"Gustavo Dudamel voerde de vier symfonieën van Ives steeds in combinatie met werk van Antonin Dvorák uit voordat hij ze met zijn Los Angeles Philharmonic opnam. Het verklaart ongetwijfeld de rijke romantische klank waarmee het orkest aan de reis door het symfonisch oeuvre van Ives begint in die eerste symfonie. En hoewel de vier genummerde symfonieën niet alle symfonieën van Ives zijn (hij schreef ook nog een New England Holiday Symphony en een Universe Symphony) weten Dudamel en zijn orkest de ontwikkeling van de componist glashelder te schetsen en ondertussen uitvoeringen neer te zetten om door een ringetje te halen. De Tweede Symfonie volgt nog logisch uit de Eerste, terwijl gaandeweg het gebruik van melodieën uit de volksmuziek toeneemt en de volkomen eigenzinnige dissonantengekte toeslaat." (classicstogo)
De gemiddelde orkestmuzikant, zegt de dirigent Gunther Schuller, is net zo min voorbereid op de Vierde Symfonie van Charles Ives, als op een reis naar de maan.... Om zijn Vierde Symfonie (1910-1916) in woorden te vatten riep Charles Ives het beeld op van een pelgrimage, een klimtocht naar de top van een berg. Dat mogen oprechte woorden zijn van een spiritueel mens, toch heeft het lang geduurd alvorens musici dat hoge doel bereikten. Jarenlang gold de Vierde van Ives als een onspeelbaar monstrum, De enige dirigent die het werk meer dan een handvol keren heeft uitgevoerd is Gunther Schuller. 'De partituur, vooral in het fameuze tweede deel, is een meesterwerk in notatiekunst. Ik ken maar heel weinig stukken die zo in alle opzichten zijn uitgewerkt: staccatopunten, accenten, ligaturen, fraseringen, dynamiek, hij heeft die partituur werkelijk zeer nauwkeurig afgewerkt'. (Bron: Volkskrant, 1997).
"This Holidays is one of his best. Tilson Thomas approaches the work as a symphony of four distinct but related pieces: the first three grow from their nebulous, inchoate opening bars to the climactic episodes--barn-dance, march, fireworks--and then to their brief codas; the fourth becomes the epic finale, with its splendid chorus at its climax. The recording is clean and detailed but never overly-analytical, and there is plenty of punch in the loudest passages. MTT has revisited the piece in his Keeping Score release from SFS Media, and the Blu-ray is (not surprisingly) superior to that of this CD. But this CD offers two versions of The Unanswered Question and its companion Central Park in the Dark as bonuses to the major work. I would recommend this digital Sony disc as a viable option to those without Blu-ray or surround-sound capability: it is a superb complement to Leonard Bernstein's trail-blazing version with the NYPO, also on Sony." (Arkivmusic)
The two works on this disc represent Charles Ives in his precocious youth and in his white-hot maturity, at the extremes of his stylistic poles. In the First Symphony Ives is a college student learning to be a symphonist; in his maturity he would be a masterful shaper of large forms. The First Symphony was Ivess Yale graduation piece and for a composer barely over twenty it is an astonishing piece, a revelation of a young genius first flexing his muscles with the orchestra. The Emerson Concerto is one of the most radical works Ives ever created. It exists as a developed draft, one or two stages from a completed score. This performing version has been reconstructed by the Ives scholar David G. Porter.
'In the opening of the first movement [of the Second Symphony], the New Philharmonia Orchestra sounds glorious (especially the strings), and they give the music an almost Vaughan Williams-like grand sonority. Impressive. Like his reading of the First Symphony, Farberman again seems attuned to the flowing, graceful aspects of the work, rather than the rowdier aspects that conductors like Bernstein and Sinclair seem to emphasize'. (Bron: www.musicweb.international.com).
Bevat ook: Psalm 100
