren van vooruitgang op dit punt zijn aanbeland. Van berusting is geen sprake, wel van ergernis en boosheid. Afwijkend is het veel stevigere gitaarnummer "Shark-Shark". Dit allemaal goed plaatsen is niet vanzelfsprekend, maar dat zal vast de bedoeling zijn van een bewogen Cale, die plezier beleeft aan een luisteraar op een verkeerd been." (OOR)
"Sinds hij als jonge Welshman naar New York verhuisde om daar met The Velvet Underground de moderne popmuziek mede vorm te geven, heeft zijn carri?e in het teken gestaan van het verenigen van melodie en avant-garde. De laatste jaren is hij niet bijster productief meer. "Mercy" is de indrukwekkende getuigenis van zijn artistieke urgentie. Het album staat vol spannende, eigenzinnige songs waarin clich? en conventionele structuren ver te zoeken zijn en diverse opmerkelijke gasten hun opwachting maken. Namen als Laurel Halo, Weyes Blood en Animal Collective laten niet alleen zien dat Cale een open oog heeft voor de nieuwe vaandeldragers van de popmuziek, maar bewijzen ook het respect dat de grote man geniet bij een jongere generatie. Hun bijdragen zijn waardevol, maar relatief bescheiden: "Mercy" is bovenal het geesteskind van Cale zelf, die met zijn onverminderd fraaie bariton een aantal van de grootste uitwassen en bedreigingen van de westerse wereld aan de kaak stelt." (OOR)
John Cale, medeoprichter van de Velvet Underground, componeerde de muziek voor de film "Le Vent De La Nuit", geregisseerd door Philippe Garrel. Cale componeerde eerder de soundtrack voor "La Naissance de l'Amour", een film van Philippe Garrel uit 1993.
This double CD combines all three of John Cale's mid-'70s Island albums ("Fear", "Slow Dazzle", and "Helen Of Troy") into one package, with the addition of some interesting bonus tracks: outtakes from "Slow Dazzle" and "Helen Of Troy", the B-side "Sylvia Said," "Leaving It up to You" (which only appeared on early copies of "Helen Of Troy" before "Coral Moon" took its place), and "Mary Lou" (from the 1977 "Guts" compilation). This was undeniably one of Cale's most fertile periods. There is also no other body of work from the mid-'70s with such a confluence of listenable FM radio-ready tunes and sneaky, at times subversive experimentation, its eclecticism encompassing art rock, macabre recitations, and Beach Boy pastiches." (Richie Unterberger, Allmusic; 4,5 uit 5 sterren)
Dit is geen carrière-overzicht van de voormalige Velvet Underground-zanger/altviolist, maar een heruitgave in Universals "Gold"-serie van de dubbelaar "The Island Years". De CD-set bevat de complete output van Cale tijdens zijn korte Island Records-periode (1974/75), die drie albums opleverde: "Fear", "Slow Dazzle" en "Helen Of Troy". Alledrie behoren ze tot de sterkste uit Cale's solo-catalogus en bij alle drie heeft Brian Eno een flinke muzikale vinger in de pap. De combi Cale en Eno staat dan ook garant voor vindingrijke arrangementen die ook verrassend toegankelijk blijven. Maar Cale zou Cale niet zijn als hij de songs soms heerlijk laat ontsporen. Zoals bijv. "Fear Is A Man's Best Friend" of de duizelingwekkende, radicaal verbouwde versie van Elvis Presley's "Heartbreak Hotel". Onder de begeleidende musici vinden we verder Andy MacKay en Phil Manzanera van Roxy Music, Phil Collins en sessie-veelspeler Chris Spedding. Bonus wordt gevormd door drie outtakes die niet op genoemde albums stonden.
Een typisch solo-Cale-optreden, waarbij hij net als Peter Hammill (ze delen vele fans, trouwens) wisselt tussen piano en gitaar. Regelmatig krijgen Cale's liederen na een melodisch lyrisch verloop een haast maniakaal staartje. Van de toen recente plaat met Lou Reed ("Songs For Drella") speelt hij alleen "Style It Takes". Het daarvoor uitgekomen Dylan Thomas-project "Songs For The Dying" krijgt meer aandacht. Ook op dit album: Cale's versie van "Hallelujah", waarvan de studioversie slechts een jaar eerder was verschenen op de Leonard Cohen-tribute "I'm Your Fan". Het is Cale's versie die Jeff Buckley hoorde en aanzette tot zijn wereldberoemd geworden cover.
21 jaar na dato kan deze tamelijk zeldzame CD van John Cale worden toegevoegd aan de collectie. John Cale was gevraagd om al improviserend op zijn keyboards de stomme film The Unknown van muziek te voorzien. Dit deed hij op 5 december 1994 in Parijs. Het leverde muziek op die niet vergelijkbaar is met zijn bekende repertoire. Very special! (GT, Muziekbank)
De enige keer dat dit Velvet Underground-trio na de split samen optrad, in Parijs, 1972. Er worden zowel VU-classics als solonummers gespeeld. Vooral Nico's soloblok, zichzelf begeleidend op harmonium, is huiveringwekkend bezwerend.
In Brussel gefilmd optreden uit 1992, dat al vrij snel op CD uitkwam. De DVD volgde pas jaren later. Een typisch solo-Cale-optreden, waarbij hij net als Peter Hammill (ze delen vele fans, trouwens) wisselt tussen piano en gitaar. Regelmatig krijgen Cale's liederen na een melodisch lyrisch verloop een haast maniakaal staartje. Van de toen recente plaat met Lou Reed ("Songs For Drella") speelt hij alleen "Style It Takes". Het daarvoor uitgekomen Dylan Thomas-project "Songs For The Dying" krijgt meer aandacht. Ook op deze DVD: Cale's versie van "Hallelujah", waarvan de studioversie slechts een jaar eerder was verschenen op de Leonard Cohen-tribute "I'm Your Fan". Het is Cale's versie die Jeff Buckley hoorde en aanzette tot zijn wereldberoemd geworden cover.
