"Tim Buckley stond misschien meer bekend als een ‘albumartiest’ dan als een ‘singlesartiest’, maar deze nieuwe collectie is misschien wel de perfecte plaat, die gemakkelijk te verteren is en een blik werpt op zijn dynamische talent dan al het andere dat eerder door de jaren heen is uitgebracht. Het album omvat een heel scala aan songs, van vroege nummers zoals de openingstrack 'Wings' tot meeslepende, op piano gebaseerde folkrock als 'Pleasant Street', tot de inventieve geluiden van 'So Lonely' en het nog steeds frisse, meeslepende geluid en de lyrische bravoure van 'Pleasant Street'. 'Nighthawkin', de B-kant van 'Move', voelt alsof het op elke plaat had kunnen passen, van The Rolling Stones tot Charlie Daniels eind jaren zestig en begin jaren zeventig, en het was een enorme hit en het werkt nog steeds, vooral vandaag de dag. met de geweldige zang van Buckley." (roughstock.com)
Singer/songwriter met betoverend stemgeluid: vaak hoog zingend, maar altijd experimenterend met z'n stem. Volgt z'n carriere vanaf 1966 (de vroege folky platen) via jazzy experiment tot de laatste paar straightere albums voor z'n dood in 1975.
De vader van Jeff maakte in z'n korte leven misschien nooit helemaal dat meesterwerk dat hij in zich leek te hebben. Deze uit '67 komt dichtbij: met hoge, indringende stem zingt hij gevoelige songs als het klassieke "Morning Glory".
Bijzondere Rhino Handmade-release met prachtige opnamen uit 1968 voor de opvolger voor 'Goodbye And Hello'. Tim vond de gevoelige, folky songs niet vernieuwend genoeg: 'Happy Sad' werd jazzier, hoewel sommige songs wel gebruikt werden.
Debuut uit '66 (en niet '69, zoals op 't hoesje staat). De zanger met z'n hemelse stem heeft z'n stijl nog niet helemaal gevonden en klinkt poppier dan later, wat niet wegneemt dat er enkele pure kippenvelsongs opstaan. Met oa Van Dyke Parks.
Compilatie .
De vader van Jeff. Dit is één van z'n meest indrukwekkende platen met lange hypnotiserende songs. Als je Jeff prachtig vindt mag je dit niet laten liggen.
Vader van Jeff. Naast de haast bezwerende, ademende, beklemmende lange nummers (zoals Van Morisson of John Martyn dat ook kunnen), maar dan hogere zang) is hier ook meer poppier, rockiger materiaal te horen: Pogingen tot hitmateriaal?
Met tracks uit 1968 in de folky stijl van z'n eerste 2 platen. Bleven op de plank liggen omdat Tim meer het jazzy experiment ging zoeken. Daarnaast een opmerkelijk doorleefde sessie uit 1973, op een moment dat z'n platen poppier waren geworden.
verzamelaar met sessies voor de BBC TV (Old Grey Wistle Test) en radio (John Peel Show). De tracklist is ongeveer gelijk aan het later verschenen "Once I Was", waar één nummer meer op staat.
