"Eva Cassidy nam begin jaren 90 kristalhelder gezongen songs op, ergens tussen pop, jazz en soul, maar brak pas door toen haar beste werk in 1998, 2 jaar na haar dood opnieuw werden uitgebracht. Vele albums volgden. "Nu hebben de erven Cassidy oude opnames van een nieuwe begeleiding laten voorzien door The London Symphony Orchestra. Bekende popklassiekers als "Time After Time" (Cyndi Lauper), "People Get Ready" (Curtis Mayfield) en "Ain’t No Sunshine" (Bill Withers) wisselen af met minder bekende songs als "I Can Only Be Me" (Stevie Wonder) en de jazzstandard "Autumn Leaves". De opener van het album is een remake van Cassidy’s veelgeprezen versie van Christine McVie’s "Songbird", dat sinds het overlijden van de componiste een extra lading heeft gekregen. Opnieuw een album op de rand van kunst en kitsch dus, met name door de orkestarrangementen van Christopher Willis (Veep, Death Of Stalin) en William Ross (Star Wars, Harry Potter), die het fraaie stemgeluid van Eva Cassidy bloemrijk verpakken." (OOR)
12 'nieuw ontdekte' tracks van in 1996 overleden posthuum doorgebroken zangeres met buitengewoon kristalheldere stem. Zingt weer uitsluitend covers (o.a. van Cindy Lauper, Bill Withers), maar legt daar een huiveringwekkende zeggingskracht in.
Ettelijke miljoenen platen zijn er sinds het verschijnen van de compilatie "Songbird" (1998) van deze vrouw verkocht. Helaas heeft ze zelf niets van dit succes meegekregen, want ze overleed in 1996 aan de gevolgen van kanker. Hoe is dat succes te verklaren? Gemakkelijk: we hebben het hier zelf honderden keren meegemaakt: zet een plaat van haar op in de uitleenruimte en geheid dat er binnen enkele minuten iemand komt vragen van wie toch die meteen betoverende, kristalheldere zangstem is. Haar compleet a-commerciële instelling zorgde ervoor dat die doorbraak er bij leven niet kwam, na haar dood was het blijkbaar gemakkelijker haar te promoten. Want haar stem, en de doorvoelde manier waarop ze songs van anderen zich totaal eigen maakt, hadden vroeg of laat tot een doorbraak moeten leiden. Veel materiaal is te plaatsen onder het kopje 'soul', maar ook folkpop ligt haar goed. Deze 2012-compilatie opent met het niet eerder uitgebrachte "You Take My Breath Away". Niet van de song van Queen, maar van Claire Hamill.
In 1996 overleed ze en verscheen ook deze live-plaat. Haar stem is zo kristalhelder, zo soepel dat je er rillingen van krijgt. Zingt uitsluitend covers, maar trekt ze (of 't nou soul, blues, gospel, country of pop is) compleet naar zich toe.
Blix Street G2-10045
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
