Dit album wordt nadrukkelijk gepresenteerd als product van een bánd. Naast Morse bestaat die uit vaste ritmesectie Randy George en Mike Portnoy, plus toetsenist/klarinettist Bill Hubauer en gitarist Eric Gilette. Toch klinken het openende "The Call" en het afsluitende 'epic' "Alive Again" eigenlijk als vertrouwde Morse-composities, vol variaties op bekende Morse-thema's. Wel wordt de leadzangersrol meer gewisseld. Vreemdste eend in de bijt is het oersimpele rockertje "Agenda". Mooi in het midden staat het pastorale "Waterfall", dat begint als een Westcoast-style folkrockballad à la "June" van Spock's Beard, om te eindigen in (nog steeds drumloze) symfonische synthsferen, zoals het einde van Genesis' "Entangled". Deze luxe editie bevat een 'making of'-film op DVD en een tweede disc met twee extra eigen nummers, een cover van Jimmy Webbs "MacArthur Park" (bekend van Richard Harris en Donna Summer), waarin op aanstekelijke wijze álle progrockarrangeerclichés op elkaar gestapeld zijn én twee live-tracks.
Registratie uit de “Innocence & Danger”-tour van zo'n tweeënhalf uur, verdeeld over 3 schijven. CD3 bevat de toegift: een uitgebreide medley van stukken van “The Similitude Of A Dream” uit 2016 en “The Great Adventure” uit 2019. CD1&2 bevat bijna alles van “Innocence & Danger”: slechts 2 korte nummers ontbreken. Het enige oudere nummer buiten de toegift is “Waterfall” van het eerste album dat onder de naam The Neal Morse Band verscheen: “The Grand Experiment” uit 2015. Het is logisch dat de groep hier voor kiest: er zijn immers al live-documenten waarop ander oud materiaal aan bod komt. Natuurlijk weet NMB, met zulke podiumdieren als Morse en Portnoy in de groep, het publiek vanaf de eerste maat mee te krijgen, niet moeilijk ook met een opener als “Do It All Again” met 'uplifting' meezingrefrein, gestut door kerkorgelakkoorden en baspedalen. Het NMB-materiaal klinkt allemaal als 'vintage Morse', maar bezit veel overtuigingskracht en wordt uiteraard met verve gespeeld door deze door de wol geverfde musici.
"Een coveralbum is in het beste geval amusant, maar daagt de ware muziekliefhebber niet uit. Anders ligt dat wanneer kleppers als Neal Morse, Mike Portnoy en Randy George uitgebreid grasduinen in de muziekcollectie uit hun jeugd. Na Cover To Cover en Cover 2 Cover is er nu Cov3r To Cov3r. Ditmaal opent men met No Opportunity Necessary, No Experience Needed van Yes en daarop is de huidige Yes zanger Jon Davison als gast te horen. Gevolgd door Hymn 43 van Jethro Tull waarvoor een videoclip gemaakt is. Ook is er It Dont Come Easy (Ringo Starr) en Baker Street (Gerry Rafferty). Het zijn allemaal songs uit de jaren zestig en zeventig en men blijft behoorlijk dicht bij de originele versie. Men covert ook de proggers van King Crimson, terwijl de keuze voor het vrij onbekende, maar legendarische Badfinger interessant is. Wie een duik in het verleden wil doen met een aantal klassiekers die piekfijn worden uitgevoerd, heeft hier een leuke tijdsbesteding." (Arrow Lords Of Metal)
"Subliem opgenomen integrale registratie van twee lange avonden vol 'epics' in kerk te Nashville. Alle registers worden opengetrokken, want naast The Neal Morse Band (Mike Portnoy, Randy George, Bill Hubauer, Eric Gilette) heeft Morse met strijkers, blazers, een koor en gastmuzikanten afwisselend zo'n 38 musici op het podium. De eerste avond begint met "The Call" en "The Grand Experiment", gevolgd door de 20 jaar oude Spock's Beard-classic "Go The Way You Go". Nog interessanter wordt het tijdens de 'Portnoy Challenge', waarin de drummer zijn collega's uitdaagt in een progversie van "MacArthur Park". Na de verrassende keuze van "A Whole 'Nother Trip" (1999) wordt avond 1 fraai afgesloten met de indrukwekkende uitvoering van het album "?". Dag 2 opent met het complete "Sola Scriptura". Ronduit spectaculair is de finale met Spock's Beard- en Transatlantic-materiaal, m.m.v. drummer/zanger Nick D'Virgilio, blazers en scherp gitaarwerk van Phil Keaggy. Meer überprog krijg je niet snel." (Edwin Ammerlaan, iO Pages)
"Dit 2de album van Morse met vaste band is gebaseerd op Pilgrims Progress (1687) van baptist-prediker John Bunyan. Morse kan goed conceptalbums vormgeven. Bij Snow van Spock's Beard, zijn eigen Testimony en The Whirlwind van Transatlantic waren goede verbindende verhaallijnen en fraaie muzikale afwisseling en opbouw, gecombineerd met grootse prog de sterke aspecten. Helaas is dat hier minder het geval, het zijn meer losse songs of muzikale ideeën. Daar zit meer dan genoeg fraai materiaal bij, zoals de mooie symfonische toetsensolo in "We Have Got To Go", het ruige "City Of Destruction" en het poppy "The Ways Of A Fool" waarin achtereenvolgens Beatles, ELO, ELP en Queen worden geciteerd. Geen klachten over de uitvoering door deze uiterst getalenteerde musici. Maar er wordt niets toegevoegd aan het bekende Morse-idioom: rustige, quasi-emotionele opening, groots bombastisch thema, heavy rock, ballad, vleugje jazz, vleugje pop, instrumentale achtbaan en een lang meeslepend slot." (Math Lemmen, Progwereld)
Een festival dat geheel in het teken staat van je eigen muziek, waarbij je de kans grijpt om complete albums voor een publiek dat bestaat uit alleen maar je grootste fans ter wereld te spelen... Marillion heeft Neal Morse vast op dit idee gebracht. De Britse band heeft namelijk een reputatie hoog te houden met zijn Marillion Weekends. Morse zit met Marillion-bassist Pete Trawavas in 'supergroep' Transatlantic, dus 't lijntje is kort. Morse grijpt het Morsefest ook aan om met een heel regiment aan extra muzikanten en zangers de gekozen albums ("Testimony" uit 2003 en "One" uit 2004) zo groots mogelijk te vertolken. Transatlantic-drummer Mike Portnoy is van de partij op vrijwel al Morse's soloplaten en is natuurlijk ook nu prominent aanwezig, alsmede basvirtuoos Randy George. Beide platen doen getuigenis van 't feit dat Morse zijn leven in dienst heeft gesteld van de Here, maar dan wel omlijst met 24-karaats progressieve rock. Eén van de toegiften is Spock's Beards "The Light", met als speciale gast broer Alan.
Registratie van een speciaal concert uit 2005 met een wel heel bijzondere Rush-tribute-band: drummer Mike Portnoy (toen nog van Dream Theater), bassist Sean Malone (Cynic, Gordian Knot), gitarist Paul Gilbert (Racer X, Mr. Big) en zanger Jason McMaster (Dangerous Toys). Het kwartet brengt spetterende, zij het wel heel getrouwe versies van vier absolute Rush-klassiekers: de twee epics "2112" en "Hemispheres" plus "Cygnus X-1" en de instrumentale tophit "YYZ", gevolg door een heftige drumsolo van Portnoy. Een knappe prestatie, in ieder geval iedere Rush- en Dream Theater-fan wil dit gewoon gehoord hebben!
Registratie van een concert van de supergroep PSMS: drummer Mike Portnoy (ex-Dream Theater), bassist Billy Sheehan (Mr. Big, David Lee Roth), gitarist Tony MacAlpine (Planet X) en toetsenist Derek Sherinian (ex-Dream Theater, Planet X). Materiaal uit de carrières van alle vier komt voorbij. Dream Theater-fans zullen in hun nopjes zijn met klasse-uitvoeringen van twee stukken uit Sherinians tijd met die band: een deel van "A Change Of Seasons" en het machtige "Lines In The Sand". Beiden in instrumentale vorm, waarbij gitaar en toetsen de ontbrekende zanglijnen invullen. Ander hoogtepunt is Sherinians tour de force-compositie "Apocalypse 1470 B.C." (onderdeel van diens "Atlantis"-suite van het Planet X-album). Van gezamenlijke held Jeff Beck wordt "The Pump" gespeeld. Ook krijgt eenieder natuurlijk ruimte voor een uitgebreide solo. Ze doen dit met zóveel flair dat het nooit ontaardt in vervelende muzikale zelfbevredigingsexercities. Al met al een spannende mix van prog, progmetal en jazzrock.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
