Laatste studio-opname van Count Basie uit 1983, voordat hij in 1984 overleed. "Count Basie's final small-group studio session (one of a countless number for Norman Granz during Basie's last decade), this outing features trumpeter Snooky Young (who was last with the orchestra in the early '60s), tenor great Eddie "Lockjaw" Davis and the dependable guitarist Joe Pass (along with rhythm guitarist Freddie Green). The repertoire lives up to the album's title: blues and swing standards all played with joy and spirit." (Scott Yanow, Allmusic)
Aangename mainstream jazzsessie rond de van The Modern Jazz Quartet bekende vibrafonist en de contrabassist die zo ongeveer met alle jazzgrootheden heeft gespeeld, omringd door een all-starbezetting. Zoals gebruikelijk bij de "Norman Granz Presents..."-DVD-serie wordt het concert voorafgegaan door een inleiding door jazzscribent Nat Hentoff. Onder de extra's een portret van Granz door dezelfde Hentoff en jazzkarikaturen door David Stone Martin.
"Die pretoogjes. Ze waren er altijd, maar vooral als hij samen met een andere tenorsaxofonist op het podium stond. Dan straalde hij. Op een coole manier, uiteraard. Johnny Griffin genoot ervan uitgedaagd te worden. En anderen uit te dagen. Daarvoor had hij ontzagwekkende munitie in huis. Griffin was niet alleen de kleinste en de grappigste, maar ook de snelste tenorsaxofonist. Met een groots en warm geluid. Vrijdag 25 juli 2008 overleed hij, 80 jaar oud. Griffin was een van de laatst levende Amerikaanse 'tough tenors'. Een hardbopper met een grote energie voor wie individualisme voorop stond. Zijn stijl is onmiddellijk herkenbaar: niet alleen duizelingwekkend snel, maar ook krachtig verhalend en vol gewiekste muzikale grapjes vaak refererend aan zijn medemusici. Het begrip 'tough tenors' komt van de gelijknamige plaat 1960 waarop Griffin en Eddie 'Lockjaw' Davis elkaar het vuur na aan de schenen leggen." (Koen Schouten, Volkskrant)
Bevat 2 hele LP's van de tenorist plus outtakes: 'Misty' (1959): een plaat vol fruitig samenspel (een soort souljazz-oervorm) met Shirley Scott (hammondorgel) en Ray Barretto (perc) en de traditionelere titelplaat (1962) met Horace Parlan (p).
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
