Concertregistratie van Art Blakey & The Jazz Messengers, opgenomen in 1958 in België. .
"This 1965 album marks Lee Morgan's and Freddie Hubbard's final studio appearances as members of Art Blakey's Jazz Messengers. The set also includes a young John Hicks on piano, bassist Victor Sproles, and veteran saxophonist Lucky Thompson. It may lack the sheer high-energy crackle of some of the earlier Blue Note dates, there is quite a bit to enjoy here. The title tracks kicks off in bluesy style with the three-horn front line in a slightly dissonant intro before moving in a fingerpopping groover. The spunky Latin groove of "Buh's Bossa" offers Blakey's consummate chops accenting the knotty, sometimes snaky melody line with some excellent comp work by Hicks. Thompson's soprano sax makes a beautiful appearance on "Spot Session," a sultry little groover. Highlight of the set is "Freedom Monday," that offers taut hard bop lyric lines, extended harmonies in the front line -- especially between Hubbard and Morgan -- and a smoking Afro-Cuban rhythmic line highlighted by Blakey and Hicks." (Thom Jurek, Allmusic)
"De reeks Jazz At The Concertgebouw, uitgebracht door het Nederlands Jazz Archief wordt steeds imposanter. Nieuw hoogtepunt (naast die van Chet Baker en Sarah Vaughan) is het op een dubbel-CD vastgelegde concert van Art Blakey met zijn Jazz Messengers van 19 november 1959. Wat het zo bijzonder maakt, is alleen al de bezetting. Voor het eerst trad Blakey in Europa op met zijn vers gerekruteerde tenorsaxofonist Wayne Shorter. Het inmiddels 80-jarige jazz-icoon stond nog aan het begin van zijn loopbaan en zou tot 1964 bij de Jazz Messengers blijven. In het Concertgebouw speelde Blakey die nacht voor de pauze al een compositie van Shorter, "Nelly Bly". Maar het is na de pauze dat Shorter pas echt losgaat, samen met trompettist Lee Morgan, in "Blues March" en "Moanin'", twee toen razend populaire Jazz Messengersnummers. Blakey zelf excelleert op drums vooral als solist in "Haina". Mooi stukje jazzgeschiedenis weer." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Met Art Blakey, Paul Chambers (b) en Wynton Kelly (p). HET essentiele Mobley-album: zijn saxspel zit vol subtiele ritmiek, waarmee hij onverwacht beats accentueert en een phrasering die ieder hard bop-cliché mijdt." (PJG)
"Op 29 november 1958 gaven Art Blakey & the Jazz Messengers een verbluffend concert in het Kurhaus in Scheveningen. De live opname van deze legendarische avond is uitgebracht op dubbel-CD door Fondamenta, een label met dezelfde passie voor uitmuntendheid en perfectie. Art Blakey was in 1954 mede-oprichter van the Jazz Messengers samen met pianist Horace Silver. Een aantal jaar later leidt hij het kwintet alleen, op zoek naar de grootste talenten, om ze te coachen en mee te nemen naar de top. Het ensemble breidde zich uit tot in de late jaren 80 van de vorige eeuw, maar al in 1958 waren ze geïnspireerd, succesvol en doordrongen met zelfvertrouwen. De crème de la crème van de jazzwereld stond deze bewuste avond aan de Nederlandse kust op het podium en de avond geraakte in de vergetelheid totdat deze opname werd uitgebracht." (Platomania)
""The Unique" werden gemaakt om Monk met bekend materiaal populair te maken. Toch brak hij pas door met opvolger "Brilliant Corners", met eigen stukken. "The Unique" bevat heerlijk schurend gespeelde standards. Begeleid door bassist Oscar Pettiford en drummer Art Blakey (zo dienend hoor je hem zeer zelden) neemt Monk bij de akkoordenkeuzes zoveel vrijheid dat het vals lijkt. Echter, die schurende, afwijkende akkoorden kloppen natuurlijk als een zwerende vinger. Letterlijk en figuurlijk. De rol van Blakey met zijn roffels en tikken is een feest, net zoals de walking bass van Pettiford. "Memories Of You" wordt een weifelende zoektocht door de akkoorden en daarbuiten. Dat kun je alleen als je je het stuk volledig eigen hebt gemaakt. De akkoorden van "Honeysuckle Rose" zijn zó incompleet gekozen, dat het je verwart, totdat je de lol en durf ervan inziet. Zo besef je dat Kurt Elling helemaal niet gedurfd bezig is: hij zingt gewoon Monkiaans. "The Unique" is buitengewoon mooi." (Hessel Fluitman, Jazzflits)
Uit 1958, met sterbezetting: Miles Davis speelt een paar van z'n mooiste improvisaties als wederdienst voor Cannonball's optreden op 'Kind Of Blue': eigenlijk is Davis hier de bandleider... Verder met o.a. Art Blakey.
Achterop deze heruitgave door Original Jazz Classics van dit oorspronkelijk op het Prestige-label verschenen album staat dat de opnamen uit 1961 stammen, maar dat moet natuurlijk 1951 zijn. De hoestekst meldt het jaartal wél goed. Het betreft een legendarisch gebleken samenwerking van de trompettist en de tenorsaxofonist, waarin de kiem van de ontwikkeling van hardbop valt waar te nemen: zowel op melodie- als ritmegebied duidelijker en helderder dan de bebop waaruit het voortkwam. Ook met Jackie McLean (altsaxofoon) en Art Blakey (drums).
"It seems strange that the music on this CD was not released initially until 1980. Trumpeter Lee Morgan had had an unexpected hit with "The Sidewinder," so his more challenging recordings were temporarily put aside. As it turns out, this was one of Morgan's better sets from the 1960s and he had gathered together quite an all-star cast: altoist Jackie McLean, trombonist Curtis Fuller, pianist McCoy Tyner, bassist Bob Cranshaw, and drummer Art Blakey. They perform "Rigormortis," McCoy Tyner's "Twilight Mist," and three of the trumpeter's originals, including the title cut. The advanced hard bop music still sounds fresh decades later despite its initial neglect." (Tom Yanow, Allmusic)
's Werelds snelste saxofonist werd Johnny Griffin wel eens genoemd - en hier horen we waarom. In 1957 speelde hij in Art Blakey's Jazz Messengers en hij heeft z'n nieuwe baas weten te verleiden tot deze sessie. Blakey opent de plaat met een knal en dan stóómt 't maar door. Bijzonder is dat er maarliefst 3 tenorsaxofonisten te horen zijn. Hank Mobley en John Coltrane bleken wel van dusdanig kaliber (en da's een understatement) dat ze het geweld van Griffin en Blakey konden bijbenen. Coltrane was eigenlijk helemaal niet geboekt voor deze sessie, Griffin kwam 'm op weg naar de studio toevallig tegen! Ook Lee Morgan (t) speelt op het scherpst van de snede. Wát een energie gaat er uit van deze muziek. "One of the greates hard bop jam sessions ever recorded" (allmusic). Rudy van Gelder registreerde indertijd en remasterde 41 jaar later.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
