"The title of this 17-track Robert Wyatt compilation -- previously released only in Japan -- references his lack of commercial success while taking great care to showcase both his ambitious vision and diversity as an artist. Most of what is here is readily familiar to fans, from his fine if strangely arcane versions of "I'm a Believer" and "Shipbuilding" to the utterly, almost heartbreakingly beautiful "At Last I Am Free," "Arauco," and the starkly ingenious composition "Solar Flares" (previously a rarity). Early gems like "Little Red Robin Hood Hit the Road" are showcased along with later ones like "Heaps Of Sheeps." Ultimately, there is nothing really new here, but that shouldn't stop anyone who doesn't already have some version of this collection milling about from picking it up and putting it on a few dozen times in a row. It's guaranteed to change your perception of pop. Besides, the Ryko package -- which emulates the Japanese package perfectly -- is a stunner." (Thom Jurek, Allmusic; 4 uit 5 sterren)
In de loop van zijn carrière heeft Canterbury-songsmid Robert Wyatt (ex-Soft Machine), met flinke tussenpozen, tussen zijn albums een stel EP's (ofwel mini-albums, van zo'n 20 à 25 minuten) uitgebracht. Deze stonden veelal echt op zichzelf en zijn hier dan ook op 5 losse schijven verzameld in een boxje. De vaak met tongue-in-cheek-humor ('my newly acquired gimmick of going round in a wheelchair' - dat werk)doorspekte 'liner notes' zijn van eigen hand, met extra uitweidingen door zijn zelden van zijn zijde wijkende Alfie. Het materiaal gaat veelal meer leven na het lezen van die soms ook zeer serieuze notities, zeker in het geval van de experimentele soundtrackmuziek bij de aangrijpende documentaire "Animals", over excessieve vormen van dierenmishandeling. De eerste drie EP's bevatten de nodige bijzondere covers, van o.a. The Monkees' "I'm A Believer", Chris Andrews' "Yesterday Man" en Thelonious Monks "Round Midnight", de derde is gemaakt n.a.v. de VS-inval op Grenada. De laatste bevat eigenzinnige remixen.
Uit 1974, productie van Nick Mason (Pink Floyd).
Oktober 2014 verscheen de biografie van Robert Wyatt: Different Every Time. Reden genoeg voor het Domino label om Robert Wyatt te vragen samen met biograaf Marcus ODair deze gelijknamige best of-compilatie samen te stellen. Disc 1 ('ex machina') van de dubbel-CD is de ideale introductie tot de rijke muziekgeschiedenis van deze geniale eenling. Disc 2 ('benign dictatorships') bevat samenwerkingen en gastoptredens waaronder een aantal rariteiten, hier voor het eerst beschikbaar. (bron: Domino / V2) "Despite inevitable fan discussion about what might have been included ("Kingdoms" from "Ultramarine" maybe?), "Different Every Time" goes much further than previous comps in communicating the vast range of Wyatt's musical persona and is a brilliant introduction for newcomers." (Thom Jurek, Allmusic; 4,5 uit 5 sterren)
Reïssue van het derde solo-album van de voormalige Soft Machine-zanger/drummer, als opvolger van "Rockbottom" (1974). "Een val uit een raam veroordeelt Wyatt in 1973 tot de rolstoel. Het werkt als een bevrijding, want als invalide ziet hij zichzelf niet langer als een bandleider, maar als muzikant die per project de juiste mensen kan kiezen. Hoge verkoopcijfers heeft Wyatts sololoopbaan niet opgeleverd. Daarvoor is zijn artrock en jazz(pop) te excentriek en zijn ijle, benepen stem te apart. Wyatt is echter een fenomeen. De Engelsman heeft evenals Peter Hammill en Tom Waits een geheel eigen muzikaal universum opgebouwd, waarin het doorgaans goed toeven is. Hij opereert met de vrijheid van de jazz, doet aan vocale acrobatiek, komt met rare geluidjes, vreemde invallen en intrigerende teksten en is met zijn veelal langzame artrock vaak onweerstaanbaar melancholiek. Dit album uit 1975 biedt origineel audio-impressionisme die de weg van "Rock Bottom" volgt, zij het op iets minder hoog niveau." (René Megens, Oor)
Op zijn jongste album musiK drenkt saxofonist Gilad Atzmon Arabische, Joodse, Griekse, Turkse en Balkanklanken in een lyrisch, soms melancholisch, jazzy idioom met een dynamische inkleuring op sopraansax à la John Coltrane. Atzmon blaast niet enkel op sopraan- maar ook op altsax, zoals hij ook overweg kan op klarinet, sol, trombone, shabbaabeh fluit en piccolo. Hier en daar tovert hij zelfs het geluid van een duduk tevoorschijn. Naast al deze blaasinstrumenten hoor je stem, accordeon, piano, lira, bouzouki, bandir, riqq, viool, trompet, contrabas en drums. Hoewel hier en daar zelfs tango, ironie en cabaret doorsijpelt gaat het op musiK absoluut niet enkel om hapklare brokken. Dat kun je van Atzmon ook niet verwachten. Naast muzikant is hij namelijk ook filosoof. Zijn muziek moet meer zijn dan enkel oorstrelend. Atzmon klaagt op musiK de grip aan, die de commercie op muziek heeft gekregen. (Bron: folkforum.nl).
Opname: 2009
"Bijgestaan door musici uit jazz- en popkringen (oa Paul Weller, Brian Eno) maakt hij een CD die in de buurt komt van z'n meesterwerk 'Rock Bottom'. Songs met jazz-, wereldmuziek- en popelementen, gezongen met z'n hoge ijle stem." (BvdK, Oor)
"Sinds hij, begin jaren '70, met zijn dronken kop uit een raam donderde en sindsdien veroordeeld is tot een rolstoel, maakt de Soft Machine-oprichter intrigerende solo-albums. Dit is wellicht het meest gevarieerde statement tot nog toe. Zoals het een opera betaamt opgedeeld in drie actes. Het eerste gedeelte opent met een cover van Anja Garbarek, dochter van saxofonist Jan, terwijl Wyatt in het laatste segment poëzie van Federico Garcia Lorca op muziek heeft gezet. Zijn artistieke wegen zijn ondoorgrondelijk, al zijn de ingrediënten bekend: zijn ijle voordracht, de barokke dan wel subtiel ingevulde arrangementen en bizarre humor. Liefde, oorlog en godsdienst: Wyatt brengt die schijnbaar onverenigbare zaken met behulp van o.a. Paul Weller, Brain Eno, Phil Manzanera en een aantal jazzmusici bijeen in zijn eigen onnavolgbare muzikale idioom. Steeds biedt deze caleidoscopische trip weer nieuwe inkijkjes. Z'n meest indringende en zinsbegoochelende album sinds "Rock Bottom" (1974)." (Marcel Haerkens, Oor)
EP met 5 nieuwe songs uit 1992, zo'n twee jaar na "Dondestan". Wyatt waarschuwt dat we dit niet moeten zien als een album, maar ook zeker niet als een CD-single. Het materiaal is veel schetsmatiger dan dat van z'n reguliere albums. Hij knutselde de tracks in z'n eentje in elkaar, waarbij vooral het verrassende gebruik van bekkens opvalt. Hoewel van minder niveau dan z'n albums is de typische Wyatt-atmosfeer onmiskenbaar.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
